آیه وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي النّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلّا ما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ [90]
آن‌ها که کار بدى انجام دهند، به صورت در آتش افکنده مى‌شوند؛ آیا جزایى جز آنچه عمل مى‌کردید خواهید داشت؟!
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- ... وَ کَذَا السَّیِّئَاتُ عَلَی وَجْهَیْنِ فَمِنَ السَّیِّئَاتِ الْخَوْفُ وَ الْجُوعُ وَ الشِدَّهًُْ وَ هُوَ مَا ذَکَرْنَاهُ فِی قَوْلِهِ وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ یَطَّیَّرُوا بِمُوسی وَ مَنْ مَعَهُ وَ عُقُوبَاتِ الذُّنُوبِ قَدْ سَمَّاهَا اللَّهُ السَّیِّئَاتِ کَقَوْلِهِ تَعَالَی جَزاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُها وَ الْوَجْهُ الثَّانِی مِنَ السَّیِّئَاتِ یَعْنِی بِهَا أَفْعَالَ الْعِبَادِ الَّذِینَ یُعَاقَبُونَ عَلَیْهَا وَ هُوَ قَوْلُهُ وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ وَ قَوْلُهُ ما أَصابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللهِ وَ ما أَصابَکَ مِنْ سَیِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِکَ یَعْنِی مَا عَمِلْتَ مِنْ ذُنُوبٍ فَعُوقِبْتَ عَلَیْهَا فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهًِْ فَمِنْ نَفْسِکَ بِأَعْمَالِکَ لِأَنَّ السَّارِقَ یُقْطَعُ وَ الزَّانِی یُجْلَدُ وَ یُرْجَمُ وَ الْقَاتِلُ یُقْتَلُ فَقَدْ سَمَّی اللَّهُ الْعِلَلَ وَ الْخَوْفَ وَ الشِّدَّهًَْ وَ عُقُوبَاتِ الذُّنُوبِ کُلَّهَا سَیِّئَاتٍ فَقَالَ ما أَصابَکَ مِنْ سَیِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِکَ بِأَعْمَالِکَ قَوْلُهُ قُلْ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ اللهِ یَعْنِی الصِّحَّهًَْ وَ الْعَافِیَهًَْ وَ السَّعَهًَْ وَ السَّیِّئَاتِ الَّتِی هِیَ عُقُوبَاتُ الذُّنُوبِ مِنْ عِنْدِاللَّهِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- ... همچنین سیئات نیز به دو معنا آمده است: ترس و گرسنگی و سختی از جمله معانی سیّئه هستند که گفتیم در این سخن خداوند: ولی موقعی که بدی [و بلا] به آن‌ها می‌رسید، می‌گفتند: «از شومی موسی و کسان اوست»! (اعراف/۱۳۱) به همین معنا می باشد. خداوند از کیفر گناهان نیز با نام سیئات نام برده است؛ مانند این سخن خداوند متعال: کیفر بدی، مجازاتی است همانند آن. (شوری/۴۰) معنای دوّم سیّئات نیز همان افعال بندگان است که بر آن کیفر می شوند؛ مانند این سخن خداوند: وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِی النَّار، و [نیز] این سخنش: [آری]، آنچه از نیکی‌ها به تو می‌رسد، از طرف خداست و آنچه از بدی به تو می‌رسد، از سوی خود توست. (نساء/۷۹) یعنی آن گناهانی که انجام دادی و به سبب انجام آن‌ها در دنیا و آخرت کیفر شدی، از جانب خودت و به سبب اعمال خودت است؛ زیرا در این دنیا دستان سارق قطع می شود و زناکار شلاق زده می شود و سنگ سار می شود و قاتل کشته می شود، خداوند بیماری ها و ترس و سختی و کیفرهای گناهان، این همه را سیّئات نامیده است و فرموده است: و آنچه از بدی به تو می‌رسد، از سوی خود توست. (نساء/۷۹) و این سخن او: بگو: «همه‌ی این‌ها از ناحیه‌ی خداست». (نساء/۷۸) یعنی صحّت و عافیت و وسعت رزق و سیّئاتی که کیفر گناهان است همه از جانب خداوند است.
الصّادق (علیه السلام)- وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ فَهِیَ بُغْضُنَا أَهْلَ الْبَیْتِ لَا یَقْبَلُ اللَّهُ لَهُمْ عَمَلًا وَ لَا صَرْفاً وَ لَا عَدْلًا وَ هُمْ فِی نَارِ جَهَنَّمَ لا یُخْرَجُونَ مِنْها وَ لایُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ.
امام صادق (علیه السلام)- وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِی النَّار، نیز کینه‌ی ما اهل‌بیت (علیهم السلام) است که از آن‌ها هیچ عملی را از خیر و خوبی نمی‌پذیرد و پیوسته در آتش جهنّم خواهند بود و عذابشان تخفیف داده نمی‌شود.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ مَنْ جَاءَ بِالسَّیِّئَةِ أَیْ بِالْمَعْصِیَهًِْ الْکَبِیرَهًِْ الَّتِی هِیَ الْکُفْرُ وَ الشِّرْکُ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ مَنْ جاءَ بِالسَّیِّئَةِ؛ یعنی کسی که گناه کبیره بیاورد که همان کفر و شرک است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ جَابِرٍ (رحمة الله علیه)، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَا عَلِیُّ (علیه السلام) لَوْ أَنَّ أُمَّتِی صَامُوا حَتَّی صَارُوا کَالْأَوْتَادِ، وَ صَلَّوْا حَتَّی صَارُوا کَالْحَنَایَا، ثُمَّ أَبْغَضُوکَ لَأَکَبَّهُمُ اللَّهُ عَلَی مَنَاخِرِهِمْ فِی النَّار.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- جابر (رحمة الله علیه) گوید: پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «ای علی (علیه السلام)! اگر اُمّت من آن‌قدر روزه بگیرند که شبیه میخ شوند و آن‌قدر نماز بخوانند که قامتشان چون کمان خمیده شود، امّا کینه‌ی تو را به دل داشته باشند، خداوند حتماً آنان را با صورت در آتش خواهد افکند».