آیه ۱۹ - سوره نحل

آیه وَ اللهُ‌ يَعْلَمُ مَا تُسِرُّونَ وَ مَا تُعْلِنُون [19]

خداوند آنچه را پنهان مى‌داريد و آنچه را آشكار مى‌سازيد، مى‌داند.

۱
(نحل/ ۱۹)

السَّجاد (علیه السلام)- عَلِیُّ‌بْنُ‌مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ رَفَعَهُ قَال‌کَانَ عَلِیُّ‌بْنُ‌الْحُسَیْنِ (علیه السلام) إِذَا قَرَأَ هَذِهِ الْآیَهًَْ وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللهِ لا تُحْصُوها یَقُولُ سُبْحَانَ مَنْ لَمْ یَجْعَلْ فِی أَحَدٍ مِنْ مَعْرِفَهًِْ نِعَمِهِ إِلَّا الْمَعْرِفَهًَْ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهَا کَمَا لَمْ یَجْعَلْ فِی أَحَدٍ مِنْ مَعْرِفَهًِْ إِدْرَاکِهِ أَکْثَرَ مِنَ الْعِلْمِ أَنَّهُ لَا یُدْرِکُهُ فَشَکَرَ جَلَّ وَ عَزَّ مَعْرِفَهًَْ الْعَارِفِینَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَهًِْ شُکْرِهِ فَجَعَلَ مَعْرِفَتَهُمْ بِالتَّقْصِیرِ شُکْراً کَمَا عَلِمَ عِلْمَ الْعَالِمِینَ أَنَّهُمْ لَا یُدْرِکُونَهُ فَجَعَلَهُ إِیمَاناً عِلْماً مِنْهُ أَنَّهُ قَدُّ وُسْعِ الْعِبَادِ فَلَا یَتَجَاوَزُ ذَلِکَ فَإِنَّ شَیْئاً مِنْ خَلْقِهِ لَا یَبْلُغُ مَدَی عِبَادَتِهِ وَ کَیْفَ یُبْلَغُ مَدَی عِبَادَتِهِ مَنْ لَا مَدَی لَهُ وَ لَا کَیْفَ تَعَالَی اللَّهُ عَنْ ذَلِکَ عُلُوّاً کَبِیراً.

امام سجّاد (علیه السلام)- علی‌بن‌محمّد در حدیثی مرفوع از یکی از شیعیان نقل می‌کند: هرگاه امام زین‌العابدین (علیه السلام) این آیه: وَ إِن تَعُدُّواْ نِعْمَةَ اللهِ لَا تحُصُوهَا را می‌خواند، می‌فرمود: «پاک و منزّه است خدایی که چنین مقدّر کرده که نهایت شناخت بندگان او از نعمت‌هایش، علم آن‌ها به ناتوانی‌شان در شناخت نعمت‌های اوست، همچنان که نهایت درک بندگان از او، علم به این امر است که نمی‌توانند او را درک کنند و خداوند علم بندگان خود به ناتوانی در شناخت شکر و سپاس او را ستوده و علم آن‌ها به ناتوانی‌شان را همان شکر و سپاس آن‌ها نسبت به خود قرار داده است. همچنان که آگاهی عالمان را به اینکه نمی‌توانند او را درک و فهم کنند، ایمان آن‌ها قرار داده است؛ زیرا او می‌دانست که خود، توانایی بندگان را مقدّر کرده و از آن توانایی تجاوز نمی‌کند و بیشتر مکلّف نمی‌کند، هیچ‌یک از بندگانش نمی‌تواند به آخرین حدّ عبادت او برسد و او را آن‌گونه که شایسته‌ی اوست، عبادت کند و چگونه می‌توان به آخرین حدّ عبادت او رسید، درحالی‌که حدّ و چگونگی ندارد، شأن و مرتبه‌ی خداوند از این امور بسیار بسیار بالاتر و برتر است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۷، ص۶۱۲
الکافی، ج۸، ص۳۹۴/ البرهان
۲
(نحل/ ۱۹)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قَالَ أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) حَدَّثَنِی عَبْدُ اللَّهِ‌بْنُ‌الْعَبَّاسِ وَ جَابِرُبْنُ‌عَبْدِاللَّهِ الْأَنْصَارِیُّ ... قَالُوا بَیْنَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی مَسْجِدِهِ فِی رَهْطٍ مِنْ أَصْحَابِه ... قَالَ لَهُمْ قُولُوا الْآنَ قَوْلَکُمْ مَا أَوَّلُ نِعْمَهًٍْ رَغَّبَکُمُ اللَّهُ فِیهَا وَ بَلَاکُمْ بِهَا فَخَاضَ الْقَوْمُ جَمِیعاً فَذَکَرُوا نِعَمَ اللَّهِ الَّتِی أَنْعَمَ عَلَیْهِمْ وَ أَحْسَنَ إِلَیْهِمْ بِهَا مِنَ الْمَعَاشِ وَ الرِّیَاشِ وَ الذُّرِّیَّهًِْ وَ الْأَزْوَاجِ إِلَی سَائِرِ مَا بَلَاهُمُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ بِهِ مِنْ أَنْعُمِهِ الظَّاهِرَهًِْ فَلَمَّا أَمْسَکَ الْقَوْمُ أَقْبَلَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَلَی عَلِیٍّ (علیه السلام) فَقَالَ یَا أَبَاالْحَسَنِ (علیه السلام) قُلْ فَقَدْ قَالَ أَصْحَابُکَ فَقَالَ وَ کَیْفَ لِی بِالْقَوْلِ فِدَاکَ أَبِی وَ أُمِّی وَ إِنَّمَا هَدَانَا اللَّهُ بِکَ قَالَ مَعَ ذَلِکَ فَهَاتِ قُلْ مَا أَوَّلُ نِعْمَهًٍْ بَلَاکَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ وَ أَنْعَمَ عَلَیْکَ بِهَا قَالَ أَنْ خَلَقَنِی جَلَّ ثَنَاؤُهُ وَ لَمْ أَکُ شَیْئاً مَذْکُوراً قَالَ صَدَقْتَ فَمَا الثَّانِیَهًُْ قَالَ أَنْ أَحْسَنَ بِی إِذْ خَلَقَنِی فَجَعَلَنِی حَیّاً لَا مَوَاتاً قَالَ صَدَقْتَ فَمَا الثَّالِثَهًُْ قَالَ أَنْ أَنْشَأَنِی فَلَهُ الْحَمْدُ فِی أَحْسَنِ صُورَهًٍْ وَ أَعْدَلِ تَرْکِیبٍ قَالَ صَدَقْتَ فَمَا الرَّابِعَهًُْ قَالَ أَنْ جَعَلَنِی مُتَفَکِّراً وَاعِیاً لَا بَلِهاً سَاهِیاً قَالَ صَدَقْتَ فَمَا الْخَامِسَهًُْ قَالَ أَنْ جَعَلَ لِیَ شَوَاعِرَ أُدْرِکُ مَا ابْتَغَیْتُ بِهَا وَ جَعَلَ لِی سِرَاجاً مُنِیراً قَالَ صَدَقْتَ فَمَا السَّادِسَهًُْ قَالَ أَنْ هَدَانِی لِدِینِهِ وَ لَمْ یُضِلَّنِی عَنْ سَبِیلِهِ قَالَ صَدَقْتَ فَمَا السَّابِعَهًُْ قَالَ أَنْ جَعَلَ لِی مَرَدّاً فِی حَیَاهًٍْ لَا انْقِطَاعَ لَهَا قَالَ صَدَقْتَ فَمَا الثَّامِنَهًُْ قَالَ أَنْ جَعَلَنِی مَلِکاً مَالِکاً لَا مَمْلُوکاً قَالَ صَدَقْتَ فَمَا التَّاسِعَهًُْ قَالَ أَنْ سَخَّرَ لِی سَمَاءَهُ وَ أَرْضَهُ وَ مَا فِیهَا وَ مَا بَیْنَهُمَا مِنْ خَلْقِهِ قَالَ صَدَقْتَ فَمَا الْعَاشِرَهًُْ قَالَ أَنْ جَعَلَنَا سُبْحَانَهُ ذُکْرَاناً قُوَّاماً عَلَی حَلَائِلِنَا لَا إِنَاثاً قَالَ صَدَقْتَ فَمَا بَعْدَ هَذَا قَالَ کَثُرَتْ نِعَمُ اللَّهِ یَا نَبِیَّ اللَّهِ فَطَابَتْ وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللهِ لا تُحْصُوها فَتَبَسَّمَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ قَالَ لِتَهْنِکَ {لِتَهْنِئْلَ} الْحِکْمَهًُْ لِیَهْنِکَ {لِیَهْنِئْلَ} الْعِلْمُ یَا أَبَاالْحَسَنِ (علیه السلام) فَأَنْتَ وَارِثُ عِلْمِی وَ الْمُبَیِّنُ لِأُمَّتِی مَا اخْتَلَفَتْ فِیهِ مِنْ بَعْدِی.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- امام باقر (علیه السلام) فرمود: عبدالله‌بن‌عباس (رحمة الله علیه) و جابربن‌عبدالله انصاری (رحمة الله علیه) برای من روایت کردند: یکی از روزها رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در مسجد نشسته بود و گروهی از اصحاب حضور داشتند ... به اصحاب فرمود: «اینک بگویید نخستین نعمتی که خداوند به شما عطا ¬کرد و شما را به آن ترغیب و تشویق نمود و به‌واسطه‌ی آن شما را آزمود چه بود»؟ در اینجا یاران آن حضرت به فکر فرو¬رفتند و نعمت‌هایی را که خداوند به آن‌ها ارزانی¬ داشته و احسان نموده، وسایل زندگی و کار برای آن‌ها فراهم کرده و یا زن و فرزند به آن‌ها داده به یاد خود آوردند و متذکّر آن نعمت‌ها شدند. وقتی همه سکوت¬ کردند و کسی سخن نگفت. رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) متوجّه علی (علیه السلام) شده و فرمود: «یا اباالحسن! تو بگو نخستین نعمت‌های خدا کدام است»؟ اطرافیان تو سخنان خود را بر زبان جاری¬ کردند و هرچه می‌دانستند گفتند». علی (علیه السلام) عرض¬کرد: «پدر و مادرم فدایت باد! من چه بگویم درحالی‌که خداوند ما را به‌وسیله‌ی شما هدایت¬کرد»؟! پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «با همه‌ی این‌ها نظر خود را بگو و درباره‌ی اوّلین نعمت خداوند که به شما ارزانی ¬داشت و با آن شما را آزمود چیزی اظهار ¬کن». علی (علیه السلام) فرمود: «نخستین نعمتی که خداوند به ما ارزانی داشت، خلقت ما بود که ما را از عدم آفرید و به ما هستی بخشید درحالی‌که قبل از آن چیزی نبودیم». پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «راست گفتی، نعمت دوّم کدام است»؟ او فرمود: «خداوند به ما نیکی¬کرد که در هنگام خلقت مرا زنده قرار ¬داد و از مردگان به حساب نیاورد». رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «راست گفتی، سوّمی کدام است»؟ علی (علیه السلام) فرمود: «هنگام خلقت ما را به بهترین صورت خلق¬ کرد و معتدل‌ترین ترکیب را برای ما مقرّر¬ ساخت از این جهت او را سپاس می‌گوییم». رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «راست گفتی، چهارمی کدام است»؟ پاسخ داد: «ما را متفکّر و عالم آفرید و ما را ابله و فراموش‌کار خلق ¬نکرد». رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «درست گفتی، پنجمی کدام است»؟ علی (علیه السلام) فرمود: «برای من حواس و مشاعری خلق کرد که واقعیّت‌ها را درک می‌کنم و برای من چراغ روشنی گذاشته [که به‌وسیله‌ی او از تاریکی‌ها بیرون می‌روم و راه‌ها را تمیز می‌دهم]». پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «راست گفتی، ششمی کدام است»؟ فرمود: «مرا به دین خود هدایت ¬کرد و گمراهم نساخت». رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «راست گفتی، هفتمی کدام است»؟ او پاسخ داد: «مرا در زندگی در راهی گذاشته که هرگز قطع نمی‌شود». فرمود: «راست گفتی، هشتمی چیست»؟ گفت: «مرا مالک قرار داد و مملوکم نساخت». رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «این را درست گفتی نهمی کدام است»؟ علی (علیه السلام) فرمود: «آسمان و زمین و آنچه از مخلوقات در آن‌ها قرار دارد را مسخّر من کرد». فرمود: «این هم صحیح است، دهمی کدام است»؟ فرمود: «اینکه ما را مرد و قائم بر زنان خلق کرد و ما را زن نیافرید». رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «بعد از این کدام است»؟ علی (علیه السلام) فرمود: «ای پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله)! نعمت‌های خداوند بسیار زیاد و جملگی خوب هستند. وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللهِ لا تُحْصُوها». در این هنگام رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) با تبسّم فرمود: «و این علوم و معرفت بر تو گوارا باد؛ ای اباالحسن (علیه السلام)! تو وارث علم من هستی و اختلافات را بعد از من برای امّت من بیان ¬می‌کنی».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۷، ص۶۱۲
بحارالأنوار، ج۶۷، ص۲۰/ شرح نهج البلاغهًْ، ج۲۰، ص۲۸۶
۳
(نحل/ ۱۹)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ (رحمة الله علیه) قَالَ کُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی دَارِ النَّدْوَهًِْ إِذْ قَالَ لِعَلِیٍّ (علیه السلام): أَخْبِرْنِی بِأَوَّلِ نِعْمَهًٍْ أَنْعَمَهَا {اللَّهُ} عَلَیْکَ. قَالَ: أَنْ خَلَقَنِی ذَکَراً وَ لَمْ یَخْلُقْنِی أُنْثَی. قَالَ: فَالثَّانِیَهًُْ. قَالَ: الْإِسْلَامُ. قَالَ: فَالثَّالِثَهًُْ. قَالَ: فَتَلَا عَلِیٌّ هَذِهِ الْآیَهًَْ: وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللهِ لا تُحْصُوها فَضَرَبَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) بَیْنَ کَتِفَیْهِ {وَ} قَالَ: لَا یُبْغِضُکَ إِلَّا مُنَافِق.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ابن‌عباس (رحمة الله علیه) گفت: ما در دارالنّدوه همراه پیامبرخدا (صلی الله علیه و آله) بودیم. در آن هنگام ایشان به علی (علیه السلام) فرمود: «اوّلین نعمتی که خداوند به تو عطا کرده چیست»؟ فرمود: «اینکه مرا مرد خلق کرد و زن نیافرید». پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «دوّمین چیست»؟ فرمود: «اسلام». پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «سوّمین چیست»؟ علی (علیه السلام) آیه: وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللهِ لا تُحْصُوها را تلاوت فرمود. پس پیامبر (صلی الله علیه و آله) بر پشت علی (علیه السلام) ضربه‌ای زد و فرمود: «فقط منافق، بغض و دشمنی تو را به دل دارد».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۷، ص۶۱۴
شواهدالتنزیل، ج۱، ص۴۲۷
بیشتر