آیه وَ الَّذينَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإيمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ كُلُّ امْرِئٍ بِما كَسَبَ رَهينٌ [21]
كسانى كه ايمان آوردند و فرزندانشان به پيروى از آنان ايمان اختيار‌كردند، فرزندانشان را [در بهشت] به آنان ملحق مى‌كنيم؛ و از [پاداش] عملشان چيزى نمى‌كاهيم؛ و هر‌كس در گرو اعمال خويش است.
الباقر (علیه السلام)- وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ قَالَ یَعْنِی أَنَّهُمْ آمَنُوا فِی الْمِیثَاق.
امام صادق (علیه السلام)- وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ أَلحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ؛ یعنی به همان عهدوپیمانی که پدران به آن ایمان آوردند فرزندانشان نیز ایمان آوردند.
علی‌ّبن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ قَالَ یُهْدَوْنَ إِلَی آبَائِهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَهًْ.
علیّبنابراهیم (رحمة الله علیه)- أَلحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ یعنی در روز قیامت به پدرانشان رهنمون شوند.
الصّادق (علیه السلام)- قَصَرَتِ الْأَبْنَاءُ عَنْ عَمَلِ الْآبَاءِ فَأَلْحَقُوا الْأَبْنَاءَ بِالْآبَاءِ لِتَقَرَّ بِذَلِکَ أَعْیُنُهُمْ.
امام‌صادق (علیه السلام)- وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ أَلحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ [اعمال نیک برخی از] فرزندان به‌اندازه‌ی اعمال [نیکِ] پدرانشان نیست با این‌حال خداوند برای اینکه چشم پدران [به دیدن فرزندان] روشن گردد فرزندانشان را به آن‌ها ملحق می‌سازد.
الأئمّهًْ ( عَنْ سَهْلِ‌بْنِ‌زِیَادٍ عَنْ غَیْرِ وَاحِدٍ رَفَعُوهُ أَنَّهُ سُئِلَ عَنِ الْأَطْفَالِ فَقَالَ إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ جَمَعَهُمُ اللَّهُ وَ أَجَّجَ لَهُمْ نَاراً وَ أَمَرَهُمْ أَنْ یَطْرَحُوا أَنْفُسَهُمْ فِیهَا فَمَنْ کَانَ فِی عِلْمِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ أَنَّهُ سَعِیدٌ رَمَی بِنَفْسِهِ فِیهَا وَ کَانَتْ عَلَیْهِ بَرْداً وَ سَلَاماً وَ مَنْ کَانَ فِی عِلْمِهِ أَنَّهُ شَقِیٌّ امْتَنَعَ فَیَأْمُرُ اللَّهُ بِهِمْ إِلَی النَّارِ فَیَقُولُونَ یَا رَبَّنَا تَأْمُرُ بِنَا إِلَی النَّارِ وَ لَمْ تُجْرِ عَلَیْنَا الْقَلَمَ فَیَقُولُ الْجَبَّارُ قَدْ أَمَرْتُکُمْ مُشَافَهَهًًْ فَلَمْ تُطِیعُونِی فَکَیْفَ وَ لَوْ أَرْسَلْتُ رُسُلِی بِالْغَیْبِ إِلَیْکُمْ.
ائمّه (علیه السلام)- از یکی از امامان (علیهم السلام) پیرامون کودکان [که قبل از رسیدن به سنّ بلوغ از دنیا می‌روند] سؤال شد؟ امام (علیه السلام) فرمود: «وقتی روز قیامت فرا برسد خداوند آن‌ها را گرد آورده و برایشان آتشی، افروزد و به آن‌ها فرمان می‌دهد که خود را در آن بیندازند. هرکدام از ایشان که در علم [بی‌پایانِ] خدا آمده که سعادتمند است خودش را در آتش می‌افکند و آتش برایش سرد و سلامت گردد و هرکدام که در علم [بی‌پایانِ] خدا آمده که بدبخت است [از این کار] خودداری می‌کند و خداوند فرمان می‌دهد که این افراد را به دوزخ اندازند. آن‌ها گویند: «پروردگارا! با اینکه در دنیا تکلیفی بر عهده‌ی ما نگذاشتی با این‌حال فرمان می‌دهی که ما را به دوزخ اندازند»!؟ خداوند جبّار می‌فرماید: «شما را رو در رو فرمان دادم با این‌حال، مرا اطاعت نکردید؛ چگونه اگر فرستاده‌ام را [با فرمانی] از غیب [به‌سویتان] می‌فرستادم مرا اطاعت می‌کردید»؟
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- إِنَّهُمُ الْبَالِغُونَ أُلْحِقُوا بِدَرَجَهًِْ آبَائِهِمْ وَ إِنْ قَصُرَتْ أَعْمَالُهُمْ تَکْرِمَهًًْ لِآبَائِهِمْ. وَ إِذَا قِیلَ: کَیْفَ یُلْحَقُونَ بِهِمْ فِی الثَّوَابِ وَ لَمْ یَسْتَحِقُّوهُ؟ فَالْجَوَابُ أَنَّهُمْ یُلْحَقُونَ بِهِمْ فِی الْجَمْعِ لَا فِی الثَّوَابِ وَ الْمَرْتَبَهًِْ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- مراد از فرزندان [در این آیه] فرزندانی هستند که [در دنیا] به سنّ بلوغ رسیده‌اند و [در روز قیامت] به خاطر گرامی‌داشت پدرانشان، به رتبه‌ی آن‌ها ملحق می‌شوند هر چند اعمال [نیکِ] شان کم باشد.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیْءٍ ... الْمَعْنَی أَنَّا نُلْحِقُ الْأَوْلَادَ بِالْآبَاءِ فِی الْجَنَّهًِْ وَ الدَّرَجَهًِْ مِنْ أَجْلِ الْآبَاءِ لِتَقَرَّ عَیْنُ الْآبَاءِ بِاجْتِمَاعِهِمْ مَعَهُمْ فِی الْجَنَّهًِْ کَمَا کَانَتْ تَقَرُّ بِهِمْ فِی الدُّنْیَا.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ أَلحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیْءٍ کُلُّ امْرِئٍ بِما کَسَبَ رَهِینٌ معنای آیه این است که ما فرزندان را به خاطر پدرانشان، در بهشت به آن‌ها ملحق کرده و آن‌ها را هم‌رتبه قرار می‌دهیم تا با گردآمدن آن‌ها در کنار پدران در بهشت، چشم پدران روشن شود، همچنانکه در دنیا چشم آن‌ها به فرزندان روشن می‌شد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إِنَّ اللَّهَ یَرْفَعُ ذُرِّیَّهًَْ الْمُؤْمِنِ فِی دَرَجَتِهِ وَ إِنْ کَانُوا دُونَهُ لِتَقَرَّ بِهِمْ عَیْنُهُ ثُمَّ تَلَا هَذِهِ الْآیَهًَْ وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- خداوند نسل انسان مؤمن را هرچند که پایین‌تر از [رتبه‌ی] او باشند، تا رتبه‌ی او بالا می‌برد به خاطر اینکه به سبّب آن‌ها چشمش روشن شود. آنگاه حضرت این آیه را تلاوت فرمود: وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ اللَّهِ فِی قَوْلِهِ: أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ قَالَ: الرَّجُلُ یَکُونُ لَهُ الْقَدَمُ فَیَدْخُلُ الْجَنَّهًَْ وَ لَهُ ذُرِّیَّهًٌْ فَیُرْفَعُونَ إِلَیْهِ لِتَقَرَّ بِهِمْ عَیْنُهُ، وَ لَمْ یَبْلُغُوا ذَلِکَ.
امام صادق (علیه السلام)- گاهی کسی دارای ثبات قدم است و لذا به بهشت می‌رود و دارای فرزندانی است که آنان هم بالا برده می‌شوند تا چشم پدران روشن شود درحالی‌که آنان به آن رتبه نرسیده‌اند.
الأئمّهًْ ( أَمَّا أَطْفَالُ الْمُؤْمِنِینَ فَیَلْحَقُونَ بِآبَائِهِمْ وَ أَوْلَادُ الْمُشْرِکِینَ یَلْحَقُونَ بِآبَائِهِمْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِإِیمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ.
ائمه (علیهم السلام)- کودکانِ انسان‌های مؤمن به پدرانشان و کودکانِ انسان‌های مشرک به پدرشان ملحق می‌شوند؛ چنانکه خداوند عزّوجلّ فرموده است: بِإِیمانٍ أَلحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إِنَّ الْمُؤْمِنِینَ وَ أَوْلَادَهُمْ فِی الْجَنَّهًِْ ثُمَّ قَرَأَ هَذِهِ الْآیَهًَْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- مؤمنان و فرزندانشان در بهشت خواهند بود؛ آنگاه حضرت آیه‌ی مذکور را تلاوت فرمود.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ (رحمة الله علیه) قَالَ: یَرْفَعُ اللَّهُ لِلْمُسْلِمِ ذُرِّیَّتَهُ وَ إِنْ کَانُوا دُونَهُ فِی الْعَمَلِ لِتَقَرَّ بِذَلِکَ عَیْنُهُ، ثُمَّ قَرَأَ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- سعیدبن‌جبیر از ابن‌عبّاس نقل می‌کند که گفت: خداوند فرزندان شخص مسلمان را بالا می‌برد اگرچه در عمل از او پایین‌تر باشد تا با این کار چشم او را روشن سازد سپس این آیه را خواند: أَلحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ
الصّادقین (علیها السلام)- وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ قَالا: یُمَثَّلُ أَعْمَالُ آبَائِهِمْ وَ یُحْفَظُ الْأَطْفَالُ بِأَعْمَالِ آبَائِهِمْ کَمَا حَفِظَ اللَّهُ الْغُلَامَیْنِ بِصَلَاحِ أَبِیهِمَا.
امام باقر و امام صادق (علیها السلام)- خداوند، فرزندان را به خاطر نیکوکاربودن پدرانشان محافظت می‌کند؛ همچنانکه [در داستان موسی و خضر (علیها السلام)] دو کودک یتیم را به خاطر نیکوکاری پدرشان محافظت نمود.
الصّادق (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی کَفَّلَ إِبْرَاهِیمَ وَ سَارَهًَْ أَطْفَالَ الْمُؤْمِنِینَ یَغْذُوَانِهِمْ بِشَجَرَهًٍْ فِی الْجَنَّهًِْ لَهَا أَخْلَافٌ کَأَخْلَافِ الْبَقَرِ فِی قَصْرٍ مِنْ دُرَّهًٍْ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ أُلْبِسُوا وَ طُیِّبُوا وَ أُهْدُوا إِلَی آبَائِهِمْ فَهُمْ مُلُوکٌ فِی الْجَنَّهًِْ مَعَ آبَائِهِمْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ.
امام صادق (علیه السلام)- خداوند تبارک‌وتعالی حضرت ابراهیم (علیه السلام) و [همسرش] ساره را سرپرست کودکان مؤمنان قرار داده است که آن‌ها را به‌وسیله‌ی درختی در بهشت غذا می‌دهند و آن درخت، پستان‌هایی همچون پستان‌های گاو دارد و در قصری از مروارید قرار گرفته است. چون روز قیامت فرا رسد آن کودکان را لباس پوشانده و معطّرشان سازند و آن‌ها را به پدر و مادرهایشان تحفه دهند؛ و آن‌ها در کنار پدر و مادرهایشان، شهریار بهشتند؛ و این است معنی گفتار خداوند عزّوجلّ که فرموده: وَ الَّذِینَ آمَنُوا اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ أَلحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ.
الصّادق (علیه السلام)- إِذَا مَاتَ طِفْلٌ مِنْ أَطْفَالِ الْمُؤْمِنِینَ نَادَی مُنَادٍ فِی مَلَکُوتِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ أَلَا إِنَّ فُلَانَ بْنَ فُلَانٍ قَدْ مَاتَ فَإِنْ کَانَ قَدْ مَاتَ وَالِدَاهُ أَوْ أَحَدُهُمَا أَوْ بَعْضُ أَهْلِ بَیْتِهِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ دُفِعَ إِلَیْهِ یَغْذُوهُ وَ إِلَّا دُفِعَ إِلَی فَاطِمَهًَْ (سلام الله علیها)تَغْذُوهُ حَتَّی یَقْدَمَ أَبَوَاهُ أَوْ أَحَدُهُمَا أَوْ بَعْضُ أَهْلِ بَیْتِهِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ فَتَدْفَعُهُ إِلَیْهِ.
امام صادق (علیه السلام)- چون کودکی از مؤمنان بمیرد نداکننده‌ای در آسمان‌ها و زمین فریاد زند که فرزند فلان مرد جان سپرد. پس اگر پیش از وی پدر و مادر یا یکی از آن دو یا کسی دیگر از خویشانِ مؤمن او از دنیا رفته باشد آن طفل را بدو سپارند تا غذایش دهد، در غیر این‌صورت سرپرستی او را به حضرت فاطمه (سلام الله علیها) واگذارند و تحت نظر او پرورش یابد تا پدر و مادرش یا یکی از ایشان یا کسی دیگر از خویشاوندانش به او ملحق شود و آنگاه حضرت فاطمه (سلام الله علیها) آن کودک را به او بسپارد.
الصّادق (علیه السلام)- مَاتَ إِبْرَاهِیمُ‌بْنُ‌رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ لَهُ ثَمَانِیَهًَْ عَشَرَ شَهْراً فَأَتَمَّ اللَّهُ رَضَاعَهُ فِی الْجَنَّهًِْ.
امام‌صادق (علیه السلام)- ابراهیم، فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله) هجده ماهه بود که از دنیا رفت، خداوند عزّوجلّ نیز [دورانِ] شیرخوارگیِ او را در بهشت تمام گردانید.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ جَمِیلِ‌بْنِ‌دَرَّاجٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ أَطْفَالِ الْأَنْبِیَاءِ (علیه السلام) فَقَالَ لَیْسُوا کَأَطْفَالِ سَائِرِ النَّاسِ قَالَ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ إِبْرَاهِیمَ‌بْنِ‌رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) لَوْ بَقِیَ کَانَ صِدِّیقاً قَالَ لَوْ بَقِیَ کَانَ عَلَی مِنْهَاجِ أَبِیهِ (صلی الله علیه و آله).
امام صادق (علیه السلام)- جمیل‌بن‌درّاج گوید: از امام صادق (علیه السلام) در مورد کودکان پیامبران (علیهم السلام) سوال پرسیدم؛ حضرت فرمود: «آن‌ها همچون کودکان دیگر مردمان نیستند». همچنین از آن حضرت در مورد ابراهیم، فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله) پرسیدم که اگر زنده می‌ماند راست‌کردار می‌شد؟ حضرت فرمود: «اگر او زنده می‌ماند بر طریقه‌ی پدرش (صلی الله علیه و آله) می‌بود».
الصّادق (علیه السلام)- وَ مَا أَلَتْنَا مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیْءٍ أَیْ لَمْ یَنْقُصِ الْآبَاءَ مِنَ الثَّوَابِ بِسَبَبِ لُحُوقِ الْأَبْنَاءِ.
امام صادق (علیه السلام)- معنی وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیْءٍ یعنی از ثواب پدرانشان چیزی کاسته نمی‌شود به‌واسطه‌ی ملحق‌شدن فرزندان به آن‌ها.
علی‌ّبن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیْءٍ أَیْ مَا نَقَصْنَاهُمْ.
علیّبنابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیْءٍ یعنی از [پاداش اعمالِ] پدران کم نمی‌کنیم.
أمیرالمومنین (علیه السلام)- إِنَّ قُرَیْشاً طَلَبَتِ السَّعَادَهًَْ فَشَقِیَتْ، وَ طَلَبَتِ النَّجَاهًَْ فَهَلَکَتْ، وَ طَلَبَتِ الْهُدَی فَضَلَّتْ. أَ لَمْ یَسْمَعُواوَیْحَهُمْ قَوْلَهُ تَعَالَی وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ فَأَیْنَ الْمُعْدَلُ وَ الْمُنْزِعُ عَنْ ذُرِّیَّهًِْ الرَّسُولِ الَّذِینَ شَیَّدَ اللَّهُ بُنْیانَهُمْ فَوْقَ بُنْیانِهِمْ وَ أَعْلَی رُءُوسَهُمْ فَوْقَ رُءُوسِهِمْ وَ اخْتَارَهُمْ عَلَیْهِمْ؛ أَلَا إِنَّ الذُّرِّیَّهًَْ أَفْنانٌ أَنَا شَجَرَتُهَا وَ دَوْحَهًٌْأَنَا سَاقُهَا وَ إِنِّی مِنَ أَحْمَدَ بِمَنْزِلَهًِْ الضَّوْءِ مِنَ الضَّوْءِ کُنَّا ظِلَالاً تَحْتَ الْعَرْشِ قَبْلَ خَلْقِ الْبَشَرِ وَ قَبْلَ خَلْقِ الطِّینَهًِْ الَّتِی کَانَ مِنْهَا الْبِشْرُ أَشْبَاحاً عَالِیَهًًْ لَا أَجْسَاماً نَامِیَهًًْ، إِنَّ أَمْرَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا یَعْرِفُ کُنْهَهُ إِلَّا ثَلَاثَهًٌْ: مَلَکٌمُقَرَّبٌ أَوْ نَبِیٌّ مُرْسَلٌ أَوْ عَبْدٌ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِیمَانِ، فَإِذَا انْکَشَفَ لَکُمْ سِرٌّ أَوْ وَضَحَ لَکُمُ أَمْرٌ فَاقْبَلُوهُ وَ إِلَّا فَاسْکُتُوا تَسْلَمُوا وَ رُدُّوا عِلْمَنَا إِلَی اللَّهِ فَإِنَّکُمْ فِی أَوْسَعَ مِمَّا بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ.
امام علی (علیه السلام)- قریش به‌دنبال نیک‌بختی بودند ولی به بدبختی رسیدند؛ به‌دنبال نجات بودند ولی نابود شدند و به‌دنبال هدایت بودند ولی گمراه شدند؛ وای بر آن‌ها! آیا این سخن خداوند را نشنیدند [که فرموده]: وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمانٍ أَلحَقْنا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ پس کجاست آنکه از نسل رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آراسته به عدالت باشد و مردم به‌سویش مشتاق باشند؟ همان نسلی که خداوند بنیانشان را بالاتر از بنیانِ قریش برافراشت و ایشان را بر قریش سروری عنایت نمود و بر قریش برگزیدشان. آگاه باشید که نسل پیامبر (صلی الله علیه و آله) شاخسارانی هستند که من درختش می‌باشم و درخت تناوری هستند که من تنه‌ی آن هستم؛ من نسبت به احمد (صلی الله علیه و آله) مانند نور نسبت به نور هستم؛ ما پیش از آفرینش بشر و [حتی] پیش از آفرینش گِلی که بشر از آن است، در زیر سایه‌ی عرش، سایه‌هایی به‌صورت شبَح‌هایی ارجمند بودیم نه [به‌صورتِ] جسم‌هایی رشد یابنده. شناخت ما (اهل بیت) کاری سخت و تحمّلش دشوار است و جز سه دسته، به حقیقت آن دست نمی‌یابند: فرشته‌ای مقرّب، پیامبری مرسل یا بنده‌ای که خداوند دلش را برای ایمان خالص نموده است. پس هرگاه رازی برایتان آشکار گردید یا کاری برایتان نمایان شد آن را بپذیرید، در غیر این صورت سکوت اختیار کنید تا [از انحراف] در امان بمانید و [یا] علم ما را به خداوند واگذار کنید. چرا که شما در مقابل حقیقتی فراتر از فاصله‌ی میان آسمان و زمین قرار دارید (یعنی فهم آن، از سطح درک و فکر بشر فراتر است).
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ‌بْنِ‌کَثِیرعَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: الَّذِینَ آمَنُوا النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ ذُرِّیَّتُهُ الْأَئِمَّهًُْ وَ الْأَوْصِیَاءُ (علیه السلام) أَلْحَقْنَا بِهِمْ وَ لَمْ نَنْقُصْ ذُرِّیَّتَهُمُ الْحُجَّهًَْ الَّتِی جَاءَ بِهَا مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) فِی عَلِیٍّ (علیه السلام) وَحُجَّتُهُمْ وَاحِدَهًٌْ وَ طَاعَتُهُمْ وَاحِدَهًٌْ.
امام صادق (علیه السلام)- الَّذِینَ آمَنُوا [مراد] پیغمبر (صلی الله علیه و آله)، امیرالمؤمنین (علیه السلام) و فرزندان او [یعنی] امامان و جانشینان او (علیهم السلام) هستند [که خدا فرموده]: أَلحَقْنَا بِهِمْ، و حجّتی را که [حضرت] محمّد (صلی الله علیه و آله) درباره‌ی [حضرت] علی (علیه السلام) آورد، نسبت به اولادش کاهش ندهیم و حجّت همه‌ی ایشان یکی است و [حکمِ] فرمانبرداری از آن‌ها هم یکی است.