آیه وَ أَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْراً أَبابيلَ [3]
و بر سر آنها پرندگاني را گروه گروه فرستاد
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌مَرْیَمَ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَال عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ أَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْراً أَبابِیلَ تَرْمِیهِمْ بِحِجارَةٍ مِنْ سِجِّیلٍ قَالَ کَانَ طَیْرٌ سَافٌّ جَاءَهُمْ مِنْ قِبَلِ الْبَحْرِ رُءُوسُهَا کَأَمْثَالِ رُءُوسِ السِّبَاعِ وَ أَظْفَارُهَا کَأَظْفَارِ السِّبَاعِ مِنَ الطَّیْرِ مَعَ کُلِّ طَائِرٍ ثَلَاثَهًُْ أَحْجَارٍ فِی رِجْلَیْهِ حَجَرَانِ وَ فِی مِنْقَارِهِ حَجَرٌ فَجَعَلَتْ تَرْمِیهِمْ بِهَا حَتَّی جُدِّرَتْ أَجْسَادُهُمْ فَقَتَلَهُمْ بِهَا وَ مَا کَانَ قَبْلَ ذَلِکَ رُئِیَ شَیْءٌ مِنَ الْجُدَرِیِّ وَ لَا رَأَوْا ذَلِکَ مِنَ الطَّیْرِ قَبْلَ ذَلِکَ الْیَوْمِ وَ لَا بَعْدَهُ قَالَ وَ مَنْ أَفْلَتَ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ انْطَلَقَ حَتَّی إِذَا بَلَغُوا حَضْرَمَوْتَ وَ هُوَ وَادٍ دُونَ الْیَمَنِ أَرْسَلَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ سَیْلًا فَغَرَّقَهُمْ أَجْمَعِینَ قَالَ وَمَارُئِیَ فِی‌ذَلِکَ الْوَادِی‌مَاءٌ قَطُّ قَبْلَ ذَلِکَ الْیَوْمِ‌بِخَمْسَ عَشْرَهًَْ سَنَهًًْ قَالَ فَلِذَلِکَ سُمِّیَ حَضْرَمَوْتَ حِینَ مَاتُوا فِیهِ.
امام باقر (علیه السلام)- ابو مریم گوید: از امام محمّد باقر (علیه السلام) درباره‌ی کلام خداوند عزّ‌وجلّ: وَأَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْرًا أَبَابِیلَ، تَرْمِیهِم بِحِجَارَةٍ مِّن سِجِّیلٍ پرسیدم. و ایشان فرمود: «پرندگانی بودند که نزدیک به زمین پرواز می کردند و از جانب دریا به سوی آنان آمدند، سرهایشان همچون سر درّندگان بود و چنگال هایشان همچون چنگال پرندگان درّنده. هریک سه سنگ با خود داشت، دو سنگ در دو پایش و سنگی بر منقارش. این پرندگان شروع به ریختن سنگ بر سر آن ها کردند، چنان که تن هایشان پر از آبله شد و از این بلا جان باختند. پیش از آن واقعه چنان آبله ای کس ندیده بود و پیش از آن روز و نیز پس از آن، چنان پرندگانی دیده نشد. کسانی که از آن جمع در آن روز جان سالم به در بردند، رو سوی حضرموت گذاشتند و چون به آن بیابان که پائین تر از یمن بود رسیدند، خداوند سیلی بر آنان فرستاد و همه را غرق کرد. حال آن که پیش از آن روز به مدّت پانزده سال هیچ آبی در آن بیابان دیده نشده بود. آن سرزمین بدین خاطر که جایگاه مَوت آنان شد، حضرموت نام گرفت.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ أَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْراً أَبابِیلَ قَالَ بَعْضُهَا عَلَی أَثَرِ بَعْض.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- خداوند بر سر آنها پرندگانی را گروه گروه فرستاد؛ دسته ای در پی دسته ای.
الصّادق (علیه السلام)- أَنَّ أَبْرَهَهًَْ‌بْنَ‌یَکْسُومَ قَادَ الْفِیَلَهًَْ إِلَی بَیْتِ اللَّهِ الْحَرَامِ لِیَهْدِمَهُ قَبْلَ مَبْعَثِهِ فَقَالَ عَبْدُ‌الْمُطَّلِبِ (علیه السلام) إِنَّ لِهَذَا الْبَیْتِ رَبّاً یَمْنَعُهُ ثُمَّ جَمَعَ أَهْلَ مَکَّهًَْ فَدَعَا وَ هَذَا بَعْدَ مَا أَخْبَرَهُ سَیْفُ‌بْنُ‌ذِی یَزَنَ فَأَرْسَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی عَلَیْهِمْ طَیْراً أَبابِیلَ وَ دَفَعَهُمْ عَنْ مَکَّهًَْ وَ أَهْلِهَا.
امام صادق (علیه السلام)- پیش از بعثت پیامبر (صلی الله علیه و آله) ابرههًْ‌بن‌یکسوم ارتش فیل را سوی بیت الله الحرام به راه انداخت تا کعبه را ویران کند، عبدالمطلّب (رحمة الله علیه) گفت: «این خانه پروردگاری دارد که خودش از آن مراقبت می کند». سپس همه‌ی اهل مکّه را جمع کرد و دعا کرد و این پس از شنیدن خبری بود که سیف‌بن‌ذی یَزَن به او داده بود. آن گاه خداوند تبارک‌وتعالی و بر سر آنها پرندگانی را گروه گروه فرستاد؛ و آن ها را از مکّه و اهل مکّه دفع کرد.