آیه ۱۱۶ - سوره مائده

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَإِذْ قَالَ الله یَا عیسَی ابْنَ مَرْیَمَ أَأَنتَ قُلتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِی وَأُمِّیَ إِلَهَیْنِ مِن دُونِ الله؛ لفظ آیه، ماضی است و معنای آن مستقبل؛ یعنی هنوز آن را نگفته است و به‌زودی خواهد گفت. چرا که نصرانی‌ها گمان می‌کردند که عیسی (علیه السلام) به آنان گفته است: «من و مادرم را به جای الله، خدای خود قرار دهید. و چون روز قیامت فرا رسد، خداوند، نصاری و حضرت عیسی‌بن‌مریم (علیه السلام) را در یک جا جمع می‌کند و به او می‌گوید: «آیا چیزی را که در مورد تو ادّعا می‌کنند، تو به آن‌ها گفتی»؟ آنان چنین ادعا میکنند: اتَّخِذُونِی وَأُمِّیَ إِلَهَیْنِ و عیسی (علیه السلام) می‌گوید: سُبْحَانَکَ مَا یَکُونُ لِی أَنْ أَقُولَ مَا لَیْسَ لِی بِحَقٍّ إِن کُنتُ قُلْتُهُ فَقَدْ علِمْتَهُ تَعلَمُ مَا فِی نَفْسِی وَلاَ أَعلَمُ مَا فِی نَفْسِکَ إِنَّکَ أَنتَ علاَّمُ الْغُیُوبِ * مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلاَّ مَا أَمَرْتَنِی بِهِ أَنِ اعبُدُواْ الله رَبِّی وَرَبَّکُمْ وَکُنتُ علَیْهِمْ شَهِیدًا مَّا دُمْتُ فِیهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّیْتَنِی کُنتَ أَنتَ الرَّقِیبَ علَیْهِمْ وَأَنتَ علَی کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ؛ و شاهد اینکه عیسی (علیه السلام) چنین چیزی به آن‌ها نگفته است، این آیه است: هَذَا یَوْمُ یَنفَع الصَّادِقِینَ صِدْقُهُمْ».

امام باقر (علیه السلام)- ثعلبه از یکی از شیعیان نقل می‌کند: امام باقر (علیه السلام) فرمود: در آیه: أَأَنتَ قُلتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِی وَأُمِّیَ إِلَهَیْنِ مِن دُونِ الله که خطاب به عیسی (علیه السلام) گفته شده، مفهوم این است که: آن را نگفته است و به‌زودی خواهد گفت. خداوند اگر بداند که چیزی اتّفاق خواهد افتاد، به‌گونه‌ای از آن خبر می‌دهد، انگار که قبلاً اتّفاق افتاده است.

امام علی (علیه السلام)- علی (علیه السلام) فرموده است: «دو دسته در مورد من به هلاکت میرسند و مرا گناهی نیست: دوستداری که زیاده‌روی میکند و کینه ورزی که زیاده‌روی میکند. و ما در پیشگاه خداوند عزّوجلّ از کسانی که درباره ما غلو دارند و ما را بیش از حد بلند میکنند بیزاری میجوییم، همانطور که عیسی‌بن‌مریم از نصاری بیزاری جست. خداوند عزّوجلّ فرمود: «وَ إِذْ قَالَ الله یَاعِیسیَ ابْنَ مَرْیَمَ ءَ أَنتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتخَّذُونی وَ أُمِّی إِلَاهَینْ‌ِ مِن دُونِ الله قَالَ سُبْحَانَکَ مَا یَکُونُ لی أَنْ أَقُولَ مَا لَیْسَ لی بِحَقّ‌ٍ إِن کُنتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ مَا فی نَفْسی وَ لَا أَعْلَمُ مَا فی نَفْسِکَ إِنَّکَ أَنتَ عَلَّامُ الْغُیُوبِ* مَا قُلْتُ لهَمْ إِلَّا مَا أَمَرْتَنی بِهِ أَنِ اعْبُدُواْ الله رَبی‌ِ وَ رَبَّکُمْ وَ کُنتُ عَلَیهْمْ شهَیدًا مَّا دُمْتُ فِیهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّیْتَنی کُنتَ أَنتَ الرَّقِیبَ عَلَیهْمْ وَ أَنتَ عَلیَ کلُ‌ِّ شی‌ْءٍ شهَیدٌ؛ و نیز خداوند عزّوجلّ فرموده است: مسیح ابایی نداشت که یکی از بندگان خدا باشد و ملائکه مقرّب نیز ابایی ندارند. (نساء/۱۷۲) و باز در آیه‌ی دیگر می‌فرماید: «مَا الْمَسِیحُ ابْنُ مَرْیَمَ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ وَ أُمُّهُ صِدِّیقَةٌ کانا یَأْکُلانِ الطَّعامَ».

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- لا أَعْلَمُ ما فِی نَفْسِکَ یعنی تو راز پنهان مرا می‌دانی و من سر نهان تو را نمی‌دانم.