آیه وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلى أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ لَيَقُولُنَّ ما يَحْبِسُهُ أَلا يَوْمَ يَأْتيهِمْ لَيْسَ مَصْرُوفاً عَنْهُمْ وَ حاقَ بِهِمْ ما كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ [8]
و اگر مجازات را تا زمان محدودى از آن‌ها به تأخیر اندازیم، [از روى استهزا] مى‌گویند: «چه چیز مانع آن شده است»؟! آگاه باشید! آن روز که [عذاب] به سراغشان آید، از آن‌ها بازگردانده نخواهد شد و آنچه را مسخره مى‌کردند، دامانشان را مى‌گیرد.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ فِی هَذِهِ الدُّنْیَا ... فَنَرُدُّهُمْ وَ نُعَذِّبُهُمْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- اگرچه ما آنان (گناهکاران) را در این دنیا بهره‌مند ساخته‌ایم؛ امّا [روزی] آنان را بازگردانده و عذاب می‌کنیم.
الصّادق (علیه السلام)- الْعَذَابُ خُرُوجُ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف).
امام صادق (علیه السلام)- منظور از الْعَذَابُ، [برای کافران] قیام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است.
الباقر (علیه السلام)- هُمْ وَ اللَّهِ أَصْحَابُ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یَجْتَمِعُونَ وَ اللَّهِ إِلَیْهِ فِی سَاعَهًٍْ وَاحِدَهًٍْ فَإِذَا جَاءَ إِلَی الْبَیْدَاءِ یَخْرُجُ إِلَیْهِ جَیْشُ السُّفْیَانِیِّ فَیَأْمُرُ اللَّهُ الْأَرْضَ فَتَأْخُذُ بِأَقْدَامِهِم.
امام باقر (علیه السلام)- به خدا قسم! این جمعیّت کم، یاران قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هستند؛ که در یک ساعت در پیرامونش اجتماع می‌کنند، و هنگامی‌که قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به بیابان «بیداء» می‌آید، لشکر سفیانی به‌سوی او می‌رود خدا هم به زمین امر می‌کند که آن‌ها را فروگیرد.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قَوْلُهُ ... إِلی أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ قَالَ ... إِلَی خُرُوجِ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف).
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- ... إِلی أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ [یعنی] تا زمان قیام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، [مجازات آنان را به تأخیر می‌اندازیم].
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلی أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ أَیْ إِلَی وَقْتٍ مَعْلُومٍ وَ الْأُمَّةُ هِیَ الْجَمَاعَهًُْ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی وَجَدَ عَلَیْهِ أُمَّةً مِنَ النَّاسِ یَسْقُونَ وَ الْأُمَّةُ الْوَاحِدُ مِنَ الْمُؤْمِنِین.
امام علی (علیه السلام)- وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلی أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ؛ [یعنی] تا زمانی معلوم. و أُمَّة؛ به‌معنی جماعت است. خداوند متعال فرمود: گروهی از مردم را دید که چارپایان خود را آب می‌دهند. (قصص/۲۳) و یک‌نفر از مؤمنان، [به تنهایی] یک امّت است.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ الْأُمَّهًُْ فِی کِتَابِ اللَّهِ عَلَی وُجُوهٍ کَثِیرَهًٍْ فَمِنْهُ قَوْلُهُ إِلی أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ یَعْنِی الْوَقْتَ وَ مِنْهُ یَعْنِی بِهِ الْخَلْقَ کُلَّهُمْ وَ هُوَ قَوْلُهُ وَ تَری کُلَّ أُمَّةٍ جاثِیَةً کُلُّ أُمَّةٍ تُدْعی إِلی کِتابِهَا.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- در قرآن کلمه‌ی أُمَّةٍ به چند معنا آمده‌است: در آیه: إِلَی أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ: امّت [یعنی] زمان؛ معنای دیگر أُمَّةٍ، همه‌ی مخلوقات می‌باشد، مانند آیه: هر امّتی را ببینی که به زانو درآمده است، و هر امّتی را برای گرفتن نامه‌ی اعمالش بخوانند. (جاثیه/۲۸)
الصّادق (علیه السلام)- إِلی أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ یَعْنِی عِدَّهًًْ کَعِدَّهًِْ بَدْرٍ قَالَ یَجْمَعُونَ لَهُ فِی سَاعَهًٍْ وَاحِدَهًٍْ قَزَعاً کَقَزَعِ الْخَرِیفِ.
امام صادق (علیه السلام)- إِلَی أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ [یعنی] عدّه‌ای که به تعداد افراد حاضر در جنگ بدر [سیصدوسیزده نفر] هستند. و آنان (یاران امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)) چونان تکّه‌های ابر پاییزی در یک لحظه نزد امام (عجل الله تعالی فرجه الشریف) حضور می‌یابند.
الصّادق (علیه السلام)- وَ الْأُمَّةُ الْمَعْدُودَةُ عِدَّهًُْ أَهْلِ بَدْرٍ وَ أَصْحَابُهُ.
امام صادق (علیه السلام)- أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ تعداد افراد حاضر در جنگ بدر است؛ که این تعداد، اصحاب امام (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هستند.
الصّادق (علیه السلام)- هُوَ الْقَائِمُ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وَ أَصْحَابُهُ.
امام صادق (علیه السلام)- منظور، قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و یارانش است.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ أَصْحَابُ الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) الثَّلَاثُمِائَهًِْ وَ الْبِضْعَهًَْ عَشَرَ.
امام علی (علیه السلام)- أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ؛ منظور از آن جماعت اندک، یاران امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است که سیصدوچند ده‌نفر هستند.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- لَیَقُولُنَّ ما یَحْبِسُهُ أَیْ یَقُولُونَ أَمَا لَا یَقُومُ الْقَائِمُ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وَ لَا یَخْرُجُ عَلَی حَدِّ الِاسْتِهْزَاءِ فَقَالَ اللَّهُ أَلا یَوْمَ یَأْتِیهِمْ لَیْسَ مَصْرُوفاً عَنْهُمْ وَ حاقَ بِهِمْ ما کانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُنَ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- لَیَقُولُنَّ ما یَحْبِسُهُ یعنی این جمله را به استهزاء می‌گویند: «آیا قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قیام نخواهد کرد و خروج نمی‌نماید»؟ به همین‌خاطر خداوند فرموده است: أَلاَ یَوْمَ یَأْتِیهِمْ لَیْسَ مَصْرُوفًا عَنْهُمْ وَ حَاقَ بِهِم مَّا کَانُواْ بِهِ یَسْتَهْزِؤُونَ.