آیه وَ يا قَوْمِ هذِهِ ناقَةُ اللهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوها تَأْكُلْ في أَرْضِ اللهِ وَ لا تَمَسُّوها بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذابٌ قَريبٌ [64]
اى قوم من! این «ناقه» از سوى خداوند براى شما معجزه‌اى است؛ بگذارید در زمین خدا به چرا مشغول شود؛ و هیچ‌گونه آزارى به آن نرسانید، که به‌زودى عذاب [خدا] شما را خواهد گرفت!
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- یَأْتِی عَلَی النَّاسِ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ وَقْتٌ مَا فِیهِ رَاکِبٌ إِلَّا نَحْنُ أَرْبَعَهًٌْ فَقَالَ لَهُ الْعَبَّاسُ‌بْنُ‌عَبْدِ الْمُطَّلِبِ عَمُّهُ فِدَاکَ أَبِی وَ أُمِّی مَنْ هَؤُلَاءِ الْأَرْبَعَهًُْ قَالَ أَنَا عَلَی الْبُرَاقِ وَ أَخِی صَالِحٌ (علیه السلام) عَلَی نَاقَةِ اللهِ الَّتِی عَقَرَهَا قَوْمُهُ وَ عَمِّی حَمْزَهًُْ أَسَدُ اللَّهِ وَ أَسَدُ رَسُولِهِ عَلَی نَاقَتِیَ الْعَضْبَاءِ وَ أَخِی عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) عَلَی نَاقَهًٍْ مِنْ نُوقِ الْجَنَّهًِْ مُدَبَّجَهًَْ الْجَنْبَیْنِ عَلَیْهِ حُلَّتَانِ خَضْرَاوَانِ مِنْ کِسْوَهًِْ الرَّحْمَنِ عَلَی رَأْسِهِ تَاجٌ مِنْ نُورٍ لِذَلِکَ التَّاجِ سَبْعُونَ رُکْناً عَلَی کُلِّ رُکْنٍ یَاقُوتَهًٌْ حَمْرَاءُ تُضِیءُ لِلرَّاکِبِ مَسِیرَهًَْ ثَلَاثَهًِْ أَیَّامٍ وَ بِیَدِهِ لِوَاءُ الْحَمْدِ یُنَادِی لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌرَسُولُ اللَّهِ (علیه السلام) فَیَقُولُ الْخَلَائِقُ مَنْ هَذَا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ أَوْ نَبِیٌّ مُرْسَلٌ أَوْ حَامِلُ عَرْشٍ فَیُنَادِی مُنَادٍ مِنْ بَطْنِ الْعَرْشِ لَیْسَ بِمَلَکٍ مُقَرَّبٍ وَ لَا نَبِیٍّ مُرْسَلٍ وَ لَا حَامِلِ عَرْشٍ هَذَا عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَصِیُّ رَسُولِ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ قَائِدُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِین.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- در روز قیامت زمانی بر مردم سپری می‌شود، که در آن جز ما چهار تن، کسی سواره نیست. عموی پیامبر، عبّاس‌بن‌عبدالمطلب به پیامبر (صلی الله علیه و آله) عرض کرد: «پدر و مادرم به فدایت باد! آن چهار تن کیستند»؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «من بر براق و برادرم صالح (علیه السلام) بر نَاقَةِ اللهِ، که آن را پی‌کردند، عمویم حمزه (رحمة الله علیه)، شیر خدا و شیر پیامبرش، بر ناقه‌ی من، عضباء (ماده شتری که گوشش پاره شده باشد، اسم شتر پیامبر (صلی الله علیه و آله) بود)، سوار خواهد بود و برادرم علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) بر ناقه‌ای از ناقه‌های بهشت سوار خواهد شد که دو طرف آن با ابریشم آراسته شده و بر آن، دو جامه‌ی سبز که از لباس‌هایی [از طرف] خدای رحمان است؛ بر روی سرش تاجی از نور قرار دارد، که آن تاج هفتاد پایه دارد و بر هر پایه‌ای یاقوت سرخی است که مسیر سه روز را بر سوارش روشن می‌کند. و در دستانش پرچم حمد قرار دارد و ندا می‌کند: «لااله‌الّاالله، محمّدرسول‌الله». مردم می‌گویند: «این شخص کیست؟ فرشته‌ی مقرّب، یا پیامبری مرسل و یا حامل عرش‌الهی است»؟ در آن حال منادی از درون عرش‌الهی ندا می‌کند: «نه فرشته‌ی مقرّب، نه پیامبر مرسل و نه حامل عرش است. این علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام)، جانشین پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله)، خدایی که پرودگار جهانیان‌است و امیرمؤمنان و رهبر سپیدرویان است».