آیه وَ سيقَ الَّذينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَراً حَتَّى إِذا جاؤُها وَ فُتِحَتْ أَبْوابُها وَ قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها سَلامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدينَ [73]
و كسانى كه تقواى الهى پيشه كردند گروه‌گروه به‌سوى بهشت برده مى‌شوند؛ هنگامى‌كه به آن مى‌رسند درهاى بهشت گشوده مى‌شود و نگهبانان به آنان مى‌گويند: «سلام بر شما! گوارايتان باد! داخل بهشت شويد و جاودانه بمانيد»!
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَی الْجَنَّةِ زُمَراً أَیْ جَمَاعَهًًْ حَتَّی إِذا جاؤُها وَ فُتِحَتْ أَبْوابُها وَ قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ أَیْ طَابَ مَوَالِیدُکُمْ لِأَنَّهُ لَا یَدْخُلُ الْجَنَّهًَْ إِلَّا طَیِّبُ الْمَوْلِدِ فَادْخُلُوها خالِدِینَ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( درباره‌ی کلام خداوند متعال: وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَی الجَنَّةِ زُمَرًا [گوید]: زمراً یعنی گروه‌گروه. حَتَّی إِذَا جَاؤُوهَا وَ فُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَقَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا سَلَامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ یعنی حلال‌زاده هستید؛ چرا که تنها حلال‌زادگان به بهشت راه می یابند. داخل بهشت شوید و جاودانه بمانید»!
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَی الْجَنَّةِ زُمَراً قَدْ أُمِنَ الْعَذَابُ وَ انْقَطَعَ الْعِتَابُ وَ زُحْزِحُوا عَنِ النَّارِ وَ اطْمَأَنَّتْ بِهِمُ الدَّارُ وَ رَضُوا الْمَثْوَی وَ الْقَرَارَ الَّذِینَ کَانَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیَا زَاکِیَهًًْ وَ أَعْیُنُهُمْ بَاکِیَهًًْ وَ کَانَ لَیْلُهُمْ فِی دُنْیَاهُمْ نَهَاراً تَخَشُّعاً وَ اسْتِغْفَارًا وَ کَانَ نَهَارُهُمْ لَیْلًا تَوَحُّشاً وَ انْقِطَاعاً فَجَعَلَ اللَّهُ لَهُمُ الْجَنَّهًَْ مَآباً وَ الْجَزَاءَ ثَوَاباً وَ کانُوا أَحَقَّ بِها وَ أَهْلَها فِی مُلْکٍ دَائِمٍ وَ نَعِیمٍ قَائِم.
امام علی (علیه السلام)- وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَی الجَنَّةِ زُمَراً آنان از کیفر و عذاب در امانند، و از سرزنش‌ها آسوده، و از آتش دورند، در خانه‌های امن الهی، از جایگاه خود خشنودند، آنان در دنیا رفتارشان پاک، دیدگانشان گریان، شب‌هایشان با خشوع و استغفار، مثل روز است [و بیدارند]، و روزشان از ترس گناه چونان شب می‌ماند. پس خداوند بهشت را منزلگاه نهایی آنان قرار داد، و پاداش ایشان را نیکو پرداخت، که سزاوار آن نعمت‌ها بودند، و لایق ملکی جاودانه و نعمت‌هایی پایدار شدند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- أَلَا وَ إِنَّ التَّقْوَی مَطَایَا ذُلُلٌ حُمِلَ عَلَیْهَا أَهْلُهَا فَسَارَتْ بِهِمْ تَأَوُّداً حَتَّی إِذَا جَاءُوا ظِلًّا ظَلِیلًا فُتِحَتْ أَبْوابُها وَ قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِینَ.
امام علی (علیه السلام)- بدانید! تقوا مرکب راهواری است که اهل آن بر آن‌ها سوار شده‌اند و آن [مرکب‌ها]، ایشان را خرامان حرکت می‌دهد تا اینکه به سایه‌های گسترده [ی بهشت] برسند و درهای بهشت گشوده شود و نگهبانان به آنان می‌گویند: خَزَنَتُها سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِینَ.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَنْزَلَ الْقُرْآنَ عَلَی سَبْعَهًِْ أَقْسَام ... وَ مِنْهُ مَا لَفْظُهُ مَاضٍ وَ مَعْنَاهُ مُسْتَقْبِل ... أَمَّا مَا لَفْظُهُ مَاضٍ وَ مَعْنَاهُ مُسْتَقْبَلٌ فَمِنْهُ ذِکْرُهُ عزّوجلّ أَخْبَارَ الْقِیَامَهًِْ وَ الْبَعْثِ وَ النُّشُورِ وَ الْحِسَابِ فَلَفْظُ الْخَبَرِ مَا قَدْ کَانَ وَ مَعْنَاهُ أَنَّهُ سَیَکُونُ قَوْلُهُ وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ مَنْ فِی الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شاءَ اللهُ إِلَی قَوْلِهِ وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَی الْجَنَّةِ زُمَراً فَلَفْظُهُ مَاضٍ وَ مَعْنَاهُ مُسْتَقْبَل.
امام علی (علیه السلام)- خداوند تبارک‌وتعالی قرآن را بر هفت بخش نازل کرد ... و بخشی از آن، آیاتی است که لفظش ماضی و معنایش مستقبل است ... امّا از جمله‌ی آنچه که لفظش ماضی و معنایش مستقبل است، ذکر اخبار قیامت و برانگیخته‌شدن و پراکنده‌شدن و حساب و کتاب، از سوی خداوند است که لفظ خبردادن، لفظ ماضی است و معنایش بعداً رخ خواهد داد. مثل این آیه: وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ مَنْ فِی الْأَرْضِ إِلّا مَنْ شاءَ اللهُ ... وَ سیقَ الَّذینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَی الْجَنَّةِ زُمَراً که لفظش ماضی است (نُفِخَ و صعق و سیق، همگی فعل ماضی هستند) و معنایش مستقبل است [بعداً رخ می‌دهد].
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- السَّلَامُ مَعْنَاهُ تَحِیَّهًٌْ وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عزّوجلّ یَحْکِی عَنْ أَهْلِ الْجَنَّهًِْ فَقَالَ دَعْواهُمْ فِیها سُبْحانَکَ اللهُمَّ وَ تَحِیَّتُهُمْ فِیها سَلامٌ وَ الْوَجْهُ الثَّانِی مَعْنَاهُ أَمَانٌ وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ وَ قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِینَ وَ الدَّلِیلُ عَلَی ذَلِکَ أَنَّهُ أَمَانٌ قَوْلُهُ هُوَ اللهُ الَّذِی لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ فَمَعْنَی الْمُؤْمِنِ أَنَّهُ یُؤْمِنُ أَوْلِیَاءَهُ مِنْ عَذَابِه.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( سلام، معنایش تحیّت است و آن، همان کلام خداوند عزّوجلّ است که به نقل از بهشتیان حکایت می‌کند و فرمود: گفتار [و دعای] آن‌ها در بهشت این است که: «خداوندا، منزّهی تو»! و تحیّت آن‌ها در آنجا: سلام. (یونس/۱۰). و وجه دوّم معنایش امان است و این همان کلام اوست: وَ قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِینَ و دلیلش به خاطر این کلام خداوند: اوست خدای یگانه که هیچ خدای دیگری جز او نیست، فرمانروا است، پاک است، عاری از هر عیب است، ایمنی‌بخش است، نگهبان است. (حشر/۲۳) است. معنای مؤمن‌بودن خدا این است که او دوستانش را از عذابش، ایمن می‌کند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فِی خَبَرِ الزِّنْدِیقِ الَّذِی سَأَلَ أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) عَمَّا تَوَهَّمَهُ مِنَ التَّنَاقُضِ فِی الْقُرْآنِ قَالَ (علیه السلام) وَ أَمَّا قَوْلُهُ تَعَالَی وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ إِلی رَبِّها ناظِرَةٌ ذَلِکَ فِی مَوْضِعٍ یَنْتَهِی فِیهِ أَوْلِیَاءُ اللَّهِ عزّوجلّ بَعْدَ مَا یَفْرُغُ مِنَ الْحِسَابِ إِلَی نَهَرٍ یُسَمَّی الْحَیَوَانَ فَیَغْتَسِلُونَ فِیهِ وَ یَشْرَبُونَ مِنْ آخَرَ فَتَبْیَضُّ وُجُوهُهُمْ فَیَذْهَبُ عَنْهُمْ کُلُّ قَذًی وَ وَعْثٍ ثُمَّ یُؤْمَرُونَ بِدُخُولِ الْجَنَّهًِْ فَمِنْ هَذَا الْمَقَامِ یَنْظُرُونَ إِلَی رَبِّهِمْ کَیْفَ یُثِیبُهُمْ وَ مِنْهُ یَدْخُلُونَ الْجَنَّهًَْ فَذَلِکَ قَوْلُهُ عزّوجلّ فِی تَسْلِیمِ الْمَلَائِکَهًِْ عَلَیْهِمْ سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِینَ فَعِنْدَ ذَلِکَ أُثِیبُوا بِدُخُولِ الْجَنَّهًْ.
امام علی (علیه السلام)- در ماجرای آن فرد بی‌دینی که از امیرالمؤمنین (علیه السلام) در مورد توهّمی که برایش در مورد وجود تناقض در آیات قرآن پیش آمده بود، سؤال می‌کرد، آمده ... فرمود: «کلام خدای عزّوجلّ: [آری] در آن روز صورت‌هایی شاداب و مسرور است، و به پروردگارش می‌نگرد!. (قیامت/۲۳-۲۲). مربوط به آن جایگاهی است که اولیاء خدا پس از حساب‌رسی در روز قیامت، گرد هم می‌آیند، که در آنجا رودی است که رود حیوان (رود حیات و زندگی) نامیده می‌شود، در آن غسل می‌کنند و از آن آب می‌نوشند و در اثر آن چهره‌هایشان سفید می‌گردد و هر پلیدی و عیب از آن‌ها دور خواهد شد، پس از آن به آن‌ها دستور وارد شدن به بهشت داده می‌شود و آن‌ها از آن جایگاه به پروردگارشان می‌نگرند که چگونه به آن‌ها ثواب می‌دهد و از همانجا وارد بهشت می‌شوند و در همینجا است که کلام خداوند در زمینه‌ی سلام‌کردن ملائکه واقع می‌شود که می‌فرماید: سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِینَ و پس از آن، با داخل‌شدن آنان به بهشت، ثوابشان عطا می‌گردد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَعَاشِرَ النَّاسِ أَنَا صِرَاطُ اللَّهِ الْمُسْتَقِیمُ الَّذِی أَمَرَکُمْ بِاتِّبَاعِهِ ثُمَّ عَلِیٌّ (علیه السلام) مِنْ بَعْدِی ثُمَّ وُلْدِی مِنْ صُلْبِهِ أَئِمَّهًٌْ (علیهم السلام) یَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ یَعْدِلُونَ ثُمَّ قَرَأَ (صلی الله علیه و آله) الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ إِلَی آخِرِهَا وَ قَالَ فِیَّ نَزَلَتْ وَ فِیهِمْ نَزَلَتْ وَ لَهُمْ عَمَّتْ وَ إِیَّاهُمْ خَصَّتْ أُولَئِکَ أَوْلِیَاءُ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ الْغَالِبُونَ أَلَا إِنَّ أَعْدَاءَ عَلِیٍّ هُمْ أَهْلُ الشِّقَاقِ الْعَادُونَ وَ إِخْوَانُ الشَّیَاطِین ... أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَهُمُ الَّذِینَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّهًَْ آمِنِینَ وَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِکَهًُْ بِالتَّسْلِیمِ أَنْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِین.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ای مردم! من راه مستقیم خدا هستم، همان راهی که شما را به پیروی از آن فرمان داده است. پس از من علی (علیه السلام) و سپس فرزندانم که از صلب وی هستند [صراط مستقیم خدایند]، امامانی هستند که [مردم را] به‌سوی حق هدایت می‌کنند و به حقّ عدالت می‌ورزند. آنگاه پیامبر (صلی الله علیه و آله) الحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعالَمِینَ را تا آخر تلاوت کرد ... و فرمود: «این سوره در شأن من و این امامان پس از من نازل شده و به آن‌ها اختصاص دارد، این‌ها اولیاء خدا هستند که در راه خدا ترس و اندوهی بر آنان نیست، آنان حزب اللَّه‌اند که رستگار و پیروز خواهند بود (مجادله/۲۲)، بدانید که دشمنان علی (علیه السلام)، اهل اختلاف و دشمنی هستند، و برادران شیاطین می‌باشند ... دوستداران ائمه (علیهم السلام)، در کمال امان وارد بهشت می‌شوند و فرشتگان به آنان سلام می‌دهند و می‌گویند: پاک شدید، جاودانه وارد بهشت شوید.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- سَالَ عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ ... فَهَلْ فِی الْجَنَّهًِْ رِیحٌ قَالَ نَعَمْ یَا ابْنَ سَلَامٍ فِیهَا رِیحٌ وَاحِدَهًٌْ خُلِقَتْ مِنْ نُورٍ مَکْتُوبٌ عَلَیْهَا الْحَیَاهًُْ وَ اللَّذَّاتُ یُقَالُ لَهَا الْبَهَاءُ فَإِذَا اشْتَاقَ أَهْلُ الْجَنَّهًِْ أَنْ یَزُورُوا رَبَّهُمْ هَبَّتْ تِلْکَ الرِّیحُ عَلَیْهِمُ الَّتِی لَمْ تُخْلَقْ مِنْ حَرٍّ وَ لَا مِنْ بَرْدٍ بَلْ خُلِقَتْ مِنْ نُورِ الْعَرْشِ تَنْفُخُ فِی وُجُوهِهِمْ فَتُبْهِی وُجُوهُهُمْ وَ تَطَیَّبُ قُلُوبُهُمْ وَ یَزْدَادُوا نُوراً عَلَی نُورِهِمْ وَ تَضْرِبُ أَبْوَابَ الْجِنَانِ وَ تُجْرِی الْأَنْهَارُ وَ تُسَبِّحُ الْأَشْجَارُ وَ تُغَرِّدُ الْأَطْیَارُ فَلَوْ أَنَّ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ قِیَامٌ یَسْمَعُونَ مَا فِی الْجَنَّهًِْ مِنْ سُرُورٍ وَ طَرَبٍ لَمَاتَ الْخَلَائِقُ شَوْقاً إِلَی الْجَنَّهًِْ وَ الْمَلَائِکَهًُْ یَدْخُلُونَ عَلَیْهِمْ فَیَقُولُونَ کَمَا قَالَ اللَّهُ عزّوجلّ فِی مُحْکَمِ کِتَابِهِ الْعَزِیزِ سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِینَ سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَی الدَّارِ قَالَ صَدَقْتَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله).
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ابن‌سلام از پیامبر (صلی الله علیه و آله) پرسید: «در بهشت باد هست»؟ فرمود: «آری ای ابن‌سلام! بادی که از نور آفریده شده است و زندگی و لذّت‌ها بر آن نوشته است و بهاء نام دارد و وقتی مردم بهشت شوق زیارت پروردگار خود را دارند، می‌ورزد. منبع آن باد از گرما و سرما نیست بلکه، از نور عرش خدا ایجاد شده است. آن باد به صورتشان می‌خورد و چهرشان خرّم می‌شود و دلهایشان پاک خواهد شد و نوری به نورشان افزوده خواهد شد. آن باد به درهای بهشت می‌خورد و نهرها روان گردند و درخت‌ها تسبیح خوان، پرنده‌ها نغمه‌ساز کنند و اگر هرکه در آسمان‌ها و زمین است برپا باشند آوای شادی و خوشی را که در بهشت است بشنوند، از شوق آن، همه جان دهند و فرشته‌ها بر آن‌ها درآیند و چنانچه خدا عزّوجلّ در کتاب مستحکم خود فرموده گویند: سَلامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوها خالِدِینَ. [و به آنان می‌گویند]: سلام بر شما به خاطر صبر و استقامتتان! چه نیکوست سرانجام آن سرا [ی جاویدان]!. (رعد/۲۴)». گفت: «راست گفتی، ای محمّد (صلی الله علیه و آله)».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- إِنَّ لِلْجَنَّهًِْ ثَمَانِیَهًَْ أَبْوَابٍ بَابٌ یَدْخُلُ مِنْهُ النَّبِیُّونَ وَ الصِّدِّیقُونَ وَ بَابٌ یَدْخُلُ مِنْهُ الشُّهَدَاءُ وَ الصَّالِحُونَ وَ خَمْسَهًُْ أَبْوَابٍ یَدْخُلُ مِنْهَا شِیعَتُنَا وَ مُحِبُّونَا فَلَا أَزَالُ وَاقِفاً عَلَی الصِّرَاطِ أَدْعُو وَ أَقُولُ رَبِّ سَلِّمْ شِیعَتِی وَ مُحِبِّی وَ أَنْصَارِی وَ مَنْ تَوَالانِی فِی دَارِ الدُّنْیَا فَإِذَا النِّدَاءُ مِنْ بُطْنَانِ الْعَرْشِ قَدْ أُجِیبَتْ دَعْوَتُکَ وَ شُفِّعْتَ فِی شِیعَتِکَ وَ یَشْفَعُ کُلُّ رَجُلٍ مِنْ شِیعَتِی وَ مَنْ تَوَلَّانِی وَ نَصَرَنِی وَ حَارَبَ مَنْ حَارَبَنِی بِفِعْلٍ أَوْ قَوْلٍ فِی سَبْعِینَ أَلْفاً مِنْ جِیرَانِهِ وَ أَقْرِبَائِهِ وَ بَابٌ یَدْخُلُ مِنْهُ سَائِرُ الْمُسْلِمِینَ مِمَّنْ یَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ لَمْ یَکُنْ فِی قَلْبِهِ مِقْدَارُ ذَرَّهًٍْ مِنْ بُغْضِنَا أَهْلَ الْبَیْت.
امام علی (علیه السلام)- بهشت هشت در دارد که از یک درش پیغمبران و صدیقان داخل شوند و از یک در شهیدان و افراد شایسته داخل شوند و از پنج درش شیعیان و دوستان ما داخل شوند و من مدام بر پل صراط ایستاده‌ام و درخواست می‌کنم و می‌گویم: «پروردگارا شیعه‌ی من و دوست من و یاران من و هرکه را که در دار دنیا مرا به ولایت پذیرفته است سالم بدار»، که ناگاه آوازی از مرکز عرش می‌رسد که درخواست تو به اجابت رسید و شفاعت تو درباره‌ی شیعه‌ات پذیرفته شد. هریک از شیعیان من که مرا به ولایت شناخته و یاری من نموده و با زبان یا عمل با دشمنان جنگجوی من جنگیده درباره‌ی هفتاد هزار نفر از همسایگان و خویشاوندان خود شفاعت می‌کند و از یک در دیگر، سایر مسلمانان که شهادت بر یگانگی خدای یکتا بدهند و در دلشان ذرّه از دشمنی ما خاندان نباشد داخل می‌شوند.
الباقر (علیه السلام)- أَحْسِنُوا الظَّنَ بِاللَّهِ وَ اعْلَمُوا أَنَ لِلْجَنَّهًِْ ثَمَانِیَهًَْ أَبْوَابٍ عَرْضُ کُلِّ بَابٍ مِنْهَا مَسِیرَهًُْ أَربَعمِأَهًْ سَنَهًْ.
امام باقر (علیه السلام)- به خداوند خوشبین باشید و بدانید که بهشت هشت در دارد که پهنای هر در، چهارصد سال راه است.
الصّادق (علیه السلام)- وَ مَنْ صَلَّی ثُلُثَ لَیْلِهِ لَمْ یَبْقَ مَلَکٌ إِلَّا غَبَطَهُ بِمَنْزِلَتِهِ مِنَ اللَّهِ وَ قِیلَ لَهُ ادْخُلْ مِنْ أَیِّ أَبْوَابِ الْجَنَّهًِْ الثَّمَانِیَهًِْ شِئْت.
امام صادق (علیه السلام)- هرکسی که یک‌سوّم شب را نماز بخواند، فرشته‌ای نباشد جز آنکه بر مقام او نزد خدای عزّوجلّ غبطه برد و به او گویند از هرکدام از هشت در بهشت که می‌خواهی وارد شو.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله): لِلْجَنَّهًِْ بَابٌ یُقَالُ لَهُ بَابُ الْمُجَاهِدِینَ یَمْضُونَ إِلَیْهِ فَإِذَا هُوَ مَفْتُوحٌ وَ هُمْ مُتَقَلِّدُونَ بِسُیُوفِهِمْ وَ الْجَمْعُ فِی الْمَوْقِفِ وَ الْمَلَائِکَهًُْ تَزْجُرُ فَمَنْ تَرَکَ الْجِهَادَ أَلْبَسَهُ اللَّهُ ذُلًّا وَ فَقْراً فِی مَعِیشَتِهِ وَ مَحْقاً فِی دِینِهِ إِنَّ اللَّهَ أَعَزَّ أُمَّتِی بِسَنَابِکِ خَیْلِهَا وَ مَرَاکِزِ رِمَاحِهَا.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- بهشت دری دارد به نام باب المجاهدین که وقتی مجاهدان با شمشیرهایی که به کمر بسته‌اند به‌سوی آن می‌روند، باز می‌شود، درحالی‌که هنوز مردم در موقف محشر معطّل هستند، فرشتگان به مجاهدان خوش آمد می‌گویند، هرکه ترک جهاد کند خوار می‌شود و روزی‌اش تنگ می‌شود و دینش از بین می‌رود، خداوند امّت مرا با سمّ اسب‌ها و محلّ فرود نیزه‌ها [و با قدرت نظامی که به آن‌ها عطا کرد] عزیز و غیرقابل نفوذ کرد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لِلْجَنَّهًِْ ثَمَانِیَهًُْ أَبْوَابٍ وَ لِلنَّارِ سَبْعَهًُْ أَبْوَاب.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- بهشت هشت در و دوزخ هفت در دارد.
الصّادق (علیه السلام)- تَنَافَسُوا فِی الْمَعْرُوفِ لِإِخْوَانِکُمْ وَ کُونُوا مِنْ أَهْلِهِ فَإِنَّ لِلْجَنَّهًِْ بَاباً یُقَالُ لَهُ الْمَعْرُوفُ لَا یَدْخُلُهُ إِلَّا مَنِ اصْطَنَعَ الْمَعْرُوفَ فِی الْحَیَاهًِْ الدُّنْیَا.
امام صادق (علیه السلام)- در کار نیک برای برادرانتان با یکدیگر رقابت کنید، و اهل نیکی [و خیر رسانی] باشید، که بهشت را دری است به نام «معروف» (نیکی)، که به آن در وارد نمی‌شود مگر کسانی که در زندگی دنیا اهل نیکی‌کردن باشند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إنَّ فِی الْجَنَّهًِْ ثَمَانِیَهًَْ أبْوابٍ مِنْها بَابٌ یُسَمَّی الرَّیّانَ لا یَدْخُلُهَا اِلّا الصَّائِمونَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- در بهشت هشت در وجود دارد که یکی از آن‌ها دربی است که ریّان نام دارد و از آن درب، فقط روزه‌داران داخل می‌شوند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ عَبْدِ‌اللَّهِ‌بْنِ‌عَلِیٍّ قَالَ: {قَالَ بَلَالُ مُؤَذِّنُ رَسُولِ اللهِ (صلی الله علیه و آله) سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَقُول:} بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ أَمَّا بَابُ الصَّبْرِ فَبَابٌ صَغِیرٌ مِصْرَاعٌ وَاحِدٌ مِنْ یَاقُوتَهًٍْ حَمْرَاءَ لَا حَلَقَ لَهُ وَ أَمَّا بَابُ الشُّکْرِ فَإِنَّهُ مِنْ یَاقُوتَهًٍْ بَیْضَاءَ لَهَا مِصْرَاعَانِ مَسِیرَهًُْ مَا بَیْنَهُمَا خَمْسُمِائَهًِْ عَامٍ لَهُ ضَجِیجٌ وَ حَنِینٌ یَقُولُ اللَّهُمَّ جِئْنِی بِأَهْلِی. قُلْتُ هَلْ یَتَکَلَّمُ الْبَابُ؟ قَالَ: نَعَمْ یُنْطِقُهُ ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ وَ أَمَّا بَابُ الْبَلَاءِ قُلْتُ أَ لَیْسَ بَابُ الْبَلَاءِ هُوَ بَابَ الصَّبْرِ قَالَ لَا قُلْتُ فَمَا الْبَلَاءُ قَالَ الْمَصَائِبُ وَ الْأَسْقَامُ وَ الْأَمْرَاضُ وَ الْجُذَامُ وَ هُوَ بَابٌ مِنْ یَاقُوتَهًٍْ صَفْرَاءَ مِصْرَاعٌ وَاحِدٌ مَا أَقَلَّ مَنْ یَدْخُلُ مِنْهُ قُلْتُ رَحِمَکَ اللَّهُ زِدْنِی وَ تَفَضَّلْ عَلَیَّ فَإِنِّی فَقِیرٌ قَالَ یَا غُلَامُ لَقَدْ کَلَّفْتَنِی شَطَطاً أَمَّا الْبَابُ الْأَعْظَمُ فَیَدْخُلُ مِنْهُ الْعِبَادُ الصَّالِحُونَ وَ هُمْ أَهْلُ الزُّهْدِ وَ الْوَرَعِ وَ الرَّاغِبُونَ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ الْمُسْتَأْنِسُونَ بِه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- عبدالله‌بن‌علی گوید: بلال گفت: شنیدم پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «بنویس بسم اللهِ الرّحمن الرّحیم در صبر، دری کوچک است. یک لنگه‌ای و از یاقوت سرخ رنگ است، [کوچک‌بودن در صبر نشان می‌دهد که افراد کمتری استحقاق واردشدن از آن در را پیدا می‌کنند، یعنی کسانی که بتوانند بر بلایا صبر کنند و از صابرین به حساب آیند بسیار اندک‌اند]. و در شکر، از یاقوت سفید و دارای دو لنگه است، فاصله میان دو لنگه آن در هنگام باز بودن به‌اندازه‌ی پانصد ساله راه است، و پیوسته فغان و ناله و آه بر می‌دارد و می‌گوید: «پروردگارا آنان را که شایسته و اهل من هستند به من برسان». گفتم: «مگر در هم سخن می‌گوید»؟ فرمود: «آری، خداوند ذوالجلال و و الاکرام آن را به سخن می‌آورد. و در بلاء». من گفتم: «مگر در بلاء، همان در صبر نیست»؟ فرمود: «نه»، گفتم: «پس بلاء کدام است»؟ فرمود: «مصیبت‌ها و ناخوشی‌ها و بیماری‌ها و جذام [که مؤمنانی که به این بلاها گرفتار شده‌اند از این در وارد می‌شوند]، و آن در از یاقوت زرد است و یک لنگه‌ای است، آه که چقدر اندک‌اند کسانی که از این در وارد بهشت می‌شوند و در بزرگتر، دری است که بندگان صالح و نیکوکاران از آن وارد می‌شوند، و ایشان گروهی هستند که دنیا و محبّت آن را ترک گفته‌اند، و اهل پارسایی و پرهیزکاری‌اند و نسبت به خداوند عزّوجلّ، میل و رغبت فراوان دارند».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أَهْلَ حُبِّی وَ حُبِّکَ یَا عَلِیُ (علیه السلام) فِی أَوَّلِ زُمْرَهًِْ السَّابِقِینَ إِلَی الْجَنَّهًْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ای علی (علیه السلام)! دوستداران من و تو جزء نخستین گروه پیشتازان به‌سوی بهشت هستند.