آیه سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ أَكَّالُونَ لِلسُّحْتِ فَإِنْ جاؤُكَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ وَ إِنْ تُعْرِضْ عَنْهُمْ فَلَنْ يَضُرُّوكَ شَيْئاً وَ إِنْ حَكَمْتَ فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ إِنَّ اللهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطين َ [42]
آنها بادقّت [به سخنان تو] گوش مى‌دهند تا [دستاويزى پيدا كنند و آن را] تكذيب نمايند؛ و بسيار مال حرام مى‌خورند؛ ولى اگر نزد تو آمدند، در ميان آنان داورى كن، يا [اگر صلاح دانستى] از آنان صرف‌نظر‌كن. و اگر از آنان صرف نظر كنى، به تو هيچ زيانى نمى‌رسانند؛ واگر داورى كنى، با عدالت در ميان آنها داورى كن، كه خدا عدالت پيشگان را دوست دارد.
الرّضا (علیه السلام)- أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ قَالَ هُوَ الرَّجُلُ یَقْضِی لِأَخِیهِ الْحَاجَهًَْ ثُمَّ یَقْبَلُ هَدِیَّتَهُ.
امام رضا (علیه السلام)- أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ مراد شخصی است که حاجتی از برادر مؤمنش برآورد و آنگاه هدیّه او را بپذیرد.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ قَالَ أُجْرَهًُْ الْمُعَلِّمِینَ الَّذِینَ یُشَارِطُونَ فِی تَعْلِیمِ الْقُرْآن.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- [مقصود] اجرت آموزگارانی است که برای آموزش قرآن قرارداد می‌بندند.
الصّادق (علیه السلام)- السُّحْتُ ثَمَنُ الْمَیْتَهًِْ وَ ثَمَنُ الْکَلْبِ وَ ثَمَنُ الْخَمْرِ وَ مَهْرُ الْبَغِیِ وَ الرِّشْوَهًُْ فِی الْحُکْمِ وَ أَجْرُ الْکَاهِنِ.
امام صادق (علیه السلام)- سُحت، بهایی است که برای مردار می‌پردازند و همچنین بهای سگ، بهای شراب، مهریه زن فاحشه، رشوه در قضاوت و دستمزد پیشگو نیز سُحت به حساب می‌آید.
الصّادق (علیه السلام)- عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ الْوَلِیدِ الْعَمَّارِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) عَنْ ثَمَنِ الْکَلْبِ الَّذِی لَا یَصِیدُ فَقَالَ سُحْتٌ فَأَمَّا الصَّیُودُ فَلَا بَأْسَ بِهِ.
امام صادق (علیه السلام)- قاسم‌بن‌ولید عمّاری گوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی بهای سگی که شکاری نیست، پرسیدم، پاسخ داد: «این سُحْت است؛ امّا در بهای سگ های شکاری اشکالی وارد نیست».
الصّادق (علیه السلام)- السُّحْتُ أَنْوَاعٌ کَثِیرَهًٌْ مِنْهَا کَسْبُ الْحَجَّامِ إِذَا شَارَطَ وَ أَجْرُ الزَّانِیَهًِْ وَ ثَمَنُ الْخَمْرِ فَأَمَّا الرِّشَا فِی الْحُکْمِ فَهُوَ الْکُفْرُ بِاللَّهِ الْعَظِیمِ.
امام صادق (علیه السلام)- سُحت انواع زیادی دارد، از جمله: دستمزد حجامتگر اگر قرار داد ببندد و دستمزد زنان فاحشه و بهای شراب و رشوه در قضاوت که آن کفر به خداوند بزرگ است.
الصّادق (علیه السلام)- أَنَّ السُّحْتَ أَنْوَاعٌ کَثِیرَهًٌْ فَأَمَّا الرِّشَا فِی الْحُکْمِ فَهُوَ الْکُفْرُ بِاللَّهِ.
امام صادق (علیه السلام)- همانا مال نامشروع انواع زیادی دارد؛ ولی رشوه در داوری، کفرورزی به خداوند است.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنِ الْغُلُولِ قَالَ کُلُ شَیْءٍ غُلَ مِنَ الْإِمَامِ فَهُوَ سُحْتٌ وَ أَکْلُ مَالِ الْیَتِیمِ وَ شِبْهُهُ سُحْتٌ وَ السُّحْتُ أَنْوَاعٌ کَثِیرَهًٌْ مِنْهَا أُجُورُ الْفَوَاجِرِ وَ ثَمَنُ الْخَمْرِ وَ النَّبِیذِ الْمُسْکِرِ وَ الرِّبَا بَعْدَ الْبَیِّنَهًِْ فَأَمَّا الرِّشَا فِی الْحُکْمِ فَإِنَّ ذَلِکَ الْکُفْرُ بِاللَّهِ الْعَظِیمِ وَ بِرَسُولِهِ (صلی الله علیه و آله).
امام باقر (علیه السلام)- عمّاربن‌مروان گوید: از امام باقر (علیه السلام) درباره‌ی غلول (خیانت و دزدی) پرسیدم. ایشان فرمود: «هرچه که به امام در آن خیانت شود و یا از او دزدیده شود، سُحت است و خوردن مال یتیم و مانند آن نیز سُحتْ می‌باشد و سُحت انواع زیادی دارد، از جمله آن: دستمزد فاحشه‌ها، پولی که از فروش شراب یا نبیذ مست‌کننده به دست آید و ربا بعد از بینه (پس از اینکه حکم آشکار، آن را حرام دانست) و پذیرفتن رشوه در قضاوت که این مورد آخر، کفر به خداوند بزرگ و پیامبرش می‌باشد.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- السُّحتُ هُوَ الرِّشْوَهًُْ فِی الْحُکْمِ وَ مَهْرُ الْبَغِیِ وَ کَسْبُ الْحَجَّامِ وَ عَسِیبُ الْفَحْلِ وَ ثَمَنُ الْکَلْبِ وَ ثَمَنُ الْخَمْرِ وَ حُلْوَانُ الْکَاهِنِ وَ الِاسْتِعْمَالُ فِی الْمَعْصِیَهًِْ.
امام علی (علیه السلام)- سُحت، آن رشوه‌ی در داوری، مهریه‌ی زن زناکار، درآمد حجامتگر و نطفه حیوان نر و قیمت سگ و ثمن شراب و بهای مردار و انعام پیشگو است.
الصّادق (علیه السلام)- الصُّنَّاعُ إِذَا سَهِرُوا اللَّیْلَ کُلَّهُ فَهُوَ سُحْتٌ.
امام صادق (علیه السلام)- پیشه‌وران، اگر همه شب را بیدار بمانند و کارکنند، این سحت است.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ سُئِلَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) عَنْ قَاضٍ بَیْنَ قَرْیَتَیْنِ یَأْخُذُ مِنَ السُّلْطَانِ عَلَی الْقَضَاءِ الرِّزْقَ فَقَالَ ذَاکَ سُحْتٌ.
امام صادق (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌سنان گوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی یک قاضی سؤال شد که بین دو روستا قضاوت می‌کرد و روزیِ خود را در ازای قضاوتش از سلطان می‌گرفت، امام (علیه السلام) پاسخ داد: «این سُحت است».
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) عَنْ أَبِیهِ (علیه السلام) أَنَّهُ کَانَ یَنْهَی عَنِ الْجَوْزِ الَّذِی یَجِیءُ بِهِ الصِّبْیَانُ مِنَ الْقِمَارِ أَنْ یُؤْکَلَ وَ قَالَ هُوَ سُحْتٌ.
امام باقر (علیه السلام)- امام صادق (علیه السلام) از پدرش روایت نمود: «ایشان خوردن گردویی را که بچّه‌ها از قمار به دست آورده بودند، نهی می‌کرد». و می‌فرمود: «این سُحت است».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ یَزِیدَ بْنِ فَرْقَدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ السُّحْتِ فَقَالَ: الرِّشَا فِی الْحُکْمِِ.
امام صادق (علیه السلام)- یزیدبن‌فرقد نقل می‌کند: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی سُحْت پرسیدم». فرمود: «یعنی رشوه در قضاوت».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- فی فقه القرآن: رُوِیَ عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) فِی قَوْلِهِ تَعَالَی أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ قَالَ السُّحْتُ الرِّشْوَهًُْ فِی الْحُکْمِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- از پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله) روایت است که درباره‌ی این کلام خداوند متعال: أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ فرمود: سحت رشوه در حکم است.
الصّادق (علیه السلام)- ثَمَنُ الْکَلْبِ الَّذِی لَا یَصِیدُ سُحْتٌ.
امام صادق (علیه السلام)- بهای سگ غیرشکاری، سُحت است.
الصّادق (علیه السلام)- السُّحْتُ أَنْوَاعٌ کَثِیرَهًٌْ مِنْهَا مَا أُصِیبَ مِنْ أَعْمَالِ الْوُلَاهًِْ الظَّلَمَهًِْ.
امام صادق (علیه السلام)- سُحت انواع بسیاری است که از آن جمله است: آنچه از کارهای کارگزاران ستمگر به دست می‌آید.
الصّادق (علیه السلام)- فِی فِقْهِ الْقُرْآنِ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ أَنَّهُ قَالَ: ثَمَنُ الْعَذِرَهًِْ مِنَ السُّحْتِ.
امام صادق (علیه السلام)- از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی این کلام خداوند: أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ روایت است که فرمود: «بهای مدفوعات از مال نامشروع است».
الصّادق (علیه السلام)- عَنِ الْفَضْلِ بْنِ أَبِی قُرَّهًَْ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) هَؤُلَاءِ یَقُولُونَ إِنَ کَسْبَ الْمُعَلِّمِ سُحْتٌ فَقَالَ کَذَبُوا أَعْدَاءُ اللَّهِ إِنَّمَا أَرَادُوا أَنْ لَا یُعَلِّمُوا الْقُرْآنَ وَ لَوْ أَنَّ الْمُعَلِّمَ أَعْطَاهُ رَجُلٌ دِیَهًَْ وَلَدِهِ لَکَانَ لِلْمُعَلِّمِ مُبَاحاً.
امام صادق (علیه السلام)- فضل‌بن‌ابی‌قرّه گوید: به امام صادق (علیه السلام) گفتم: آنها می‌گویند: «درآمد معلّم، سُحت است! امام (علیه السلام) پاسخ داد: «آنان دشمنان خدایند و دروغ می‌گویند، آنها فقط می‌خواهند که قرآن را آموزش ندهند و اگر فردی دیه فرزندش را به معلّم پرداخت، برای معلّم حلال می‌باشد».
الرّضا (علیه السلام)- عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ قَالَ: سُئِلَ أَبُو الْحَسَنِ الرِّضَا (علیه السلام) عَنْ شِرَاءِ الْمُغَنِّیَهًِْ فَقَالَ قَدْ تَکُونُ لِلرَّجُلِ الْجَارِیَهًُْ تُلْهِیهِ وَ مَا ثَمَنُهَا إِلَّا ثَمَنُ کَلْبٍ وَ ثَمَنُ الْکَلْبِ سُحْتٌ وَ السُّحْتُ فِی النَّارِِ.
امام رضا (علیه السلام)- حسن‌بن‌علی وشّاء گوید: از امام رضا (علیه السلام) درباره‌ی خرید زن آوازه‌خوان پرسیدند، امام (علیه السلام) در پاسخ فرمود: «زن آوازه خوان برای سرگرم کردن مردم می‌باشد و بهای آن عین بهای سگ است و بهای سگ، سُحت است و سُحت در آتش می‌باشد.
الکاظم (علیه السلام)- عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ أَبِی الْبِلَادِ قَالَ: أَوْصَی إِسْحَاقُ بْنُ عُمَرَ عِنْدَ وَفَاتِهِ بِجَوَارٍ لَهُ مُغَنِّیَاتٍ أَنْ نَبِیعَهُنَ وَ نَحْمِلَ ثَمَنَهُنَ إِلَی أَبِی الْحَسَنِِ (علیه السلام). قَالَ إِبْرَاهِیمُ فَبِعْتُ الْجَوَارِیَ بِثَلَاثِمِائَهًِْ أَلْفِ دِرْهَمٍ وَ حَمَلْتُ الثَّمَنَ إِلَیْهِ فَقُلْتُ لَهُ إِنَّ مَوْلًی لَکَ یُقَالُ لَهُ إِسْحَاقُ بْنُ عُمَرَ قَدْ أَوْصَی عِنْدَ مَوْتِهِ بِبَیْعِ جَوَارٍ لَهُ مُغَنِّیَاتٍ وَ حَمْلِ الثَّمَنِ إِلَیْکَ وَ قَدْ بِعْتُهُنَّ وَ هَذَا الثَّمَنُ ثَلَاثُمِائَهًِْ أَلْفِ دِرْهَمٍ فَقَالَ لَا حَاجَهًَْ لِی فِیهِ إِنَّ هَذَا سُحْتٌ وَ تَعْلِیمَهُنَّ کُفْرٌ وَ الِاسْتِمَاعَ مِنْهُنَّ نِفَاقٌ وَ ثَمَنَهُنَّ سُحْتٌ.
امام کاظم (علیه السلام)- ابراهیم‌بن‌ابی بلاد گوید: اسحاق‌بن‌عمَر، هنگام وفاتش وصیّت کرد کنیزان آوازه خوانش را بفروشیم و بهای حاصل از فروش آنها را به امام کاظم (علیه السلام) بپردازیم. ابراهیم نقل می‌کند: «من آن کنیزان را به سیصد هزار درهم فروختم و بهای آن را نزد امام (علیه السلام) بردم». و به او گفتم: «دوست شما به نام اسحاق‌بن‌عمر به‌هنگام وفاتش وصیّت کرد که کنیزان آوازه خوانش را بفروشیم و بهای آن را نزد شما آوریم و من آنها را فروختم و این بهای آنها است، سیصد هزار درهم». امام (علیه السلام) فرمود: «من به این پول احتیاجی ندارم، این پول، سُحْت است. آموزش‌دادن به آن کنیزان، کفر و گوش‌سپردن به آنها نفاق و بهای آنها سُحْت می‌باشد».
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- إِنَ اللَّهَ خَیَّرَ نَبِیَّهُ (صلی الله علیه و آله) بِقَوْلِهِ تَعَالَی: فَإِنْ جاؤُکَ فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- خداوند با این سخنش: فَإِنْ جاؤُکَ فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ أَوْ أَعْرِضْ عَنْهُمْ، پیامبرش را مخیّر ساخت.