آیه ۴۳ - سوره هود

امام صادق (علیه السلام)- همان‌طور که خداوند عزّوجلّ [در قرآن] حکایت کرده است، پسر نوح (علیه السلام) گفت: سَآوِی إِلی جَبَلٍ یَعْصِمُنِی مِنَ الْماءِ نوح (علیه السلام) [به پسرش] گفت: لا عاصِمَ الْیَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللهِ إِلَّا مَنْ رَحِمَ؛ مگر آن‌کسی که خدا رحم کند! سپس نوح (علیه السلام) عرض کرد: پروردگارا! پسرم از خاندان من است و وعده‌ی تو [در مورد نجات خاندانم] حق است و تو از همه حکم‌کنندگان برتری!. (هود/۴۵) خداوند فرمود: گفت: ای نوح، او از خاندان تو نیست، او عملی است ناصالح. از سر ناآگاهی از من چیزی مخواه. (هود/۴۶) بر حذر می‌دارم تو را که از مردم نادان باشی و نوح (علیه السلام) همان‌طوری که خدای تعالی حکایت فرموده، عرض کرد: گفت: ای پروردگار من پناه می‌برم به تو اگر از سر ناآگاهی چیزی بخواهم، و اگر مرا نیامرزی و به من رحمت نیاوری از زیان‌کردگان خواهم بود. (هود/۴۷) پس همان‌طوری شد که خدا حکایت‌کرده: وَ حالَ بَیْنَهُمَا المَوْجُ فَکانَ مِنَ الْمغْرَقِینَ. کشتی [در دریا] چرخید و امواج، آن را حرکت داد تا به مکّه رسید، دور خانه‌ی خدا طواف کرد و غیر از محلّ خانه‌ی خدا، همه‌ی دنیا در آب فرورفت.

امام صادق (علیه السلام)- نجف کوهی بزرگ بوده و همان کوهی که پسر حضرت نوح (علیه السلام) گفت: «سَآوِی إِلی جَبَلٍ یَعْصِمُنِی مِنَ الْماءِ در آن زمان روی زمین کوهی بلندتر و بزرگتر از آن نبود، خداوند به آن کوه خطاب فرمود که آیا [بنده‌ی گناهکار من اگر به تو پناه بیاورد] او را پناه می‌دهی، کوه [از هیبت آن خطاب] در هم شکست و از جای کنده شد و مانند ریگ گردید و اجزای آن تا سرزمین شام نیز پاشیده شد. سپس آن مکان، به دریای بزرگی تبدیل شد آن را دریای «نی» می‌نامیدند که پس از مدّتی خشک شد و مردم آن را «نی‌جف» یعنی دریای نی که خشک‌شده می‌گفتند و این لفظ در دهان مردم بود تا در اثر کثرت استعمال مخفّف گردید و آن را نجف نامیدند».