آیه ۱۱ - سوره ضحی

امام علی (علیه السلام)- ابوعمرو کندی گفت: روزی در محضر امام علی (علیه السلام) بودیم، اطرافیان حضرت (علیه السلام) را سرحال و بانشاط دیده و عرض ‎کردند: «ای امیرمؤمنان (علیه السلام)! با ما در مورد یارانت سخن بگو». امام (علیه السلام) فرمود: «در مورد کدام‌یک از ایشان سؤال می‌کنید»؟ عرض ‎کردند: «از یاران محمّد (صلی الله علیه و آله)». امام (علیه السلام) فرمود: «تمامی یاران [حقیقیِ] محمّد (صلی الله علیه و آله) یاران من نیز هستند، در مورد کدام‌یک می‌پرسید»؟ ... عرض‎ کردیم: «در مورد خودت با ما سخن بگو». فرمود: «آرام باشید! خداوند ما را از خودستایی نهی فرموده است». یک نفر به حضرت (علیه السلام) گفت: «خداوند می‌فرماید: وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ». حضرت (علیه السلام) فرمود: «من نیز نعمت‌های پروردگارم را بازگو می‌کنم. به خدا سوگند! هرگاه [از پیامبر (صلی الله علیه و آله)] سؤال می‌کردم، پاسخ می‌گرفتم و هرگاه سکوت اختیار می‌کردم، پیامبر (صلی الله علیه و آله) خود شروع به سخن [و تعلیمِ من] می‌نمود. بدانید که در سینه‌ی من دانش فراوانی وجود دارد پس [هرچه می‌خواهید] از من سؤال نمایید».

امام حسین (علیه السلام)- عمربن‌ابی‌نصر گوید: مردی از اهالی بصره برای من حدیث کرد: از امام حسین (علیه السلام) درباره‎ی کلام خداوند متعال: وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ، پرسیدم. و ایشان فرمود: «خداوند به حضرت (صلی الله علیه و آله) امر فرمود تا از نعمت دین خود که خداوند به او بخشیده، سخن گوید».

علی‎بن‎ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ؛ آنچه را که خداوند بر تو نازل فرمود و تو را بدان امر کرد یعنی نماز و زکات و روزه و حجّ و ولایت و آنچه را که خداوند با آن به تو برتری بخشید، بازگو».

امام علی (علیه السلام)- خدا زیباست و زیبایی را دوست می‌دارد و دوست می‌دارد که آثار نعمت را بر بنده‎ی خویش ببیند.

امام علی (علیه السلام)- از امیرالمؤمنین (علیه السلام) درباره‌ی احتجاج آن حضرت (علیه السلام) بر عاصم‎بن‎زیاد که عبا پوشیده و جامه‎ی نرم را از تن دور کرده روایت شده که برادرش ربیع‎بن‎زیاد شکایت او را به امیرالمؤمنین (علیه السلام) نمود و گفت: «با این روش خاندان خود را غم داده و فرزندان خود را اندوهناک ساخته». امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: «عاصم‎بن‎زیاد را نزد من بیاورید». او را آوردند، چون او را دید روی به او ترش کرد و به او فرمود: «از خانواده‎ی خود شرم نکردی و به فرزندانت رحم نکردی، تو معتقدی که خدا طیّبات را برای تو حلال کرده و نخواسته تو از آن‌ها بهره‌ای بگیری، تو در پیش خدا از این زبونتری، به خدا سوگند! پذیرش نعمت‌های خدا به کردار نزد او دوست‌تر است از پذیرش آن‌ها به گفتار (یعنی به ذکر و دعا) و خدای عزّوجلّ فرموده است: امّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّث

امام علی (علیه السلام)- زمین به خاطر هفت نفر خلق شده که مردم به‌واسطه‌ی آنان رزق و روزی داده می‌شوند و باران برای آنان می‌آید و یاری می‌شوند. [آن هفت نفر عبارتند از]؛ ابوذر، سلمان، مقداد، عمّار، حذیفه و عبداللَّه‌بن‎مسعود (حضرت امیر (علیه السلام) می‌فرماید: «من امام آنان هستم، ایشان بودند که بر بدن فاطمه (سلام الله علیها) نماز خواندند».

امام علی (علیه السلام)- علی‌بن‌اسباط از چند نفر از اصحاب ابن‌دأب [ابوالولید عیسی‎بن ‎یزیدبن بکرابن‎دأب؛ هم‌عصر امام صادق و امام کاظم (علیها السلام)) نقل کرده است: ... دیدم مردم چنین می‌گویند: «عرب‌ها [در گذشته] اعتقاد داشتند: «اگر خداوند پیامبری را در میان ما مبعوث‎ کند برخی از یارانش هفتاد ویژگی از صفات نیکوی دنیا و آخرت را خواهند داشت»؛ برهمین اساس دقّت و بررسی‎ کردند تا ببینند آیا ده ویژگی در یک نفر [از یاران پیامبر (صلی الله علیه و آله)] جمع می‌گردد چه برسد به هفتاد ویژگی!؟ و [چون فکر نمی‌کردند یک نفر به تنهایی دارای ویژگی‌هایی باشد که همه‌اش نیکو و مثبت باشد] به ناچار هر ویژگی که [به نظرشان می‌آمد و آن را]می‌پسندیدند یا نمی‌پسندیدند در نظر گرفتند و درنهایت به این نتیجه رسیدند که جز علیّ‎بن‎ابی‌طالب (علیه السلام) کسی دیگر دارای صفات نیکوی دنیا و آخرت نیست...؛ [برخی از ویژگی‌های حضرت (علیه السلام) این بود]؛ خوراکی‌ای که علی (علیه السلام) استفاده می‌کرد ساده‌ترین غذایی بود که مردم عادی می‌خوردند و لباسی که می‌پوشید ساده‌ترین لباسی بود که یکی از مسلمانان می‌پوشید... امّا لباس پوشیدنِ حضرت (علیه السلام)؛ زیادبن‎شدّاد حارثی که از اصحاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بود در مورد برادرش عبداالله‎بن‎شدّاد از علی (علیه السلام) یاری خواست و گفت: «ای امیرمؤمنان (علیه السلام)! برادرم فقط به عبادت می‌پردازد و از اینکه با من در خانه‌ام سکونت گزیند، دوری‎کرده و ساده‌ترین لباسی که یافت می‌شود را بر تن کرده‎ است». برادرش عرض‎ کرد: «ای امیرمؤمنان (علیه السلام)! من خودم را همچون شما آراسته و همچون شما لباس پوشیده‌ام». امام (علیه السلام) فرمود: «تو چنین حقّی [و وظیفه‌ای] نداری، هنگامی‎که پیشوای مسلمانان، متولّی امور آن‌ها می‌شود باید همچون فقیرترین ایشان لباس بپوشد تا فقر بر آن فقیر فشار نیاورده و هلاکش نسازد. من به‌خوبی می‌دانم که تو بهترین لباس‌های قبیله‌ات را پوشیده‌ای [بااین‌حال تظاهر به ساده زیستی می‌کنی]، وَ امّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ؛ بدان که نزد من استفاده کردن از نعمت‌ها محبوب‌تر از سخن راندن از آن‌هاست».