آیه تَبَّتْ يَدا أَبي لَهَبٍ وَ تَبَّ [1]
بريده باد هر دو دست ابولهب [و مرگ بر او باد]!
علیّ‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- تَبَّتْ یَدا أَبِی لَهَبٍ قَالَ أَیْ خَسِرَتْ، لَمَّا اجْتَمَعَ مَعَ قُرَیْشٍ فِی دَارِ النَّدْوَهًِْ وَ بَایَعَهُمْ عَلَی قَتْلِ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله).
علی‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَ تَبَّ یعنی زیانکار باد؛ چون ابولهب با قریشیان در دارالنّدوه گرد آمد و با آنان هم پیمان شد تا حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله) را به قتل رسانند.
علیّ‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- کَانَ اسْمُ أَبِی‌لَهَبٍ عَبْدَ مَنَافٍ فَکَنَّاهُ اللَّهُ، لِأَنَ مَنَافاً صَنَمٌ یَعْبُدُونَه.
علی‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- نام ابولهب، عبدمناف بود و خداوند عزّوجلّ این کنیه بر او نهاد؛ چراکه مناف اسم بتی بود که آنان می پرستیدند.