آیه إِنَّهُ فَكَّرَ وَ قَدَّرَ [18]
او [براى مبارزه با قرآن] انديشه كرد و نقشه‌اى [شيطانى] كشيد!
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَمِّهِ عَبْدِ‌الرَّحْمَنِ‌بْنِ‌کَثِیرعَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ: إِنَّهُ فَکَّرَ وَ قَدَّرَ فَکَّرَ فِیمَا أُمِرَ بِهِ مِنَ الْوَلَایَهًِْ، وَ قَدَّرَ إِنْ مَضَی رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) أَنْ لَا یُسَلِّمَ لِأَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) الْبَیْعَهًَْ الَّتِی بَایَعَهُ بِهَا.
امام صادق (علیه السلام)- إِنَّهُ فَکَّرَ وَ قَدَّرَ، یعنی او در مورد ولایت که به آن مأمور شده بود، اندیشید و عهد بست، اگر رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) از دنیا رفت، بیعتی را که در زمان رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) با امیرمؤمنان کرده بود به حضرت وانگذارد (تسلیم نکند).
الباقر (علیه السلام)- عَنْ جَابِر عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ عزّوجلّ: إِنَّهُ فَکَّرَ وَ قَدَّرَ فَقُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ إِلَی قَوْلِهِ إِنْ هذا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ قَالَ: هَذَا یَعْنِی تَدْبِیرَهُ وَ نَظَرَهُ وَ فِکْرَتَهُ وَ اسْتِکْبَارَهُ فِی نَفْسِهِ وَ ادِّعَاءَهُ الْحَقَّ لِنَفْسِهِ دُونَ أَهْلِه.
امام باقر (علیه السلام)- إِنَّهُ فَکَّرَ وَ قَدَّرَ * فَقُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ * ثُمَّ قُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ * ثُمَّ نَظَرَ * ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ * ثُمَّ أَدْبَرَ وَ اسْتَکْبَرَ * فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ یُؤْثَرُ * إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ؛ منظور، تدبیر و نگاه و فکر و استکبار و غروری است که در نفس خویش می‌دید و ادّعا می‌کرد که حق، مخصوص اوست و آن را مخصوص اهل حق نمی‌دانست.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قَوْلُه: إِنَّهُ فَکَّرَ وَ قَدَّرَ فَقُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ ثُمَّ قُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ یَعْنِی قَدَّرَهُ کَیْفَ سَوَّاهُ وَ عَدَلَهُ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِنَّهُ فَکَّرَ وَ قَدَّرَ فَقُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ ثُمَّ قُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ یعنی اندیشید که چگونه این کلام تهیّه شده و مرتّب گردیده است.