آیه وَ اصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ فَإِنَّكَ بِأَعْيُنِنا وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ حينَ تَقُومُ [48]
در راه ابلاغ حكم پروردگارت صبر و استقامت كن، چرا كه تو تحت مراقبت و حفظ ما هستى. و هنگامى‌كه برمى‌خيزى پروردگارت را تسبيح و حمد گوى.
علی‌ّبن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قَوْلُهُ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنا أَیْ بِحِفْظِنَا وَ حِرْزِنَا وَ نِعْمَتِنَا.
علی‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنَا یعنی [تو] در حفاظت، پناه و نعمت ما [هستی].
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَطِیَّهًِْ‌بْنِ‌نَجِیحِ‌بْنِ مُطَهَّر رازی وَ إسْحَاقِ‌بْنِ‌عَمَّار: إِنَّ أَبَاعَبْدِاللَّهِ جَعْفَرَبْنَ مُحَمَّدٍ (علیه السلام) کَتَبَ إِلَی عَبْدِاللَّهِ‌بْنِ‌الْحَسَنِ (رحمة الله علیه) حِینَ حُمِلَ هُوَ وَ أَهْلُ بَیْتِهِ یُعَزِّیهِ عَمَّا صَارَ إِلَیْهِ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ إِلَی الْخَلَفِ الصَّالِحِ وَ الذُّرِّیَّهًِْ الطَّیِّبَهًِْ مِنْ وُلْدِ أَخِیهِ وَ ابْنِ عَمِّهِ أَمَّا بَعْدُ فَلَئِنْ کُنْتَ قَدْ تَفَرَّدْتَ أَنْتَ وَ أَهْلُ بَیْتِکَ مِمَّنْ حُمِلَ مَعَکَ بِمَا أَصَابَکُمْ فَمَا انْفَرَدْتَ بِالْحُزْنِ وَ الْغَیْظِ وَ الْکَآبَهًِْ وَ أَلِیمِ وَجَعِ الْقَلْبِ دُونِی فَلَقَدْ نَالَنِی مِنْ ذَلِکَ مِنَ الْجَزَعِ وَ الْقَلَقِ وَ حَرِّ الْمُصِیبَهًِْ مِثْلُ مَا نَالَکَ وَ لَکِنْ رَجَعْتُ إِلَی مَا أَمَرَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ بِهِ الْمُتَّقِینَ مِنَ الصَّبْرِ وَ حُسْنِ الْعَزَاءِ حِینَ یَقُولُ لِنَبِیِّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ اصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنا.
امام صادق (علیه السلام)- هنگامی‌که عبداللَّه‌بن‌حسن (رحمة الله علیه) را به همراه خانواده‌اش [در زمان منصور دوانیقی] به زندان کوفه بردند، امام صادق (علیه السلام) نامه‌ای به او نوشته و به خاطر این پیش‌آمد با وی چنین اظهار همدردی فرمود: «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ؛ [این نامه‌ای است] خطاب به بازمانده‌ی صالح و فرزند پاک [از نسل امام حسن (علیه السلام)] از طرف برادرزاده و پسر عمویش. امّا بعد، اگر تنها تو و خانواده‌ات مبتلا به این گرفتاری شده‌اید. بدان‌که حزن و ناراحتی و اندوه‌خاطر و درد جانکاه آن، تنها برای تو نبوده و به همان مقدار که تو ناراحت و اندوهگین شده‌ای من نیز در ناراحتی و بی‌تابی و اندوه هستم؛ جز اینکه من به دستوری که خداوند به پرهیزکاران درباره‌ی صبرکردن و شکیباییِ نیکو داده توجّه می‌نمایم، آنجا که خطاب به پیامبرش (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: وَ اصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنا».
الصّادق (علیه السلام)- وَ مِنَ اللَّیْلِ فَسَبِّحْهُ وَ إِدْبارَ النُّجُومِ قَالَ أَمَرَهُ أَنْ یُصَلِّیَ بِاللَّیْلِ.
امام صادق (علیه السلام)- وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حِینَ تَقُوم، وَ مِنَ اللَّیْلِ فَسَبِّحْهُ وَ إِدْبارَ النُّجُومِ خداوند [با این دو آیه] به پیامبرش (صلی الله علیه و آله) دستور داده که نماز شب بخواند.
علی‌ّبن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حِینَ تَقُومُ قالَ لِصَلَاهًِْ اللَّیْل.
علی‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- و سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حِینَ تَقُومُ یعنی [هنگامی‌که] برای نماز شب [برمی‌خیزی، پروردگارت را تسبیح گوی].
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حِینَ تَقُومُ ... قیل الرَّکْعَتَانِ قَبْلَ صَلَاهًِْ الْفَجْر.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- و سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حِینَ تَقُومُ منظور دو رکعت نافله‌ی قبل از نماز صبح است.