آیه ثُمَّ نُنَجِّي الَّذينَ اتَّقَوْا وَ نَذَرُ الظَّالِمينَ فيها جِثِيًّا [72]
سپس كسانى را كه تقوا پيشه كردند [از آن] رهايى مى‌بخشيم؛ و ستمكاران را در‌حالى‌كه به زانو درآمده‌اند در آن رها مى‌سازيم.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- ثُمَّ نُنَجِّی الَّذِینَ اتَّقَوْا الشِّرکَ وَ صَدَقُوا.
ابن‌عبّاس ( ثُمَّ نُنَجِّی الَّذِینَ اتَّقَوْا؛ [کسانی را که] از شرک [پرهیز کردند] و راست گفتند [از آن رهایی می‌بخشیم].
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ نَذَرُ الظَّالِمِینَ فِیها جِثِیًّا یَعْنِی مَنْ فِی الْبِحَارِ إِذَا تَحَوَّلَتْ نِیرَاناً یَوْمَ الْقِیَامَهًْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( وَّنَذَرُ الظَّالِمِینَ فِیهَا جِثِیًّا؛ منظور از آن دریاهایی است که در روز قیامت تبدیل به آتش می‌شوند.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- ثُمَّ قَالَ تَعَالَی وَ نَذَرُ الظَّالِمِینَ فِیها جِثِیًّا یَعْنِی فِی الْأَرْضِ إِذَا تَحَوَّلَتْ نِیرَاناً.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( وَّنَذَرُ الظَّالِمِینَ فِیهَا جِثِیًّا؛ منظور از آن زمینی است که تبدیل به آتش می‌شوند.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌مُسْلِمٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَاعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) عَنِ الْجَهَنَّمِیِّینَ فَقَالَ کَانَ أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) یَقُولُ یَخْرُجُونَ مِنْهَا فَیُنْتَهَی بِهِمْ إِلَی عَیْنٍ عِنْدَ بَابِ الْجَنَّهًِْ تُسَمَّی عَیْنَ الْحَیَوَانِ فَیُنْضَحُ عَلَیْهِمْ مِنْ مَائِهَا فَیَنْبُتُونَ کَمَا تَنْبُتُ الزَّرْعُ تَنْبُتُ لُحُومُهُمْ وَ جُلُودُهُمْ وَ شُعُورُهُمْ.
امام صادق ( محمّدبن‌مسلم گوید: از امام صادق (از جهنمیّان پرسیدم. فرمود: «امام باقر (فرمود: «از آن خارج می‌شوند و آن‌ها را به چشمه‌ای نزد درب بهشت که چشمه زندگانی نامیده می‌شود، می‌آورند و از آب آن بر روی آن‌ها پاشیده می‌شود؛ پس همانند روییدن کشتزار می‌رویند و گوشت و پوست و شعورشان می‌روید».