آیه ۴ - سوره مجادله

امام صادق (علیه السلام)- کفّاره‌ی شکستن قسم در مسئله‌ی ظهار، دو ماه پیاپی روزه‌گرفتن است و پیاپی‌بودن آن به این صورت است که یک ماه را کامل روزه بگیرد و از ماه بعد نیز حداقل چند روز یا بخشی از ماه را روزه بگیرد؛ امّا اگر حادثه‌ای برایش رخ داد که مجبور شد روزه‌اش را بخورد، مانعی ندارد که افطار کند و در فرصتی دیگر، باقیمانده‌ی آن را قضا کند امّا اگر یک ماه را کامل روزه گرفت و بعد اتّفاقی برایش افتاد که مجبور شد قبل از آنکه حتّی یک روز از ماه بعد را روزه بگیرد، افطار کند، دراین‌صورت پیاپی‌بودن محقّق نشده و باید کلّاً از ابتدا روزه بگیرد.

فقه الرّضا (علیه السلام)- روزه چهل نوع است که ده نوع آن واجب است؛ مثل روزه‌ی ماه مبارک رمضان و ده نوع آن روزه گرفتنش حرام است. و چهارده نوع آن، فرد مختار است که روزه بگیرد یا افطار کند و سه روزه به نام روزه‌ی گوش است و سه روزه به نام تأدیب هست که عبارتند از: روزه‌ی اباحه و سفر و مریض. امّا روزه‌های واجب عبارتند از: روزه‌ی ماه مبارک رمضان، دو ماه متوالی برای کسی که از روی عمد و قصد روزه‌ی ماه مبارک رمضان را خورده است، صِیَامُ شَهْرَیْنِ مُتَتَابِعَیْنِ. برای کسی که به صورت اشتباهی مرتکب قتل شده و امکان آزادکردن برده و کنیز ندارد؛ مطابق آیه: فَمَنْ لَمْ یَجِدْ فَصِیامُ شَهْرَیْنِ مُتَتابِعَیْنِ. دو ماه روزه برای کسی که کفّاره‌ی ظهار بر گردن دارد و توانایی آزادکردن برده نیز ندارد مطابق آیه: فَمَنْ لَمْ یَجِدْ فَصِیامُ شَهْرَیْنِ مُتَتابِعَیْنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَتَمَاسَّا.

امام باقر (علیه السلام)- بر کسانی که روزه برای آن‌ها طاقت‌فرساست [همچون بیماران مزمن، و پیر مردان و پیر زنان]، لازم است کفّاره بدهند: مسکینی را اطعام کنند. (بقره/۱۸۴)؛ منظور، آیه چه کسانی هست که پیر و سالم هستند، و کسی که تشنگی بر او چیره می‌شود، عوض روزه فدا می‌دهد. فَمَنْ لَمْ یَسْتَطِعْ فَإِطْعامُ سِتِّینَ مِسْکِیناً منظور آیه، کسانی خواهند بود که در اثر مرض یا تشنگی نمی‌توانند، شصت روز پیاپی روزه بگیرند.

امام هادی (علیه السلام)- نامه‌ی آن حضرت (علیه السلام) در انکار و ردّ مذهب جبر و تفویض و اثبات «عدل» و معنی «جایگاه و مرتبه‌ی میان جبر و تفویض... وَ الَّذِینَ یُظاهِرُونَ مِنْ نِسائِهِمْ ثُمَّ یَعُودُونَ لِما قالُوا فَتَحْرِیرُ رَقَبَةٍ ٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَتَمَاسَّا ذلِکُمْ تُوعَظُونَ بِهِ وَ اللهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبیرٌ فَمَنْ لَمْ یَجِدْ فَصِیامُ شَهْرَیْنِ مُتَتابِعَیْنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَتَمَاسَّا فَمَنْ لَمْ یَسْتَطِعْ فَإِطْعامُ سِتِّینَ مِسْکِیناً این‌ها همه دلیل است که خداوند تبارک‌وتعالی از بندگان تکلیفی مازاد بر قدرتی که به آن‌ها داده نخواسته، و نهی و منع او هم به همین منوال است، این معنای «تندرستی و سلامتی خلقت» است.