آیه إِلَيْهِ يُرَدُّ عِلْمُ السَّاعَةِ وَ ما تَخْرُجُ مِنْ ثَمَراتٍ مِنْ أَكْمامِها وَ ما تَحْمِلُ مِنْ أُنْثى وَ لا تَضَعُ إِلاَّ بِعِلْمِهِ وَ يَوْمَ يُناديهِمْ أَيْنَ شُرَكائي قالُوا آذَنَّاكَ ما مِنَّا مِنْ شَهيدٍ [47]
علم به قيامت [و لحظه‌ی وقوع آن] تنها به خدا باز مى‌گردد؛ هيچ ميوه‌اى از غلاف خود خارج نمى‌شود، و هيچ مادّه‌اى باردار نمى‌گردد و وضع حمل نمى‌كند مگر به علم او؛ و آن روز كه آن‌ها را ندا مى‌دهد كجايند همتايانى كه براى من مى‌پنداشتيد؟! مى‌گويند: «[پروردگارا]! ما اعلام داشتيم كه هيچ گواهى [بر گفته‌ی خود] نداريم».
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ یَوْمَ یُنادِیهِمْ أَیْنَ شُرَکائِی یَعْنِی مَا کَانُوا یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ قالُوا آذَنَّاکَ أَیْ أَعْلَمْنَاکَ ما مِنَّا مِنْ شَهِیدٍ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( و یومَ ینَادِیهِمْ أَینَ شُرَکَائِی یعنی خداوند آن‌ها را مورد ندا قرار داده و می‌فرماید: «کجایند آن معبودهایی که به‌جای من یا همراه من آن‌ها را می‌پرستیدید؟ قَالوا آذَنَّاکَ یعنی به تو اطّلاع داده بودیم که هیچ گواهی [بر گفته‌ی خود] نداریم».