آیه ۷۲ - سوره نساء

امام علی (علیه السلام)- محمدبن‌مخنف گوید: هنگامی که علی (علیه السلام) از بصره آمد، و آن سالی بود که من به حدّ بلوغ رسیده بودم، با او به بصره آمدم. در برابرش مردانی بودند که توبیخشان می‌فرمود و به آنان می‌گفت: چه چیز شما را که اشراف قوم خود هستید بر آن داشت که از یاری به من طفره زنید»؟... امام علی (علیه السلام) به پدرم نگاهی کرد و فرمود: «[گرچه مردم عهد می‌شکنند و به امر من عمل نمی‌کنند] امّا [تو] مخنف‌بن‌مسلم و قومش خلف وعده نمی‌کنند و مَثل آنان مثل آن قومی نیست که خدا درباره‌اش فرموده است: وَ إِنَّ مِنْکُمْ لَمَنْ لَیُبَطِّئَنَّ فَإِنْ‌أَصابَتْکُمْ مُصِیبَةٌ قالَ قَدْ أَنْعَمَ اللهُ عَلَیَّ إِذْ لَمْ أَکُنْ مَعَهُمْ شَهِیداً وَ لَئِنْ أَصابَکُمْ فَضْلٌ مِنَ اللهِ لَیَقُولَنَّ کَأَنْ لَمْ تَکُنْ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَهُ مَوَدَّةٌ یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً».