آیه وَ قالُوا أَ إِذا ضَلَلْنا فِي الْأَرْضِ أَ إِنّا لَفِي خَلْقٍ جَدِیدٍ بَلْ هُمْ بِلِقاءِ رَبِّهِمْ کافِرُونَ [10]
آن‌ها گفتند: «آیا هنگامى‌‌که ما [مُردیم و] در زمین ناپدید شدیم، آفرینش تازه‌اى خواهیم یافت»؟! بلکه آنان لقاى پروردگارشان را انکارمى‌کنند [تا به هوسرانى خویش ادامه دهند].
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- جَاءَ بَعْضُ الزَّنَادِقَهًِْ إِلَی أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ قَالَ لَوْلَا مَا فِی الْقُرْآنِ مِنَ الِاخْتِلَافِ وَ التَّنَاقُضِ لَدَخَلْتُ فِی دِینِکُمْ فَقَالَ لَهُ عَلِیٌّ (علیه السلام) وَ مَا هُوَ قَالَ قَوْلُهُ تَعَالَی بَلْ هُمْ بِلِقاءِ رَبِّهِمْ کافِرُونَ وَ قَوْلُهُ فَأَعْقَبَهُمْ نِفاقاً فِی قُلُوبِهِمْ إِلی یَوْمِ یَلْقَوْنَه ... قَالَ عَلِیٌّ (علیه السلام) وَ أَمَّا قَوْلُهُ عَزَّوَجَلَّ بَلْ هُمْ بِلِقاءِ رَبِّهِمْ کافِرُونَ وَ قَوْلُهُ الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ قَوْلُهُ إِلی یَوْمِ یَلْقَوْنَهُ وَ قَوْلُهُ فَمَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً یَعْنِی الْبَعْثَ فَسَمَّاهُ اللَّهُ لِقَاء.
امام علی (علیه السلام)- زندیقی نزد امام علی (علیه السلام) آمد و گفت: «اگر در قرآن اختلاف و تناقضی نبود، من به دین شما در می‌آمدم». امام (علیه السلام) فرمود: «آن [اختلاف و تناقض] چیست»؟ زندیق گفت: «... و [این] سخن خداوند: بَلْ هُمْ بِلِقاءِ رَبِّهِمْ کافِرُونَ و [نیز] این سخنش: و از آن پس تا روزی که همراه با آن خلف وعده با خدا و آن دروغ‌ها که می‌گفتند با او ملاقات کنند، دل‌هایشان را جای نفاق ساخت. (توبه/۷۷) و ...»! امام (علیه السلام) فرمود: «اما این سخن خداوند [که فرمود:] آنان که بی‌گمان می‌دانند که با پروردگار خود دیدار خواهند کرد. (بقره/۴۶) و تا روزی که با او ملاقات کنند. (توبه/۷۷) و هرکس دیدار پروردگار خویش را امید می‌بندد، باید کرداری شایسته داشته باشد. (کهف/۱۱۰) [منظور از آن روز]، «[روزِ] برانگیختن» است که خداوند آن را لقاء (دیدار) نامیده است.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فِی جَوَامِعِ الْجَامِعِ رُوِیَ عَنْ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ ابْنِ عَبَّاسٍ (رحمة الله علیه) "صَلِلْنَا" بِالصَّادِ وَ کَسْرِ اللَّامِ، مِنْ صَلَّ اللَّحْمُ وَ أَصَلَّ إِذَا أَنْتَنَ.
امام علی (علیه السلام)- در «جوامع الجامع» از امام علی (علیه السلام) و ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) روایت است: [آنچه در آیه درست است] صلِلنا [می‌باشد] که از لغت، صلّ اللحم و اصلّ اذا انتن گرفته شده است. [وقتی گوشت بگندد و بو بگیرد می‌گویند: صل اللحم. طبق این قرائت، معنای آیه چنین می‌شود: «آیا هنگامی‌که ما [مُردیم و جنازه‌هایمان] در زمین گندید و بدبو شد، آفرینش تازه‌ای خواهیم یافت]؟!