آیه وَ يا قَوْمِ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مالاً إِنْ أَجرِيَ إِلاَّ عَلَى اللهِ وَ ما أَنَا بِطارِدِ الَّذينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ لكِنِّي أَراكُمْ قَوْماً تَجْهَلُونَ [29]
«اى قوم من! به خاطر این دعوت، اجر و پاداشى از شما نمى‌طلبم؛ اجر من، تنها بر خداست. و من، کسانى را که ایمان آورده‌اند، [به خاطر شما] از خود طرد نمى‌کنم؛ چراکه آن‌ها پروردگارشان را ملاقات خواهند کرد؛ [اگر آن‌ها را از خود برانم، در دادگاه قیامت، خصم من خواهند بود] ولى شما را گروهى مى‌بینم که جهالت به خرج مى‌دهید».
الرّضا (علیه السلام)- حَضَرَ الرِّضَا (علیه السلام) مَجْلِسَ الْمَأْمُون بِمَرْوَ وَ قَدِ اجْتَمَعَ فِی مَجْلِسِهِ جَمَاعَهًٌْ مِنْ عُلَمَاءِ أَهْلِ الْعِرَاقِ وَ خُرَاسَانَ ... فقَالَ الْمَأْمُونُ هَلْ فَضَّلَ اللَّهُ الْعِتْرَهًَْ عَلَی سَائِرِ النَّاسِ فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ (علیه السلام) إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ أَبَانَ فَضْلَ الْعِتْرَهًِْ عَلَی سَائِرِ النَّاسِ فِی مُحْکَمِ کِتَابِهِ فِی قَوْلِهِ عَزَّوَجَلَّ إِنَّ اللهَ اصْطَفی آدم (علیه السلام) وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِیمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَی الْعالَمِینَ ذُرِّیَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ ... فقَالَتِ الْعُلَمَاءُ فَأَخْبِرْنَا هَلْ فَسَّرَ اللَّهُ تَعَالَی الِاصْطِفَاءَ فِی الْکِتَابِ فَقَالَ الرِّضَا (علیه السلام) فَسَّرَ الِاصْطِفَاءَ فِی الظَّاهِرِ سِوَی الْبَاطِنِ فِی اثْنَیْ عَشَرَ مَوْطِناً وَ مَوْضِعاً ... وَ الْآیَهًُْ السَّادِسَهًُْ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی وَ هَذِهِ خُصُوصِیَّهًٌْ لِلنَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ وَ خُصُوصِیَّهًٌْ لِلْآلِ دُونَ غَیْرِهِمْ وَ ذَلِکَ أَنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ حَکَی فِی ذِکْرِ نُوحٍ (علیه السلام) فِی کِتَابِهِ یا قَوْمِ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ مالًا إِنْ أَجرِیَ إِلَّا عَلَی اللهِ وَ ما أَنَا بِطارِدِ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ لکِنِّی أَراکُمْ قَوْماً تَجْهَلُونَ وَ حَکَی عَزَّوَجَلَّ عَنْ هُودٍ (علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَی الَّذِی فَطَرَنِی أَ فَلا تَعْقِلُونَ وَ قَالَ عَزَّوَجَلَّ لِنَبِیِّهِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) قُلْ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی وَ لَمْ یَفْرِضِ اللَّهُ مَوَدَّتَهُمْ إِلَّا وَ قَدْ عَلِمَ أَنَّهُمْ لَا یَرْتَدُّونَ عَنِ الدِّینِ أَبَداً.
امام رضا (علیه السلام)- امام رضا (علیه السلام) در مجلسی که مأمون در مرو برگزار کرده بود و جمعی از دانشمندان عراق و خراسان جمع بودند حاضر شد. مأمون گفت: «آیا خداوند عترت را بر سایر مردم فضیلت بخشیده است»؟ [امام (علیه السلام)] فرمود: «خداوند برتری عترت بر مردم را در کتاب خود، آشکارا بیان کرده است». آنجا که فرموده است: خدا آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر جهانیان برتری داد: فرزندانی بودند، برخی از نسل برخی دیگر پدید آمده‌اند. (آل عمران/۳۳). علماء گفتند: «آیا خداوند در قرآن الِاصْطِفَاءَ و «برگزیدن» را تفسیر نموده است»؟ فرمود: «خداوند «برگزیدن» را در دوازده مورد از قرآن آشکارا تفسیر نموده؛ [که این تعداد] غیر از آن مواردی است در باطن قرآن است... و آیه‌ی ششم بگو: بر این رسالت مزدی از شما، جز دوست داشتن خویشاوندان، نمی‌خواهم. (شوری/۲۳) این امتیاز تا روز قیامت مخصوص پیامبر (صلی الله علیه و آله) و مربوط به خاندان اوست نه دیگران». چون خداوند در مورد نوح (علیه السلام) در قرآن می‌فرماید: یا قَوْمِ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ مالًا إِنْ أَجرِیَ إِلَّا عَلَی اللهِ وَ ما أَنَا بِطارِدِ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ لکِنِّی أَراکُمْ قَوْماً تَجْهَلُونَ و از هود (علیه السلام) نقل می‌کند که گفت: ای قوم من، در برابر رسالتم از شما مزدی نمی‌طلبم. مزد من تنها با آن کسی است که مرا آفریده است. چرا از روی خرد نمی‌اندیشید؟ (هود/۵) ولی خداوند به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: بگو از شما پاداشی جز مودّت و دوستی با خویشاوندانم را خواستار نیستم. (شوری/۲۳) و خداوند این مودّت و محبّت به آن‌ها را واجب نمود چون می‌دانست آن‌ها هرگز از دین بر نمی‌گردند».