آیه يَوْمَئِذٍ يَوَدُّ الَّذينَ كَفَرُوا وَ عَصَوُا الرَّسُولَ لَوْ تُسَوَّى بِهِمُ الْأَرْضُ وَ لا يَكْتُمُونَ اللهَ حَديثاً [42]
در آن روز، آن‌ها كه كافر شدند و با پيامبر به مخالفت برخاستند، آرزو مى‌كنند [خاك بودند، و] با زمين يكسان مى‌شدند. و [در آن روز]، نمى‌توانند سخنى را از خدا پنهان كنند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- قَالَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی خُطْبَهًٍْ یَصِفُ هَوْلَ یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ خُتِمَ عَلَی الْأَفْوَاهِ فَلَا تَکَلَّمُ وَ قَدْ تَکَلَّمَتِ الْأَیْدِی وَ شَهِدَتِ الْأَرْجُلُ وَ نَطَقَتِ الْجُلُودُ بِمَا عَمِلُوا {فَ} لا یَکْتُمُونَ اللهَ حَدِیثاً.
امام علی (علیه السلام)- امیرالمؤمنین (علیه السلام) در خطبه‌ای، وحشت روز قیامت را چنین توصیف فرمود: «بر دهان ها مُهر زده شده است و سخن نمی‌گویند. پس دست ها سخن می‌گویند، پاها شهادت می‌دهند، و پوست‌ها به آنچه انجام داده‌اند، زبان می‌گشایند؛ نمی‌توانند سخنی را از خدا پنهان کنند».
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- یَوْمَئِذٍ یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ عَصَوُا الرَّسُولَ لَوْ تُسَوَّی بِهِمُ الْأَرْضُ وَ لا یَکْتُمُونَ اللهَ حَدِیثاً قَالَ: یَتَمَنَّی الَّذِینَ غَصَبُوا أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) أَنْ تَکُونَ الْأَرْضُ ابْتَلَعَتْهُمْ فِی الْیَوْمِ الَّذِی اجْتَمَعُوا فِیهِ عَلَی غَصْبِهِ وَ أَنْ لَمْ یَکْتُمُوا مَا قَالَهُ رَسُولُ الله (صلی الله علیه و آله) فِیهِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- یَوْمَئذٍ یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُواْ وَ عَصَوُاْ الرَّسُولَ لَوْ تُسَوَّی بهِمُ الْأَرْضُ وَ لَا یَکْتُمُونَ اللهَ حَدِیثًا کسانی که حقّ امیرالمؤمنین (علیه السلام) را غصب کرده‌اند، آرزو می‌کنند که ای کاش آن روز که بر غصبش هم رأی گشتند، زمین آن‌ها را می‌بلعید و ای کاش هرگز فرموده‌ی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در مورد علی (علیه السلام) را کتمان نمی‌کردند.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- فانه لَا یَکْتُمُ شَیْءٌ عَنِ اللَّهِ تَعَالَی وَ لَکِنَّهُ فِی صَوَّرَهًِْ الْکِتْمَانِ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- هیچ‌گاه چیزی از خدا پنهان وکتمان نمی‌شود ولی منظور در این آیه، از کتمان، کاری است که ظاهرش کتمان از خدا باشد.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُعَاوِیَهًَْ‌بْنِ‌وَهْبٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ: إِذَا تَابَ الْعَبْدُ تَوْبَةً نَصُوحاً أَحَبَّهُ اللَّهُ فَسَتَرَ عَلَیْهِ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهًِْ فَقُلْتُ وَ کَیْفَ یَسْتُرُ عَلَیْهِ قَالَ یُنْسِی مَلَکَیْهِ مَا کَتَبَا عَلَیْهِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ یُوحِی إِلَی جَوَارِحِهِ اکْتُمِی عَلَیْهِ ذُنُوبَهُ وَ یُوحِی إِلَی بِقَاعِ الْأَرْضِ اکْتُمِی مَا کَانَ یَعْمَلُ عَلَیْکِ مِنَ الذُّنُوبِ فَیَلْقَی اللَّهَ حِینَ یَلْقَاهُ وَ لَیْسَ شَیْءٌ یَشْهَدُ عَلَیْهِ بِشَیْءٍ مِنَ الذُّنُوبِِ.
امام صادق (علیه السلام)- معاویهًْ‌بن‌وهب گوید: شنیدم امام صادق (علیه السلام) می‌فرمود: «هرگاه بنده توبه‌ی نصوح کند خداوند او را دوست دارد، و در دنیا و آخرت بر او پرده پوشی می‌کند، من عرض کردم: «چگونه بر او پرده پوشی می‌کند»؟ فرمود: «هر چه از گناهان که دو فرشته‌ی موکّل بر او برایش نوشته‌اند از یادشان می‌برد و به جوارح (و اعضای بدن) او وحی می‌فرماید که گناهان او را پنهان کنید، و به قطعه‌های زمین [که در آنجاها گناه کرده] وحی می‌فرماید: که پنهان دار آنچه از گناهان را بر روی تو کرده است، پس خدا را هنگام ملاقات او دیدار کند و چیزی که به ضرر او بر گناهانش گواهی دهد، نیست».