آیه فَتَبَسَّمَ ضاحِکاً مِنْ قَوْلِها وَ قالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَ عَلي والِدَيَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَدْخِلْنِي بِرَحْمَتِکَ فِي عِبادِکَ الصّالِحِینَ [19]
[سلیمان] از سخن او تبسّمى کرد و خندید و گفت: «پروردگارا! شکر نعمت‌هایت را که بر من و پدر و مادرم ارزانى داشته‌اى به من الهام کن، [و توفیق ده] تا عمل صالحى که موجب رضاى توست انجام دهم و مرا به رحمت خود در زمره‌ی بندگان صالحت وارد کن».
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- فَوَقَفَ بِجُنُودِهِ حَتَّی دَخَلَ النَّمْلُ مَسَاکِنَهُ فَتَبَسَّمَ سُلَیْمَانُ (علیه السلام) ضَاحِکاً مِنْ قَوْلِها وَ سَبَبُ ضِحْکِ سُلَیْمَانَ (علیه السلام) التَّعَجُّبُ وَ ذَلِکَ أَنَّ الْإِنْسَانَ إِذَا رَأَی مَا لَا عَهْدَ لَهُ بِهِ، تَعَجَّبَ وَ ضَحِکَ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- سلیمان (علیه السلام) لشکریانش را متوقّف کرد تا مورچه ها وارد خانه هایشان شوند، آنگاه به سخن آن مورچه خندید؛ و سبب خندیدن سلیمان (علیه السلام) تعجّب و شگفتی او بود، چراکه انسان از دیدن هر چیز تازه‌ای که قبلاً ندیده است تعجّب کرده و می‌خندد.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ أَدْخِلْنِی بِرَحْمَتِکَ فِی عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ قَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ (رحمة الله علیه) یَعْنِی إِبْرَاهِیمَ وَ إِسْمَاعِیلَ وَ إِسْحَاقَ وَ یَعْقُوبَ (علیهم السلام) وَ مَنْ بَعْدَهُمْ مِنَ النَّبِیِّینَ أَیْ أَدْخِلْنِی فِی جُمْلَتِهِمْ وَ اثْبُتْ إِسْمِی مَعَ أَسْمَائِهِمْ وَ احْشُرْنِی فِی زُمْرَتِهِمْ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ أَدْخِلْنی بِرَحْمَتِکَ فی عِبادِکَ الصَّالِحینَ؛ منظور [از بندگان صالح] ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب (علیهم السلام) و پیامبران بعد از آن‌هاست. یعنی مرا در زمره‌ی آنان درآور و نام مرا با نام‌های آنان ثبت کن و مرا در جماعت آن‌ها محشور گردان».