آیه إِنَّما یُؤْمِنُ بِآیاتِنَا الَّذِینَ إِذا ذُکِّرُوا بِها خَرُّوا سُجَّداً وَ سَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ هُمْ لایَسْتَکْبِرُونَ [15]
تنها کسانى به آیات ما ایمان مى‌آورند که هر وقت این آیات به آنان یادآورى شود به سجده مى‌افتند و تسبیح و حمد پروردگارشان را مى‌گویند، و تکبّر نمى‌کنند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ حَمَّادٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) عَنْ آبَائِهِ عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) قَالَ لَمَّا أُسْرِیَ بِی إِلَی السَّمَاءِ دَخَلْتُ الْجَنَّهًَْ فَرَأَیْتُ فِیهَا مَلَائِکَهًًْ یَبْنُونَ لَبِنَهًًْ مِنْ ذَهَبٍ وَ لَبِنَهًًْ مِنْ فِضَّهًٍْ وَ رُبَّمَا أَمْسَکُوا فَقُلْتُ لَهُمْ مَا لَکُمْ رُبَّمَا بَنَیْتُمْ وَ رُبَّمَا أَمْسَکْتُمْ فَقَالُوا حَتَّی تَجِیئَنَا النَّفَقَهًُْ فَقُلْتُ لَهُمْ وَ مَا نَفَقَتُکُمْ فَقَالُوا قَوْلُ الْمُؤْمِنِ فِی الدُّنْیَا سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَرُ فَإِذَا قَالَ بَنَیْنَا وَ إِذَا أَمْسَکَ أَمْسَکْنَا.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- امام صادق (علیه السلام) از پدرانش از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نقل نمود: پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: زمانی‌که در شب معراج مرا به آسمان بردند وارد بهشت شدم و فرشتگانی را در آن دیدم که با خشتی از طلا و خشتی از نقره عمارتی می‌سازند و گاهی از کار دست می‌کشند. به آنان گفتم: «چه می‌شود شما را که گاهی می‌سازید و گاهی از کار دست می‌کشید»؟! گفتند: «منتظر مصالح [و مواد ساختمانی] هستیم»! به آنان گفتم: «مصالح کار شما چیست»؟ گفتند: «اینکه مؤمن در دنیا بگوید سبحان اللهِ و الحمد للهِ و لا اله الا اللهُ و اللهُ اکبر؛ هر زمان که [مؤمن]، به گفتن این ذکرها مشغول باشد، ما هم مشغول می‌شویم و چون بازایستد ما نیز بازمی‌ایستیم».
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ هُمْ لا یَسْتَکْبِرُونَ قِیلَ أَی عَن الإیمَانِ وَ الطَّاعَهًِْ.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ هُمْ لا یَسْتَکْبِرُونَ؛ یعنی از ایمان و فرمانبرداری [از خدا تکبّر نمی‌ورزند].