آیه يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ [21]
كه مقرّبان شاهدآنند.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قَالَ عَلِیُّ بنُ‌إبراهِیم فِی قَولِهِ یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ الْمَلَائِکَهًُْ الَّذِینَ کَتَبُوا عَلَیْهِم.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- یَشْهَدُهُ المُقَرَّبُونَ یعنی فرشته‌های مقرّب که می‌نویسند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنِ الْأَصْبَغِ‌بْنِ‌نُبَاتَهًَْ قَالَ قَالَ أَمِیرُ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام): سَأَلَ عُثْمَانُ‌بْنُ‌عَفَّانَ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مَا تَفْسِیرُ أَبْجَدْ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) تَعَلَّمُوا تَفْسِیرَ أَبْجَدْ فَإِنَّ فِیهِ الْأَعَاجِیبَ کُلَّهَا وَیْلٌ لِعَالِمٍ جَهِلَ تَفْسِیرَهُ فَقِیلَ یَا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مَا تَفْسِیرُ أَبْجَدْ قَالَ أَمَّا الْأَلِفُ فَآلَاءُ اللَّهِ حَرْفٌ مِنْ أَسْمَائِهِ ... وَ أَمَّا النُّونُ فَ ن وَ الْقَلَمِ وَ ما یَسْطُرُونَ فَالْقَلَمُ قَلَمٌ مِنْ نُورٍ وَ کِتَابٌ مِنْ نُورٍ فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ وَ کَفی بِاللهِ شَهِیداً.
امام علی (علیه السلام)- اصبغ‌بن‌نباته گوید: امام علی (علیه السلام) فرمود: عثمان‌بن‌عفان از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) پرسید: «تفسیر ابجد چیست»؟ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «تفسیر ابجد را بیاموزید که همه‌ی عجائب در آن است وای بر عالمی که تفسیر ابجد را نداند». عرض شد: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله) تفسیر ابجد چیست»؟ فرمود: «الف آلاء خداست و حرفی است از اسماء او باء بهجهًْ‌خداست. «ن، سوگند به قلم و آنچه می‌نویسند. (قلم/۱) است که قلم از نور است و کتاب از نور در لوح محفوظی که که مقرّبان شاهدآنند. و گواهی خدا دراین‌باره، کافی است!. (نساء/۷۹)
السجّاد (علیه السلام)- اللَّهُمَّ بِذِکْرِکَ أَسْتَفْتِحُ مَقَالِی ... فَاجْعَلْنِی وَجِیهاً عِنْدَکَ یَوْمَ أَقُومُ لَکَ وَ أَلْقَاکَ مُحَصَّناً مِنْ لَوَاحِقِ الرِّئَاءِ مُبَرَّأً مِنْ بَوَائِقِ الْأَهْوَاءِ عَارِجاً إِلَیْکَ مَعَ صَالِحِ الْأَعْمَالِ بِالْغُدُوِّ وَ الْآصَالِ مُتَّصِلًا لَا یَنْقَطِعُ بَوَادِرُهُ وَ لَا یُدْرَکُ آخِرُهُ مُثْبَتاً عِنْدَکَ فِی الْکُتُبِ الْمَرْفُوعَهًِْ فِی عِلِّیِّینَ مَخْزُوناً فِی الدِّیوَانِ الْمَکْنُونِ الَّذِی یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ* وَ لا یَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ.
امام سجّاد (علیه السلام)- خداوندا، با نام تو گفتارم را آغاز می‌کنم... و نزد تو در آن روزی که به درگاهت برمی‌خیزم و ملاقاتت می‌کنم آبرومند باشم، ایمن از پی‌آمدهای ریا و پاک از هواهای نفس، صعودکننده به‌سمت تو با اعمال صالح در شبانه روز به‌گونه‌ای بلا انقطاع که اوّل و آخرش پیدا نباشد و مرا از آنانی قرار ده که نامشان در کتاب‌های بلند مرتبه در علیین ثبت است و در دیوان پنهانی که که مقرّبان شاهدآنند. و جز پاکان نمی‌توانند به آن دست زنند [دست یابند]. (واقعه/۷۹)