آیه وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا شُعَيْباً وَ الَّذينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ أَخَذَتِ الَّذينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا في دِيارِهِمْ جاثِمينَ [94]
و هنگامى‌که فرمان ما فرا رسید، شعیب و کسانى را که با او ایمان آورده بودند، با رحمت خود نجات دادیم؛ و آن‌ها را که ستم کردند، صیحه [مرگبار آسمانى] فرو گرفت؛ و بامدادان در خانه‌هایشان، به رو افتاده و مرده بودند.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فبعث الله علیهم صیحهًْ فماتوا و هو قوله وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّیْنا شُعَیْباً وَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ أَخَذَتِ الَّذِینَ ظَلَمُوا الصَّیْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِی دِیارِهِمْ جاثِمِینَ کَأَنْ لَمْ یَغْنَوْا فِیها أَلا بُعْداً لِمَدْیَنَ کَما بَعِدَتْ ثَمُودُ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- خداوند فریاد و بانگی [آسمانی] بر آنان فرستاد؛ و آنان مردند و این معنی همان سخن‌خدا است؛ وَ لَمَا جاءَ أَمْرُنا نَجَّیْنا شُعَیْباً وَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ أَخَذَتِ الَّذِینَ ظَلَمُوا الصَّیْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِی دِیارِهِمْ جاثِمِینَ کَأَنْ لَمْ یَغْنَوْا فِیها أَلا بُعْداً لِمَدْیَنَ کَما بَعِدَتْ ثَمُودُ.
السّجّاد (علیه السلام)- أَوَّلَ مَنْ عَمِلَ الْمِکْیَالَ وَ الْمِیزَانَ شُعَیْبٌ النَّبِیُّ (علیه السلام) عَمِلَهُ بِیَدِهِ فَکَانُوا یَکِیلُونَ وَ یُوفُونَ ثُمَّ إِنَّهُمْ بَعْدُ طَفَّفُوا فِی الْمِکْیَالِ وَ بَخِسُوا فِی الْمِیزَانِ، فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَعُذِّبُوا بِهَا فَأَصْبَحُوا فِی دارِهِمْ جاثِمِینَ.
امام سجّاد (علیه السلام)- اوّلین کسی که ترازو و پیمانه را بکار بُرد شعیب نبی (علیه السلام) بود، که آن را با دست خود ساخت و مردم هم به‌وسیله‌ی ترازو معاملات خود را انجام می‌دادند، امّا مردم به تدریج [با وسوسه‌ی شیطان] شروع به کم‌فروشی و نقص پیمانه کردند. [وقتی اندرزهای شعیب را نادیده‌گرفتند]، زلزله‌ای سرزمین آن‌ها را فراگرفت و همگی عذاب شدند، فَأَصْبَحُوا فِی دِیارِهِمْ جاثِمِینَ.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ أَمَّا قَوْلُهُ عَذَابُ یَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ کَانَ عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ فَبَلَغَنَا - وَ اللهُ أَعْلَمُ- أَنَّهُ أَصَابَهُمْ حَرٌّ وَ هُمْ فِی بُیُوتِهِمْ فَخَرَجُوا یَلْتَمِسُونَ الرَّوْحَ مِنْ قِبَلِ السَّحَابَهًِْ الَّتِی بَعَثَ اللهُ فِیهَا الْعَذَابَ فَلَمَّا غَشِیَتْهُمْ أَخَذَتْهُمُ الصَّیْحَهًُْ فَأَصْبَحُوا فِی دِیَارِهِمْ جَاثِمِینَ وَ هُمْ قَوْمُ شُعَیْبٍ (علیه السلام).
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- به خدا قسم! در مورد این کلام: عذاب روز سایبان (سایبانی از ابر صاعقه‌خیز)، یقیناً آن عذاب روز بزرگی بود! (شعراء/۱۸۹) اخباری به ما رسیده و می‌دانیم که آن‌ها در خانه‌هایشان بودند که گرفتار گرمای شدیدی شدند؛ در نتیجه بیرون آمده، از سایه‌ی ابری که خدا در آن عذاب فرستاده بود، راحتی و آسایش طلب می‌کردند. وقتی [سایه‌ی] آن ابر آن‌ها را دربرگرفت، صیحه‌ی [آسمانی] آن‌ها را فروگرفت فَأَصْبَحُوا فِی دِیارِهِمْ جاثِمِینَ و آن‌ها قوم شعیب (علیه السلام) بودند.