آیه وَ اللهُ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَحْيا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها إِنَّ في ذلِكَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ [65]
خداوند از آسمان، آبى فرو فرستاد؛ و زمین را، پس از آن که مرده بود، با آن حیات بخشید. در این، نشانه‌ي روشنى است براى گروهى که گوش شنوا دارند.
الباقر (علیه السلام)- قَوْلُهُ اللهُ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً یَقُولُ أَنْزَلَ الْحَقَّ مِنَ السَّمَاءِ فَاحْتَمَلَتْهُ الْقُلُوبُ بِأَهْوَائِهَا ذُو الْیَقِینِ عَلَی قَدْرِ یَقِینِهِ وَ ذُو الشَّکِّ عَلَی قَدْرِ شَکِّهِ فَاحْتَمَلَ الْهَوَی بَاطِلًا کَثِیراً وَ جَفَاءً فَالْمَاءُ هُوَ الْحَقُّ وَ الْأَوْدِیَهًُْ هِیَ الْقُلُوبُ وَ السَّیْلُ هُوَ الْهَوَی وَ الزَّبَدُ هُوَ الْبَاطِلُ وَ الْحِلْیَهًُْ وَ الْمَتَاعُ هُوَ الْحَق قَالَ اللَّهُ کَذلِکَ یَضْرِبُ اللهُ الْحَقَّ وَ الْباطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیَذْهَبُ جُفاءً وَ أَمَّا ما یَنْفَعُ النَّاسَ فَیَمْکُثُ فِی الْأَرْض.
امام باقر (علیه السلام)- منظور این است که خداوند حق را [به یک شکل] از آسمان نازل نمود، امّا دل‌ها و قلب‌ها آن‌ها را به هوای نفس [و اندازه‌ی ظرفیّت] خویش برداشت کردند. صاحب یقین به مقدار یقین خود و مشکوک به اندازه شکّ خویش [حقیقت را برداشت می‌کند]؛ هوای نفس جز عقاید باطل فراوان و پوچ، از حقیقت، برداشت [و بهره‌ای] نمی‌برد. [در آن آیه‌ی قرآن] آب، همان حقّ و حقیقت، نهرها، همان قلوب، سیل، همان هوی، کف همان باطل و زیور و متاع همان حق است که خداوند می‌فرماید: خدا برای حق و باطل چنین مثَل زند. امّا کف به کناری افتد و نابود شود و آنچه برای مردم سودمند است در زمین پایدار بماند. (رعد/۱۷).