آیه وَ إِنَّ لَكُمْ فِي الْأَنْعامِ لَعِبْرَةً نُسْقيكُمْ مِمَّا في بُطُونِها وَ لَكُمْ فيها مَنافِعُ كَثيرَةٌ وَ مِنْها تَأْكُلُون [21]
و در آفرينش چهارپايان براى شما عبرتى است از آنچه [از شير] در درون آنهاست به شما مى‌نوشانيم و براى شما در آن‌ها منافع بسيار [ديگرى] است و از [گوشت] آن‌ها مى خوريد.
ابن عباس ( إِذَا اسْتَقَرَّ الْعَلَفُ فِی الْکَرِشِ صَارَ أَسْفَلُهُ فَرْثاً وَ أَعْلَاهُ دَماً وَ أَوْسَطُهُ لَبَناً فَیَجْرِی الدَّمُ فِی الْعُرُوقِ وَ اللَّبَنُ فِی الضَّرْعِ وَ یَبْقَی الْفَرْثُ کَمَا هُوَ فَذَاکَ هُوَ قَوْلُهُ تَعَالَی مِنْ بَیْنِ فَرْثٍ وَ دَمٍ لَبَناً خالِصاً لَا یَشُوبُهُ الدَّمُ وَ لَا الْفَرْثُ.
ابن عبّاس ( چون علف در شکمبه‌ی حیوان جا گیرد، بخش پایینی آن سرگین، بخش بالایی آن خون و میانه‌اش شیر می‌گردد؛ خون در رگ‌ها می‌رود، شیر در پستان و سرگین همانجا می‌ماند و این است معنی کلام خداوند عزّوجلّ: از درون شکم آن‌ها، از میان غذاهای هضم‌شده و خون، شیر خالص [و گوارا به شما می نوشانیم]. (نحل/۶۶) شیرخالصی که آن را به خون و سرگین نیالود.