آیه الَّذينَ صَبَرُوا وَ عَلى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ [42]
آن‌ها كسانى هستند كه صبر و استقامت پيشه كردند، و تنها بر پروردگارشان توكّل مى‌كنند.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه)- وَ أَمَّا بِلَالٌ وَ خَبَّابٌ وَ عَایِشٌ {عَابِسٌ} وَ عَمَّارٌ وَ أَصْحَابُهُمْ فَعُذِّبُوا حَتَّی قَالُوا بَعْضَ مَا أَرَادَ الْمُشْرِکُونَ ثُمَّ أُرْسِلُوا فَفِیهِمْ نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ وَ الَّذِینَ هاجَرُوا فِی اللهِ مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ لَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَکْبَرُ لَوْ کانُوا یَعْلَمُونَ.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه)- بلال، خبّاب، عابس، عمّار و یارانشان آنقدر شکنجه شدند تا پاره‌ای از سخنانی را که مشرکان می‌خواستند [زیر شکنجه و با اکراه] بر زبان آوردند، آنگاه [به مدینه] تبعید شدند و این آیه در حقّ ایشان نازل شد: وَ الّذِینَ هاجَرُوا فِی اللهِ مِنْ بَعْدِ ما ظَلَمُوا لَنُبَوِئَنَّهُمْ فی الدُّنیا حَسَنةً وَ لَأَجْرُ الآخِرَةِ اکْبَرُ لَوْ کانُوا یَعْلَمُون.
ابن عباس (رحمة الله علیه)- وَ الَّذِینَ هاجَرُوا فِی اللهِ مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا قَالَ: هُمْ جَعْفَرٌ وَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ وَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَقِیلٍ ظَلَمَهُمْ أَهْلُ مَکَّهًَْ وَ أَخْرَجُوهُمْ مِنْ دِیَارِهِمْ حَتَّی لَحِقُوا بِحَبَشَهًَْ.
ابن‌عباس (رحمة الله علیه)- آن‌ها جعفر و علی بنابیطالب (علیه السلام) و عبدالله بن عقیل هستند که اهل مکه به آن‌ها ستم روا داشته و از دیارشان خارج ساختند تا آنکه به حبشه رسیدند.
علی‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ الَّذِینَ هاجَرُوا فِی اللهِ أَیْ هَاجَرُوا وَ تَرَکُوا الْکُفَّارَ فِی اللَّهِ لَنُبَوِّئَنَّهُمْ أَیْ لَنُثَبِّتَنَّهُمْ.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَالَّذِینَ هَاجَرُواْ فِی اللهِ یعنی [کسانی که] در راه خدا ترک وطن کرده و کفّار را رها می‌کنند. لَنُبَوِّئَنَّهُمْ یعنی قطعاً به آن‌ها [جایگاه و مکنت] عطا خواهیم کرد.