آیه وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ [80]
و هنگامى‌كه بيمار شوم مرا شفا مى‌دهد.
الرّسول ( مَنْ تَوَضَّأَ ثُمَّ خَرَجَ إِلَی الْمَسْجِدِ فَقَالَ حِینَ یَخْرُجُ مِنْ بَیْتِهِ بِسْمِ اللَّهِ ... وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ جَعَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ کَفَّارَهًًْ لِذُنُوبِهِ.
پیامبر ( کسی که وضو ساخته به‌سوی مسجد برود و درحال خروج از منزلش، بگوید: بسم اللهِ الَّذِی ... وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ، خداوند متعال آن را کفّاره گناهانش قرار می‌دهد.
الرّسول ( قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ مَرِضَ ثَلَاثاً فَلَمْ یَشْکُ إِلَی أَحَدٍ مِنْ عُوَّادِهِ أَبْدَلْتُهُ لَحْماً خَیْراً مِنْ لَحْمِهِ وَ دَماً خَیْراً مِنْ دَمِهِ فَإِنْ عَافَیْتُهُ عَافَیْتُهُ وَ لَا ذَنْبَ لَهُ وَ إِنْ قَبَضْتُهُ قَبَضْتُهُ إِلَی رَحْمَتِی.
پیامبر ( خداوند عزّوجلّ فرموده است، کسی که سه روز بیمار شود و به هیچ‌یک از عیادت‌کنندگانش شکایت نکند گوشتش را به بهتر از آن و خونش را به بهتر از آن تبدیل می‌کنم؛ اگر او را شفا دهم گناهی برایش باقی نمی‌ماند و اگر جانش را بستانم او را مشمول رحمت خود می‌کنم.
الصّادق ( مَنْ مَرِضَ لَیْلَهًًْ فَقَبِلَهَا بِقَبُولِهَا کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ لَهُ عِبَادَهًَْ سِتِّینَ سَنَهًًْ قُلْتُ مَا مَعْنَی قَبُولِهَا قَالَ لَا یَشْکُو مَا أَصَابَهُ فِیهَا إِلَی أَحَدٍ.
امام صادق ( و هرکس شبی بیمار شود و آن را به خوشنودی بپذیرد، خداوند ثواب عبادت شصت‌سال را برایش می‌نویسد، پرسیدم: «معنای پذیرفتن آن چیست»؟ فرمود: «از مصیبتی که برایش پیش آمده نزد کسی شکایت نکند».
الصّادق ( مَنْ ظَهَرَتْ صِحَّتُهُ عَلَی سُقْمِهِ فَیُعَالِجُ بِشَیْءٍ فَمَاتَ فَأَنَا إِلَی اللَّهِ مِنْهُ بَرِیءٌ.
امام صادق ( کسی که تندرستی‌اش بیش از بیماری‌اش باشد و در اثر معالجه‌کردن به دارویی بمیرد من در پیشگاه خداوند از او بیزارم.
الرّسول ( ... عَنْ عَبْدِ‌اللَّهِ‌بْنِ‌مَسْعُودٍ قَالَ بَلَی قَالَ قَالَ عَبْدُ‌اللَّهِ بَیْنَا نَحْنُ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ (إِذْ تَبَسَّمَ فَقُلْتُ مَا لَکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ (تَبَسَّمْتَ قَالَ عَجِبْتُ مِنَ الْمُؤْمِنِ وَ جَزَعِهِ مِنَ السُّقْمِ وَ لَوْ یَعْلَمُ مَا لَهُ فِی السُّقْمِ مِنَ الثَّوَابِ لَأَحَبَّ أَنْ لَا یَزَالَ سَقِیماً حَتَّی یَلْقَی رَبَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ.
پیامبر ( ... عبداللَّه‌بن‌مسعود گوید: «نزد رسول خدا (بودیم ناگاه تبسّم نمود، من به آن حضرت عرض کردم: «ای رسول خدا (چه شد که بی‌سبب خندیدی»؟ فرمود: «از مؤمن و بیتابیش از بیماری تعجّب کردم و اگر بداند که در بیماری چه قدر ثواب برای اوست هرآینه دوست دارد که پیوسته بیمار باشد تا پروردگار عزّوجلّ خود را ملاقات کند».
الصّادق ( عَنِ الْعَرْزَمِیِ عَنْ أَبِیهِ: عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (قَالَ: مَنِ اشْتَکَی لَیْلَهًًْ فَقَبِلَهَا بِقَبُولِهَا وَ أَدَّی إِلَی اللَّهِ شُکْرَهَا کَانَتْ کَعِبَادَهًِْ سِتِّینَ سَنَهًًْ قَالَ أَبِی فَقُلْتُ لَهُ مَا قَبُولُهَا قَالَ یَصْبِرُ عَلَیْهَا وَ لَا یُخْبِرُ بِمَا کَانَ فِیهَا فَإِذَا أَصْبَحَ حَمِدَ اللَّهَ عَلَی مَا کَان.
امام صادق ( عرزمی از پدرش نقل می‌کند که امام صادق (فرمود: «هرکس شبی بیمار شود و آن را نیکو پذیرفته و خدا را به خاطر آن سپاس‌گزاری کند، همچون عبادت شصت‌سال می‌باشد». پدرم گفت: «به حضرت عرض کردم: معنای نیکو پذیرفتن آن چیست»؟ فرمود: «بر [رنج و ناراحتیِ] آن بیماری صبر کند و کسی را از آنچه بر او گذشته باخبر نسازد و چون صبح کند خداوند را به خاطر آنچه بر وی گذشته سپاس گوید».
الصّادق ( عَنْ جَمِیلِ‌بْنِ‌صَالِحٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (قَالَ: سُئِلَ عَنْ حَدِّ الشَّکَاهًِْ لِلْمَرِیضِ فَقَالَ إِنَّ الرَّجُلَ یَقُولُ حُمِمْتُ الْیَوْمَ وَ سَهِرْتُ الْبَارِحَهًَْ وَ قَدْ صَدَقَ وَ لَیْسَ هَذَا شَکَاهًًْ وَ إِنَّمَا الشَّکْوَی أَنْ یَقُولَ لَقَدِ ابْتُلِیتُ بِمَا لَمْ یُبْتَلَ بِهِ أَحَدٌ وَ یَقُولَ لَقَدْ أَصَابَنِی مَا لَمْ یُصِبْ أَحَداً وَ لَیْسَ الشَّکْوَی أَنْ یَقُولَ سَهِرْتُ الْبَارِحَهًَْ وَ حُمِمْتُ الْیَوْمَ وَ نَحْوَ هَذَا.
امام صادق ( جمیل‌بن‌صالح گوید: از امام صادق (در مورد حدّ و اندازه شکایت که برای مریض مکروه است پرسش شد، فرمود: «همانا مرد می‌گوید من امروز تب کردم و شب گذشته از جهت بیماری به بیداری به سر بردم درحالی‌که راست گفته و این شکایت نیست و همانا شکایت آن است که بگوید: «من به بلا و بیماری مبتلا شدم که هیچ‌کس به مانند آن گرفتار نگشته، یا آنکه بگوید: آن مرض و دردی که به هیچ‌کس نرسیده به من رسیده». و شکایت این نیست که بگوید: «دیشب [به‌واسطه‌ی شدّت مرض] نخوابیدم و امروز تب مرا فرا گرفت و مانند این (امور)».