آیه ۴۱ - سوره نساء

آیه فَكَيْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهيدٍ وَ جِئْنا بِكَ عَلى هؤُلاءِ شَهيداً [41]

حال آن‌ها چگونه است هنگامى‌كه از هر امّتى، شاهد و گواهى [بر اعمالشان] مى‌آوريم، و تو را نيز بر آنان گواه خواهيم آورد؟!

۱
(نساء/ ۴۱)

الصّادق (علیه السلام)- عَنْ سَمَاعَهًَْ قَالَ قَالَ أَبُوعَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً قَالَ نَزَلَتْ فِی أُمَّهًِْ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) خَاصَّهًًْ فِی کُلِّ قَرْنٍ مِنْهُمْ إِمَامٌ مِنَّا شَاهِدٌ عَلَیْهِمْ وَ مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) شَاهِدٌ عَلَیْنَا.

امام صادق (علیه السلام)- سماعه گوید: امام صادق (علیه السلام) در مورد آیه: فَکَیْفَ إِذَا جِئْنَا مِن کُلِّ أمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَجِئْنَا بِکَ علَی هَؤُلاء شَهِیدًا فرمود: «این آیه به‌طور خاص در حقّ امّت محمّد (صلی الله علیه و آله) نازل شده است. در هر دوره، امامی از ما شاهد بر [اعمال] مردم است و محمّد (صلی الله علیه و آله) در همه‌ی دوران‌ها بر ما گواه است».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۸۶
الکافی، ج۱، ص۱۹۰/ بحارالأنوار، ج۲۳، ص۳۵۱/ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۱۳۵/ البرهان
۲
(نساء/ ۴۱)

الباقر (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِاللَّهِ‌بْنِ‌الْوَلِیدِ السَّلْمَانِ قَالَ: قَالَ لِی أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) یَا عَبْدَ‌اللَّهِ مَا تَقُولُ الشِّیعَهًُْ فِی عَلِیٍّ وَ مُوسَی وَ عِیسَی (قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مِنْ أَیِّ الْحَالَاتِ تَسْأَلُنِی قَالَ أَسْأَلُکَ عَنِ الْعِلْمِ فَأَمَّا الْفَضْلُ فَهُمْ سَوَاءٌ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَمَا عَسَی أَنْ أَقُولَ فِیهِمْ فَقَالَ هُوَ وَ اللَّهِ أَعْلَمُ مِنْهُمَا ثُمَّ قَالَ یَا عَبْدَ‌اللَّهِ أَ‌لَیْسَ یَقُولُونَ إِنَّ لِعَلِیٍّ (علیه السلام) مَا لِلرَّسُولِ (صلی الله علیه و آله) مِنَ الْعِلْمِ قَالَ قُلْتُ بَلَی قَالَ فَخَاصِمْهُمْ فِیهِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی قَالَ لِمُوسَی (علیه السلام) وَ کَتَبْنا لَهُ فِی الْأَلْواحِ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ فَأَعْلَمَنَا أَنَّهُ لَمْ یُبَیِّنْ لَهُ الْأَمْرَ کُلَّهُ وَ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً وَ نَزَّلْنا عَلَیْکَ الْکِتابَ تِبْیاناً لِکُلِّ شَیْءٍ.

امام باقر (علیه السلام)- عبدالله‌بن‌ولید سلمان گوید: امام باقر (علیه السلام) به من فرمود: «ای عبداللَّه! شیعه درباره‌ی علی و موسی و عیسی (چه می‌گویند»؟ عرض کردم: «در چه مورد می‌فرمایید»؟ فرمود: «در مورد علم آنان، زیرا از نظر فضیلت، آن‌ها مساوی هستند». عرض کردم: «فدایت شوم درباره‌ی آن‌ها چطور بگویم، صحیح است»؟ فرمود: «به خدا قسم علی (علیه السلام) از آن‌ها عالمتر است». سپس فرمود: «مگر نمی‌گویند علی (علیه السلام) دارای علم پیامبر (صلی الله علیه و آله) است»؟ عرض کردم: «چرا»! فرمود: «پس با آن‌ها در این مورد چنین استدلال کن». خداوند درباره‌ی موسی (علیه السلام) می‌فرماید: برای او در آن الواح هر چیز را نوشتیم. (اعراف/۱۴۵). این آیه به ما می‌فهماند که تمام مسائل را به او نیاموخته، امّا خداوند درباره‌ی محمّد (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً وَ نَزَّلْنا عَلَیْکَ الْکِتابَ تِبْیاناً لِکُلِّ شَیْءٍ».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۸۶
بحارالأنوار، ج۱۷، ص۱۴۵
۳
(نساء/ ۴۱)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنْ رَزِینِ‌بْنِ‌حُبَیْشٍ قَالَ: سَمِعْتُ عَلِیّاً (علیه السلام) یَقُولُ ... قَدْ قِیلَ لِلنَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) مَنِ الْوَلِیُّ یَا نَبِیَّ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) قَالَ وَلِیُّکُمْ فِی هَذَا الزَّمَانِ عَلِیٌّ (علیه السلام) وَ مِنْ بَعْدِهِ وَصِیُّهُ وَ لِکُلِّ زَمَانٍ عَالِمٌ یَحْتَجُّ اللَّهُ بِهِ ... لَا یَدْخُلُ الْجَنَّهًَْ إِلَّا مَنْ عَرَفَهُمْ وَ عَرَفُوهُ وَ لَا یَدْخُلُ النَّارَ إِلَّا مَنْ أَنْکَرَهُمْ وَ أَنْکَرُوهُ لِأَنَّهُمْ عُرَفَاءُ اللَّهِ عَرَّفَهُمْ عَلَیْهِمْ عِنْدَ أَخْذِ الْمَوَاثِیقِ عَلَیْهِمْ وَ وَصَفَهُمْ فِی کِتَابِهِ فَقَالَ جَلَّ وَ عَزَّ وَ عَلَی الْأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ کُلًّا بِسِیماهُمْ هُمُ الشُّهَدَاءُ عَلَی أَوْلِیَائِهِمْ وَ النَّبِیُّ الشَّهِیدُ عَلَیْهِمْ أَخَذَ لَهُمْ مَوَاثِیقَ الْعِبَادِ بِالطَّاعَهًِْ وَ أَخَذَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) عَلَیْهِمُ الْمَوَاثِیقَ بِالطَّاعَهًِْ فَجَرَتْ نُبُوَّتُهُ عَلَیْهِمْ وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً یَوْمَئِذٍ یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ عَصَوُا الرَّسُولَ لَوْ تُسَوَّی بِهِمُ الْأَرْضُ وَ لا یَکْتُمُونَ اللهَ حَدِیثاً.

امام علی (علیه السلام)- رزین‌بن‌حبیش گوید: از امام علی (علیه السلام) شنیدم که می‌فرمود: «... پرسیده شد: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، این ولی کیست»؟ پیامبر فرمود: «ولیّ شما در این زمان من هستم و بعداز من، وصیّم و بعد از وصیّم، در هر زمانی حجت‌های خداوند هستند» ... تنها کسی وارد بهشت می‌شود که آن‌ها را بشناسد و آن‌ها هم او را بشناسند و هرآن کس آن‌ها را انکار کند و آن‌ها او را انکار کنند، وارد آتش جهنّم می‌شود؛ زیرا بندگان امامان (را می‌شناسند، خداوند هنگامی که از آن‌ها (بندگان) عهد و پیمان گرفت تا از امامان (اطاعت کنند، آن‌ها را به بندگان معرّفی کرد و آن‌ها را در کتابش این‌گونه وصف کرد: و بر اعراف مردانی هستند که همه را به نشانیشان می‌شناسند. (اعراف/۴۶). اینان شاهدان مردم‌اند و پیامبران بنا به میثاقی که خداوند برای اطاعت از آن‌ها گرفت، بر امامان و اوصیاء (شاهدند. خداوند در این باره می‌فرماید: فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً یَوْمَئِذٍ یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ عَصَوُا الرَّسُولَ لَوْ تُسَوَّی بِهِمُ الْأَرْضُ وَ لا یَکْتُمُونَ اللهَ حَدِیثاً.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۸۶
بحارالأنوار، ج۶، ص۲۳۳/ بصایرالدرجات، ص۴۹۸
۴
(نساء/ ۴۱)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- قَوْلُهُ تَعَالَی فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً فَالْأَنْبِیَاءُ (شُهَدَاءُ عَلَی أُمَمِهِمْ وَ نَبِیُّنَا (صلی الله علیه و آله) شَهِیدٌ عَلَی الْأَنْبِیَاءِ (وَ عَلِیٌّ (علیه السلام) شَهِیدٌ لِلنَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) ثُمَّ صَارَ فِی نَفْسِهِ شَهِیدا.

امام علی (علیه السلام)- مطابق این آیه که می‌فرماید: فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً، انبیاء (گواهان و شاهدان [و حجّت خدا] بر مردم قومشان هستند و پیامبر ما، گواه و شاهد و حجّت بر تمام انبیاء (است و علی (علیه السلام) شاهد و گواه بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) و خود علی (علیه السلام) شهید و گواه بر خودش است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۸۶
بحارالأنوار، ج۳۵، ص۳۸۹
۵
(نساء/ ۴۱)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌مَعْمَرٍ السَّعْدِیِّ قَال: قَالَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) فِی صِفَهًِْ یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ یَجْتَمِعُونَ فِی مَوْطِنٍ یُسْتَنْطَقُ فِیهِ جَمِیعُ الْخَلْقِ فَلَا یَتَکَلَّمُ أَحَدٌ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَ قَالَ صَوَاباً فَیُقَامُ الرُّسُلُ فَیُسْأَلُ فَذَلِکَ قَوْلُهُ لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً وَ هُوَ الشَّهِیدُ عَلَی الشُّهَدَاءِ وَ الشُّهَدَاءُ هُمُ الرُّسُلُ (.

امام علی (علیه السلام)- ابومعمر سعدی گوید: امام علی (علیه السلام) در وصف روز قیامت فرمود: «در موضعی جمع می شوند که تمام خلق در آنجا به سخن آورده می‌شوند و احدی سخن نمی‌گوید مگر کسی که خدای رحمان به او اذن دهد و سخن درستی بگوید؛ پس رسولان ایستانده می‌شوند و مورد سؤال واقع می‌شوند و این سخن خداست به محمّد (صلی الله علیه و آله) که فرمود: «حال آن‌ها چگونه است آن روزی که از هر امتی، شاهد و گواهی [بر اعمالشان] می‌آوریم، و تو را نیز بر آنان گواه خواهیم آورد»؟ و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شهید بر گواهان است و شهدا همان رسولان (هستند».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۸۸
بحارالأنوار، ج۷، ص۳۱۳/ العیاشی، ج۱، ص۲۴۲/ البرهان
۶
(نساء/ ۴۱)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ أَوْحَی إِلَیْهِ کَمَا أَوْحَی إِلَی نُوحٍ وَ النَّبِیِّینَ (مِنْ بَعْدِهِ، وَ کَمَا أَوْحَی إِلَی مُوسَی وَ عِیسَی (علیها السلام) فَصَدَّقَ اللَّهَ وَ بَلَّغَ رِسَالَتَهُ وَ أَنَا عَلَی ذَلِکَ مِنَ الشَّاهِدِینَ، وَ قَدْ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً وَ قَالَ وَ کَفی بِاللهِ شَهِیداً بَیْنِی وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ وَ قَدْ صَدَّقَهُ اللَّهُ وَ أَعْطَاهُ الْوَسِیلَهًَْ إِلَیْهِ وَ إِلَی اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ، فَقَالَ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللهَ وَ کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ، فَنَحْنُ الصَّادِقُونَ، وَ أَنَا أَخُوهُ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهًِْ، وَ الشَّاهِدُ مِنْهُ عَلَیْهِمْ بَعْدَه.

امام علی (علیه السلام)- خداوند همانطور که به نوح (علیه السلام) و پیامبران بعد از او وحی فرستاد و همانطور که به موسی و عیسی (علیها السلام) وحی فرستاد، به او (حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله)) وحی کرد و او نیز [وحی] خدا را تصدیق نمود و رسالت او را به انجام رساند و من بر این مطلب گواهی می‌دهم. خدای تبارک‌وتعالی فرموده: فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً و نیز فرمود: کَفی بِاللهِ شَهِیداً بَیْنِی وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ؛ خدا و هرکس که از کتاب آگاهی داشته باشد، به شهادت میان من و شما کافی است. (رعد/۴۳). خدای تعالی درست فرموده است و وسیله‌ی پیشرفت به‌سوی خدا را به او عطا فرموده سپس فرموده: ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از خدا بترسید و با راستگویان باشید. (توبه/۱۱۹). به‌خدا سوگند که ما صادقین و راستگویان هستیم و من برادر پیامبرم در دنیا و آخرت، گواه و شاهدی از طرف او بر مردم هستم.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۸۸
بحارالأنوار، ج۳۰، ص۶۵/ إرشادالقلوب، ج۲، ص۳۰۶
۷
(نساء/ ۴۱)

الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَاجَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ: یَوْمَ نَأْتِی مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً؟ قَالَ: یَأْتِی النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ بِوَصِیِّ نَبِیِّهَا وَ أُوتِیَ بِکَ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) شَهِیداً {شَاهِداً} عَلَی أُمَّتِی یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ.

امام باقر (علیه السلام)- ابوبصیر گوید: از امام باقر (علیه السلام) در مورد آیه: فَکَیْفَ إِذَا جِئْنَا مِن کُلِّ أمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَجِئْنَا بِکَ علَی هَؤُلاء شَهِیدًا پرسیدم، فرمود: «در روز قیامت، پیامبر (صلی الله علیه و آله) از هر امّتی شاهد آن امّت را می‌آورد که وصیّ پیامبر آن امّت است و [پیامبر (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید] ای علی (علیه السلام)! من تو را به‌عنوان شاهد امّتم می‌آورم».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۸۸
العیاشی، ج۱، ص۲۴۲/ البرهان
۸
(نساء/ ۴۱)

الحسین (علیه السلام)- الدَّیْلَمِیُّ فِی إِرْشَادِ الْقُلُوبِ، عَنِ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) قَالَ: مَا دَخَلْتُ عَلَی أَبِی قَطُّ إِلَّا وَجَدْتُهُ بَاکِیاً وَ قَالَ إِنَّ النَّبِیَّ (صلی الله علیه و آله) بَکَی حِینَ وَصَلَ فِی قِرَاءَتِهِ فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً فَانْظُرُوا إِلَی الشَّاهِدِ کَیْفَ یَبْکِی وَ الْمَشْهُودِ عَلَیْهِمْ یَضْحَکُونَ وَ اللَّهِ لَوْ لَا الْجَهْلُ مَا ضَحِکَتْ سِنٌّ فَکَیْفَ یَضْحَکُ مَنْ یُصْبِحُ وَ یُمْسِی وَ لَا یَمْلِکُ لِنَفْسِهِ وَ لَا یَدْرِی مَا یَحْدُثُ عَلَیْهِ مِنْ سَلْبِ نِعْمَهًٍْ أَوْ نُزُولِ نَقِمَهًٍْ أَوْ مُفَاجَاهًِْ مَیْتَهًٍْ وَ أَمَامَهُ یَوْمٌ یَجْعَلُ الْوِلْدانَ شِیباً یُشِیبُ الصِّغَارَ وَ یُسْکِرُ الْکِبَارَ وَ تُوضَعُ ذَوَاتُ الْأَحْمَالِ وَ مِقْدَارُهُ فِی عِظَمِ هَوْلِهِ خَمْسُونَ أَلْفَ سَنَهًٍْ فَ إِنَّا لِلهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون.

امام حسین (علیه السلام)- هیچ وقت بر پدر بزرگوارم داخل نشدم مگر آنکه حضرتش را (از خوف خدا) گریان می‌دیدم. و فرمود: جد بزرگوارم گریه سختی نمود هنگامی که این آیه نازل شد: فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً چگونه است حال مردم در قیامت زمانی که از هر طایفه شاهدی آوریم و تو را ای پیغمبر بر این امت به گواهی خواهیم. پس ای مردم نیک بنگرید چگونه شاهد می‌گرید و شما مردم که مشهود هستید می‌خندید، به‌خدا قسم اگر جهالت نباشد کسی لب به خنده نمی‌گشاید، جای بسی تعجّب است از کسانی که صبح می‌کنند و داخل در شب می‌شوند و حال آنکه صاحب اختیار خود نیستند و نمی‌دانند با چه حوادثی روبرو خواهند شد که گاه می‌شود نعمت مالی و یا صحّت بدن از آنان سلب می‌گردد و گاه به مرگ مفاجات گرفتار می‌شوند، با وجود این لب بخنده می‌گشایند! گویی در پیش ندارند روزی را که برابر با پنجاه هزار سال (دنیا) است و اطفال از هول و وحشت آن پیر می‌شوند، و بیهوش می‌گردند بزرگان، و زنان آبستن سقط جنین می‌نمایند، إِنَّا لِلهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۸۸
إرشادالقلوب، ج۱، ص۹۷
۹
(نساء/ ۴۱)

الصّادق (علیه السلام)- نَحْنُ الشُّهَدَاءُ عَلَی شِیعَتِنَا وَ شِیعَتُنَا شُهَدَاءُ عَلَی النَّاسِ وَ بِشَهَادَهًِْ شِیعَتِنَا یُجْزَوْنَ وَ یُعَاقَبُونَ.

امام صادق (علیه السلام)- ما شاهد و گواه شیعیان خود هستیم، و شیعیان ما گواهان مردمند، و مردمان دیگر با گواهی شیعیان ما پاداش و عذاب می‌بینند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۹۰
بحار الأنوار، ج۷، ص۳۲۵
۱۰
(نساء/ ۴۱)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) لِابْنِ مَسْعُودٍ اقْرَأْ عَلَیَّ قَالَ فَفَتَحْتُ سُورَهًَْ النِّسَاءِ فَلَمَّا بَلَغْتُ فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً رَأَیْتُ عَیْنَیْهِ تَذْرِفَانِ مِنَ الدَّمْعِ فَقَالَ لِی حَسْبُکَ الْآنَ وَ قَالَ (صلی الله علیه و آله) اقْرَءُوا الْقُرْآنَ مَا ائْتَلَفَتْ عَلَیْهِ قُلُوبُکُمْ وَ لَانَتْ عَلَیْهِ جُلُودُکُمْ فَإِذَا اخْتَلَفْتُمْ فَلَسْتُمْ تَقْرَءُونَهُ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- پیامبر (صلی الله علیه و آله) به ابن‌مسعود فرمود: «برایم قرآن بخوان». ابن‌مسعود می‌گوید: «سوره‌ی نساء را باز کردم و خواندم و وقتی به آیه: فَلَمَّا بَلَغْتُ فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً رسیدم دیدم از دو چشم پیامبر (صلی الله علیه و آله) اشک می‌ریزد. و به من فرمود: «کافی است». و فرمود: «قرآن را چنان بخوانید که در قلبتان با آن انس بگیرد و با پوست و گوشتتان در آمیزد که اگر قرآن خواندنتان با این اوصاف متفاوت است، اصلاً قرآن نمی‌خوانید».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۹۰
مستدرک الوسایل، ج۴، ص۲۳۸
۱۱
(نساء/ ۴۱)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- الْأَوْصِیَاءُ هُمْ أَصْحَابُ الصِّرَاطِ وُقُوفاً عَلَیْهِ، لَا یَدْخُلُ الْجَنَّهًَْ إِلَّا مَنْ عَرَفَهُمْ وَ عَرَفُوهُ، وَ لَا یَدْخُلُ النَّارَ إِلَّا مَنْ أَنْکَرَهُمْ وَ أَنْکَرُوهُ، لِأَنَّهُمْ عُرَفَاءُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ، عَرَّفَهُمْ عَلَیْهِمْ عِنْدَ أَخْذِ الْمَوَاثِیقِ عَلَیْهِمْ، وَ وَصَفَهُمْ فِی کِتَابِهِ، فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَ وَ عَلَی الْأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ کُلًّا بِسِیماهُمْ وَ هُمُ الشُّهَدَاءُ عَلَی أَوْلِیَائِهِمْ، وَ النَّبِیّ (صلی الله علیه و آله) الشَّهِیدُ عَلَیْهِمْ، أَخَذَ لَهُمْ مَوَاثِیقَ الْعِبَادِ بِالطَّاعَهًِْ، وَ أَخَذَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) عَلَیْهِمُ الْمِیثَاقَ بِالطَّاعَهًِْ، فَجَرَتْ نُبُوَّتُهُ عَلَیْهِمْ، وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیدا.

امام علی (علیه السلام)- اوصیاء (صاحب صراط هستند، بر آن ایستاده‌اند و کسی وارد بهشت نمی‌شود، مگر آنکه اوصیاء (او را بشناسند و آن‌ها او را بشناسند و کسی وارد جهنّم نمی‌شود، مگر آنکه منکر اوصیاء (شود و آن‌ها او را نشناسند. زیرا خداوند، آن‌ها را در کتابش توصیف کرده است و می‌فرماید: همه را به نشانیشان می‌شناسند. (اعراف/۴۶). آنان را بر پیروان‌شان و پیامبر (صلی الله علیه و آله) را بر آنان گواه و شاهد قرار داد؛ از بندگان برای پیامبر و اوصیاء (پیمان فرمانبرداری گرفت. پس نبوّت وی بر آنان نیز جاری گشت. در آیه‌ی شریفه چنین آمده است فَکَیْفَ إِذَا جِئْنَا مِن کُلِّ أمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَجِئْنَا بِکَ علَی هَؤُلاء شَهِیدًا».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۱۹۰
مختصر البصایر، ص۱۷۶/ البرهان
بیشتر