آیه وَ لِلهِ غَيْبُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ إِلَيْهِ يُرْجَعُ الْأَمْرُ كُلُّهُ فَاعْبُدْهُ وَ تَوَكَّلْ عَلَيْهِ وَ ما رَبُّكَ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ [123]
و [آگاهى از] غیب [و اسرار نهانى] آسمان‌ها و زمین، تنها از آن خداست؛ و همه‌ی کارها تنها به او بازگردانده مى‌شود؛ پس او را پرستش کن؛ و بر او توکّل نما؛ و پروردگارت از آنچه انجام مى‌دهید، هرگز غافل نیست.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قال رسول الله (صلی الله علیه و آله) فَلَمَّا خَلَقَ اللَّهُ الْأَرْضَ دَحَاهَا مِنْ تَحْتِ الْکَعْبَهًِْ ثُمَّ بَسَطَهَا عَلَی الْمَاءِ فَأَحَاطَتْ بِکُلِّ شَیْءٍ فَفَخَرَتِ الْأَرْضُ وَ قَالَتْ أَحَطْتُ بِکُلِّ شَیْءٍ فَمَنْ یَغْلِبُنِی وَ کَانَ فِی کُلِّ أُذُنٍ مِنْ آذَانِ الْحُوتِ سِلْسِلَهًٌْ مِنْ ذَهَبٍ مَقْرُونَهًَْ الطَّرَفِ بِالْعَرْشِ فَأَمَرَ اللَّهُ الْحُوتَ فَتَحَرَّکَتْ فَتَکَفَّأَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا کَمَا تَکَفَّأُ السَّفِینَهًُْ عَلَی مَتْنِ الْمَاءِ قَدِ اشْتَدَّتْ أَمْوَاجُهُ وَ لَمْ تَسْتَطِعِ الْأَرْضُ الِامْتِنَاعَ فَفَخَرَ الْحُوتُ وَ قَالَ غَلَبْتُ الْأَرْضَ الَّتِی أَحَاطَتْ بِکُلِّ شَیْءٍ فَمَنْ یَغْلِبُنِی فَخَلَقَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ الْجِبَالَ فَأَرْسَاهَا وَ ثَقَّلَ الْأَرْضَ بِهَا فَلَمْ یَسْتَطِعِ الْحُوتُ أَنْ یَتَحَرَّکَ فَفَخَرَتِ الْجِبَالُ وَ قَالَتْ غَلَبْتُ الْحُوتَ الَّذِی غَلَبَ الْأَرْضَ فَمَنْ یَغْلِبُنِی فَخَلَقَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ الْحَدِیدَ فَقُطِعَتْ بِهِ الْجِبَالُ وَ لَمْ یَکُنْ عِنْدَهَا دِفَاعٌ وَ لَا امْتِنَاعٌ فَفَخَرَ الْحَدِیدُ وَ قَالَ غَلَبْتُ الْجِبَالَ الَّتِی غَلَبَتِ الْحُوتَ فَمَنْ یَغْلِبُنِی فَخَلَقَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ النَّارَ فَأَلَانَتِ الْحَدِیدَ وَ فَرَّقَتْ أَجْزَاءَهُ وَ لَمْ یَکُنْ عِنْدَ الْحَدِیدِ دِفَاعٌ وَ لَا امْتِنَاعٌ فَفَخَرَتِ النَّارُ وَ قَالَتْ غَلَبْتُ الْحَدِیدَ الَّذِی غَلَبَ الْجِبَالَ فَمَنْ یَغْلِبُنِی فَخَلَقَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ الْمَاءَ فَأَطْفَأَ النَّارَ وَ لَمْ یَکُنْ عِنْدَهَا دِفَاعٌ وَ لَا امْتِنَاعٌ فَفَخَرَ الْمَاءُ وَ قَالَ غَلَبْتُ النَّارَ الَّتِی غَلَبَتِ الْحَدِیدَ فَمَنْ یَغْلِبُنِی فَخَلَقَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ الرِّیحَ فَأَیْبَسَتِ الْمَاءَ فَفَخَرَتِ الرِّیحُ وَ قَالَتْ غَلَبْتُ الْمَاءَ الَّذِی غَلَبَ النَّارَ فَمَنْ یَغْلِبُنِی فَخَلَقَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ الْإِنْسَانَ فَصَرَفَ الرِّیَاحَ عَنْ مَجَارِیهَا بِالْبُنْیَانِ فَفَخَرَ الْإِنْسَانُ وَ قَالَ غَلَبْتُ الرِّیحَ الَّتِی غَلَبَتِ الْمَاءَ فَمَنْ یَغْلِبُنِی فَخَلَقَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ مَلَکَ الْمَوْتِ فَأَمَاتَ الْإِنْسَانَ فَفَخَرَ مَلَکُ الْمَوْتِ وَ قَالَ غَلَبْتُ الْإِنْسَانَ الَّذِی غَلَبَ الرِّیحَ فَمَنْ یَغْلِبُنِی فَقَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ أَنَا الْقَهَّارُ الْغَلَّابُ الْوَهَّابُ أَغْلِبُکَ وَ أَغْلِبُ کُلَّ شَیْءٍ فَذَلِکَ قَوْلُهُ إِلَیْهِ یُرْجَعُ الْأَمْرُ کُلُّه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- وقتی خدا زمین را آفرید آن را از زیر کعبه پهن کرد و آن را بر آب گسترش داد و به این طریق، زمین به همه چیز احاطه کرد و زمین بر خود بالید و گفت: «همه چیز را فراگرفتم و کیست که به من چیره گردد»؟. و در هرکدام از گوش‌های ماهی زنجیری بود از طلا، که به عرش بسته بود، خدا به ماهی امر کرد که بجنبد و زمین مانند کشتی طوفان زده بر اهل خود چرخید و نتوانست خودداری کند و ماهی بر خود بالید و گفت: «من بر زمین که همه چیز را فراگرفته بود، چیره شدم و کیست که بر من چیره شود»؟ خدای عزّوجلّ کوه‌ها را آفرید و لنگر آن شدند و زمین سنگین شد ماهی نتوانست آن را بجنباند. و کوه‌ها به خود بالیدند و گفتند: «ما بر ماهی که بر زمین چیره شده بود، چیره شدیم و کیست بر ما چیره شود»؟ خدا آهن را آفرید تا کوه‌ها را ببرد و کوه نتوانست در برابر آن دفاعی و امتناعی بکند آهن به خود بالید و گفت: «بر کوه که بر ماهی چیره شده بود، چیره شدم، چه کسی می‌تواند بر من چیره شود»؟ خدا آتش را آفرید و آهن را نرم‌کرد، اجزایش را از هم پاشید، و آهن نتوانست هیچ دفاع و مقابله‌ای بکند، آتش به خود بالید و گفت: «من به آهن که بر کوه چیره شده بود، چیره شدم و چه کسی می‌تواند بر من چیره شود»؟ خدای عزّوجلّ آب را آفرید و آتش را خاموش کرد و آتش نتوانست هیچ دفاع و مقابله‌ای بکند و آب به خود بالید و گفت: «من به آتش که بر آهن چیره بود، چیره شدم چه کسی می‌تواند بر من چیره شود»؟ پس خدای عزّوجلّ باد را آفرید و آن را خشکانید و گفت: «من بر آبی که بر آتش چیره‌بود، چیره شدم چه کسی بر من چیره شود»؟ و خدا انسان را آفرید و او به کمک بناهایی که ساخت، باد را از مجاری خودشان خارج گردانید. و آدمی هم به خود بالید و گفت: «من بر باد که بر آب چیره بود، چیره شدم چه کسی بر من چیره شود»؟ خدای عزّوجلّ ملک‌الموت را آفرید و او آدمی را میراند، ملک‌الموت به خود بالید و گفت: «من بر آدمی که بر باد چیره بود، چیره شدم چه کسی می‌تواند بر من چیره شود»؟ و خدای عزّوجلّ فرمود: «من قهّار و غالب و بخشنده‌ام، بر تو و بر هرچیزی چیره گردم» و این است سخن خداوند: إِلَیْهِ یُرْجَعُ الْأَمْرُ کُلُّه.