آیه ۸ - سوره فاطر

امام کاظم ( علی‌بن سوید مدینی گوید: از امام کاظم (درباره‌ی خودبینی و تکبّر که کردار را تباه می‌سازد پرسیدم. فرمود: «خودپسندی مراتبی دارد و یکی از آن‌ها این است که رفتار بد و نادرست خودپسند در نظرش خوب و پسندیده و زیبا جلوه می‌کند، و او چنان خوشش می‌آید که گمان می‌کند کار شایسته‌ای انجام می‌دهد، و مورد دیگر اینکه؛ بنده به پروردگارش ایمان آورده و بر خدای عزّوجلّ منّت می‌گذارد، درصورتی‌که خدا باید بر او منّت بگذارد».

امام هادی ( در کتاب احتجاج از امام هادی (در نامه‌ای به مردم اهواز که از ایشان در مورد جبر و تفویض پرسیده بودند آمده است: «اگر بگویند: حجّت و دلیل در این کلام الهی که یُضِلُّ مَنْ یَشاءُ وَ یَهْدِی مَنْ یَشاءُ و مانند آن‌ها چیست»؟ گوییم: «تفسیر این آیات همگی بر دو معنا است، امّا معنای نخست: که قدرت او را اعلام می‌دارد، یعنی: او به هدایت و گمراهی هرکس که خواهد قادر و توانا است، پس هرگاه با قدرت خود آنان را وادار بر یکی از آن دو کند نه ثواب می‌برند و نه عذاب می‌کشند».

امام علی ( و از سخنان آن حضرت است: یکی از یاران او پرسید: «چگونه مردم شما، شما را از این مقام بازداشتند، درحالی‌که شما به آن سزاوارتر بودید»؟ ... اگر از ما سختی‌های غم واندوه‌ها برطرف شود، آن‌ها را به راه حقّ محض خواهم کشید؛ پس ای برادر بنی دودانی، باکی بر این قوم فاسق و فاجر نیست و از من دور شو (خود را برای ایشان هلاک مکن).