آیه ۴۵ - سوره فاطر

علیّ‌بن‌ابراهیم ( وَلَوْ یُؤَاخِذُ اللهُ النَّاسَ بِمَا کَسَبُوا مَا تَرَکَ عَلَی ظَهْرِهَا مِن دَابَّةٍ وَلَکِن یُؤَخِّرُهُمْ إِلَی أَجَلٍ مُّسَمًّی، یعنی خداوند به هنگام انجام معصیت‌ها و به هنگام مغرورشدن آن‌ها در برابر او، آن‌ها را مؤاخذه نمی‌کند.

پیامبر ( رسول خدا (فرمود: خداوند میفرماید: ای فرزند آدم! ... بنابراین من به جهت حجّت و بیانی که بر تو دارم سزاوار سپاس هستم و به سبب عصیانت بر تو اختیار دارم و تو به سبب احسانی که میکنی نزد من پاداش داری، هشدار دادن تو به خود را فرونگذاشتم و تو را در هنگام عزّتمندی مؤاخذه نکردم که این همان سخن خداوند است [که فرمود]: وَ لَوْ یُؤاخِذُ اللهُ النَّاسَ بِما کَسَبُوا ما تَرَکَ عَلی ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ تو را بیشتر از طاقتت مکلّف نکردم و بیش از آن امانتی که خودت به آن اقرار کردی بر دوش تو نگذاشتم، و برای خود، از تو همان را پسندیدم که برای تو از خودم پسندیدم.