آیه قالَ رَبِّ فَأَنْظِرْني إِلى يَوْمِ يُبْعَثُونَ [79]
گفت: «پروردگارا! مرا تا روزى كه انسان‌ها برانگيخته مى‌شوند مهلت ده».
الصّادق (علیه السلام)- وَهْبِ‌بْنِ‌جُمَیْعٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ إِبْلِیسَ وَ قَوْلِهِ: رَبِّ فَأَنْظِرْنِی إِلی یَوْمِ یُبْعَثُونَ قالَ فَإِنَّکَ مِنَ الْمُنْظَرِینَ إِلی یَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ أَیُّ یَوْمٍ هُوَ؟ قَالَ: یَا وَهْبُ أَ تَحْسَبُ أَنَّهُ یَوْمُ یَبْعَثُ اللَّهُ النَّاسَ لَا وَ لَکِنَّ اللَّهَ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ أَنْظَرَهُ إِلَی یَوْمِ یَبْعَثُ اللَّهُ قَائِمَنَا (عجل الله تعالی فرجه الشریف) فَیَأْخُذُ بِنَاصِیَتِهِ فَیَضْرِبُ عُنُقَهُ فَذَلِکَ الْیَوْمُ هُوَ الْوَقْتُ الْمَعْلُوم.
امام صادق (علیه السلام)- وهب‌بن‌جمیع گوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی ابلیس و گفته‌ی او: رَبِّ فَأَنْظِرْنِی إِلی یَوْمِ یُبْعَثُونَ قالَ فَإِنَّکَ مِنَ الْمنْظَرِینَ إِلی یَوْمِ الْوَقْتِ المَعْلُومِ، پرسیدم که این روز کدام روز است؟ فرمود: «ای وهب! می‌پنداری که روز رستاخیز مردم است، نه! ولی خداوند عزّوجلّ او را مهلت داده تا روزی که قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ما برانگیخته شود و موی جلو سرش را بگیرد و گردنش را بزند، این است روزی که وقت معلوم است.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌یُونُسَ عَنْ رَجُل عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی: إِلی یَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ قَالَ: یَوْمُ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ یَوْمٌ یَذْبَحُهُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَلَی الصَّخْرَهًِْ الَّتِی فِی بَیْتِ‌الْمَقْدِسِ.
امام صادق (علیه السلام)- محمّدبن‌یونس گوید: امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی سخن خداوند تبارک‌وتعالی: فَأَنْظِرْنِی إِلی یَوْمِ یُبْعَثُونَ قالَ فَإِنَّکَ مِنَ الْمنْظَرِینَ إِلی یَوْمِ الْوَقْتِ المَعْلُومِ، فرمود: «روز وقت معلوم روزی است که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) او را بر صخره‌ای که در بیت المقدّس است، سر می‌برد».