آیه ۵ - سوره سجدة

آیه یُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّماءِ إِلَى الْأَرْضِ ثُمَّ یَعْرُجُ إِلَیْهِ فِي یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمّا تَعُدُّونَ [5]

امور [این جهان] را از آسمان به‌سوى زمین تدبیر مى‌کند؛ سپس در روزى‌که مقدار آن هزار سال از سال‌هایى است که شما مى‌شمرید به‌سوى او بالا مى‌رود [و دنیا پایان مى‌یابد].

۱
(سجدة/ ۵)

الصّادق (علیه السلام)- حَفْصُ بْنُ غِیَاثٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّه (علیه السلام) فَحَاسِبُوا أَنْفُسَکُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا عَلَیْهَا فَإِنَّ لِلْقِیَامَهًِْ خَمْسِینَ مَوْقِفاً کُلُّ مَوْقِفٍ مِقْدَارُهُ أَلْفُ سَنَهًٍْ ثُمَّ تَلَا فِی یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ.

امام صادق (علیه السلام)- حفص‌بن‌غیاث گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: پیش از آنکه [در روز قیامت] به حساب شما برسند [در همین دنیا] از خود حساب بکشید، زیرا در قیامت پنجاه توقّفگاه است که درنگ در هرکدام [برای حسابرسی] هزار سال به طول می‌انجامد؛ سپس امام (علیه السلام) این آیه را تلاوت فرمود: فِی یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۵۹۸
الکافی، ج۸، ص۱۴۳/ وسایل الشیعهًْ، ج۱۶، ص۹۵/ بحار الأنوار، ج۶۷، ص۶۴/ نورالثقلین؛ بتفاوت یسیر
۲
(سجدة/ ۵)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- یُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّماءِ إِلَی الْأَرْضِ ثُمَّ یَعْرُجُ إِلَیْهِ یَعْنِی الْأُمُورَ الَّتِی یُدَبِّرُهَا وَ الْأَمْرَ وَ النَّهْیَ الَّذِی أَمَرَ بِهِ وَ أَعْمَالَ الْعِبَادِ کُلُّ هَذَا یُظْهِرُهُ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ فَیَکُونُ مِقْدَارُ ذَلِکَ الْیَوْمِ أَلْفَ سَنَهًٍْ مِنْ سِنِی الدُّنْیَا.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- یُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّماءِ إِلَی الْأَرْضِ ثُمَّ یَعْرُجُ إِلَیْهِ؛ یعنی خداوند، اموری که آن‌ها را تدبیر می‌کند، امر و نهی‌ای که بدان فرمان داده و اعمال بندگان، تمامشان را در روز قیامت آشکار می‌کند. بنابراین اندازه‌ی آن روز، برابر هزار سال از سال‌های این دنیاست.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۵۹۸
بحار الأنوار، ج۷، ص۱۰۳/ القمی، ج۲، ص۱۶۷/ نورالثقلین/ البرهان
۳
(سجدة/ ۵)

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- فِی قَوْلِهِ: فِی یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ قَالَ مُنْتَهَی أَمْرِهِ مِنْ أَسْفَلِ الْأَرَضِینَ إِلَی مُنْتَهَی أَمْرِهِ مِنْ فَوْقِ سَبْعِ سَمَاوَاتٍ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَهًٍْ وَ یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ یَعْنِی بِذَلِکَ یُنَزِّلُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَی الْأَرْضِ وَ مِنَ الْأَرْضِ إِلَی السَّمَاءِ فِی یَوْمٍ وَاحِدٍ فَذَلِکَ مِقْدَارُهُ أَلْفُ سَنَهًٍْ لِأَنَّ مَا بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ مَسِیرَهًُْ خَمْسِمِائَهًِْ عَامٍ.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- در روزی که مقدارش پنجاه‌هزار سال است (معارج/۴)، فاصله‌ی میان نهایت امر او در فروترین زمین‌ها تا نهایت امر او در بالای هفت‌آسمان، پنجاه‌هزار سال است. و یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ؛ به این معناست‌که فرمانش را از آسمان به زمین و از آنجا به آسمان در یک‌روز می‌فرستد که اندازه‌ی آن یک‌روز، هزار سال [از سال‌های دنیا] می‌باشد؛ چرا که فاصله‌ی میان آسمان و زمین، پانصدسال راه است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۵۹۸
بحار الأنوار، ج۵۵، ص۱۰۶
بیشتر