آیه وَ حُورٌ عينٌ [22]
و همسرانى از حورالعين دارند.
الباقر (علیه السلام)- مَا مِنْ أَحَدٍ یَدْخُلُ الْجَنَّهًَْ إِلَّا کَانَ لَهُ مِنَ الْأَزْوَاجِ خَمْسُمِائَهًِْ حَوْرَاءَ مَعَ کُلِّ حَوْرَاءَ سَبْعُونَ غُلَاماً وَ سَبْعُونَ جَارِیَهًًْ کَأَنَّهُنَّ اللُّؤْلُؤُ الْمَنْثُورُ کَأَنَّهُنَّ اللُّؤْلُؤُ الْمَکْنُونُ وَ تَفْسِیرُ الْمَکْنُونِ بِمَنْزِلَهًِْ اللُّؤْلُؤِ فِی الصَّدَفِ لَمْ تَمَسَّهُ الْأَیْدِی وَ لَمْ تَرَهُ الْأَعْیُنُ وَ أَمَّا الْمَنْثُورُ فَیَعْنِی فِی الْکَثْرَهًْ.
امام باقر (علیه السلام)- هیچ مؤمنی وارد بهشت نمی‌شود، مگر اینکه پانصد حوری را به ازدواج خود درمی‌آورد. همراه هر حوری هفتاد خادم و هفتاد کنیزک می‌باشد، آن‌ها به مانند لؤلؤ منثور و لؤلؤ مکنون می‌باشند. معنای مکنون این است که مانند مروارید در داخل صدف می‌باشند که دست‌ها آن را لمس نکرده‌اند و چشم‌ها آن را ندیده‌اند و معنای منثور این است که زیاد هستند.
الرّضا (علیه السلام)- أَبُو إِسْحَاقَ الْمَوْصِلِیُ: أَنَّ قَوْماً مِمَّا وَرَاءَ النَّهَرِ سَأَلُوا الرِّضَا (علیه السلام) عَنِ الْحُورِ الْعِینِ مِمَ خُلِقْنَ وَ عَنْ أَهْلِ الْجَنَّهًِْ إِذَا دَخَلُوهَا أَوَّلَ مَا یَأْکُلُونَ ... فَقَالَ (علیه السلام) أَمَّا الْحُورُ الْعِینُ فَإِنَّهُنَّ خُلِقْنَ مِنَ الزَّعْفَرَانِ وَ التُّرَابِ لَا یَفْنَیْنَ.
امام رضا (علیه السلام)- ابواسحاق موصلی گوید: گروهی از ماوراء النّهر، از امام رضا (علیه السلام) سؤال کردند: «خداوند حوریان بهشتی را از چه چیزی آفریده ...»؟ فرمود: «حوریان بهشتی از زعفران و خاک آفریده شده‌اند که فناپذیر نیستند».
الصّادق (علیه السلام)- الْمُؤْمِنُ یُزَوَّجُ ثَمَانَمِائَهًِْ عَذْرَاءَ وَ أَرْبَعَهًَْ آلَافِ ثَیِّبٍ وَ زَوْجَتَیْنِ مِنَ الْحُورِ الْعِینِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ ثَمَانُمِائَهًِْ عَذْرَاءَ قَالَ: نَعَمْ مَا یَفْرِشُ فِیهِنَّ شَیْئاً إِلَّا وَجَدَهَا کَذَلِکَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خُلِقْنَ الْحُورُ الْعِینُ قَالَ: مِنْ تُرْبَهًِْ الْجَنَّهًِْ النُّورَانِیَّهًِْ وَ یُرَی مُخُّ سَاقَیْهَا مِنْ وَرَاءِ سَبْعِینَ حُلَّهًْ کَبِدُهَا مِرْآتُهُ وَ کَبِدُهُ مِرْآتُهَا، قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ أَ لَهُنَّ کَلَامٌ یُکَلِّمْنَ بِهِ أَهْلَ الْجَنَّهًِْ قَالَ نَعَمْ کَلَامٌ یَتَکَلَّمْنَ بِهِ لَمْ یَسْمَعِ الْخَلَائِقُ بِمِثْلِهِ، قُلْتُ مَا هُوَ قَالَ یَقُلْنَ نَحْنُ الْخَالِدَاتُ فَلَا نَمُوتُ وَ نَحْنُ النَّاعِمَاتُ فَلَا نَبْأَسُ وَ نَحْنُ الْمُقِیمَاتُ فَلَا نَظْعَنُ وَ نَحْنُ الرَّاضِیَاتُ فَلَا نَسْخَطُ طُوبَی لِمَنْ خُلِقَ لَنَا وَ طُوبَی لِمَنْ خُلِقْنَا لَهُ نَحْنُ اللَّوَاتِی لَوْ أَنَ‌قَرْنَ إِحْدَانَا عُلِّقَ فِی جَوِّ السَّمَاءِ لَأَغْشَی نُورُهُ الْأَبْصَار.
امام صادق (علیه السلام)- مرد مؤمن با هشتصد دختر باکره و چهارهزار زن بیوه و با دو حورالعین در بهشت ازدواج می‌کند. گفتم: «جانم فدای تو! هشتصد باکره»!؟ فرمود: «بلی! هرگاه بر یکی از آن‌ها وارد می‌شود، او را باکره می‌بیند». گفتم: «جانم فدای تو! حورالعین از چه‌چیزی خلق شده‌اند»؟ فرمود: «از خاک نورانی بهشت و استخوان ساق پای او از پس هفتاد لباس فاخر دیده می‌شود، جگر زن، آینه‌ی مرد است و جگر مرد، آینه‌ای برای آن زن». گفتم: «قربانت گردم! آیا آن‌ها با کلام با بهشتیان سخن می‌گویند»؟ فرمود: «بلی! آن‌ها با کلامی صحبت می‌کنند که مردمان مانند آن و یا بهتر از آن را نشنیده‌اند». گفتم: «آن کلام چیست»؟ فرمود: «با کلام نرم و لطیف می‌گویند: ما جاودان هستیم پس نمی‌میریم، ما در ناز و نعمت هستیم پس دچار سختی و گرفتاری نمی‌شویم. ما ساکن و مقیم هستیم و دیگر کوچ نمی‌کنیم و ما راضی هستیم پس خشمگین نمی‌شویم. خوش‌به‌حال کسی که برای ما آفریده شده است و خوش‌به‌حال کسی که ما برای او آفریده شده‌ایم و ما آنان زنانی هستیم که اگر موی یکی از ما در فضای آسمان آویزان شود، نور آن دیدگان را می‌پوشاند».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إِنَ أَدْنَی أَهْلِ الْجَنَّهًِْ مَنْزِلَهًًْ مِنَ الشُّهَدَاءِ مَنْ لَهُ اثْنَا عَشَرَ أَلْفَ زَوْجَهًٍْ مِنَ الْحُورِ الْعِینِ وَ أَرْبَعَهًُْ آلَافِ بِکْرٍ وَ اثْنَا عَشَرَ أَلْفَ ثَیِّبٍ تَخْدُمُ کُلَّ زَوْجَهًٍْ مِنْهُنَّ سَبْعُونَ أَلْفَ خَادِمٍ غَیْرَ أَنَّ الْحُورَ الْعِینَ یُضَعَّفُ لَهُنَّ یَطُوفُ عَلَی جَمَاعَتِهِنَّ فِی کُلِّ أُسْبُوعٍ فَإِذَا جَاءَ یَوْمُ إِحْدَاهُنَّ أَوْ سَاعَتُهَا اجْتَمَعْنَ إِلَیْهَا یُصَوِّتْنَ بِأَصْوَاتٍ لَا أَصْوَاتَ أَحْلَی مِنْهَا وَ لَا أَحْسَنَ حَتَّی مَا یَبْقَی فِی الْجَنَّهًِْ شَیْءٌ إِلَّا اهْتَزَّ لِحُسْنِ أَصْوَاتِهِنَّ یَقُلْنَ أَلَا نَحْنُ الْخَالِدَاتُ فَلَا نَمُوتُ أَبَداً وَ نَحْنُ النَّاعِمَاتُ فَلَا نَبْأَسُ أَبَداً وَ نَحْنُ الرَّاضِیَاتُ فَلَا نَسْخَطُ أَبَداً.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- پایین‌ترین افراد بهشت که شأن و منزلت آن‌ها از شهیدان پایین‌تر است، کسانی هستند که دارای دوازده هزار زن از حورالعین بهشتی هستند و چهارهزار زن باکره و دوازده‌هزار زن بیوه. هرکدام از آن زنان هفتاد هزار خدمتکار دارند جز اینکه خدمتکاران حوریان دو برابر است که در سرتاسر هفته در اطراف گروه خود می‌چرخند و وقتی‌که روز و یا ساعت یکی از آن زنان فرا می‌رسد، همه‌ی آن زنان گرد او جمع می‌شوند و با صداهایی که بهتر و زیباتر از آن‌ها پیدا نمی‌شود به آواز خواندن می‌پردازند. تا آنجا که در بهشت چیزی باقی نمی‌ماند که از زیبایی صدای آن‌ها به رقص درنیاید. آن زنان می‌گویند: هان بدانید که ما جاودانیم پس هرگز نمی‌میریم. ما در ناز و نعمت هستیم پس هرگز دچار فقر و سختی نمی‌گردیم. ما از زندگی خود راضی هستیم پس هرگز به خشم و غضب نمی‌آییم.
الصّادق (علیه السلام)- لَوْ أَنَّ حَوْرَاءَ مِنْ حُورِ الْجَنَّهًِْ أَشْرَفَتْ عَلَی أَهْلِ الدُّنْیَا وَ أَبْدَتْ ذُؤَابَهًًْ مِنْ ذَوَائِبِهَا لَأَمَتْنَ أَهْلَ الدُّنْیَا أَوْ لَأَمَاتَتْ أَهْلَ الدُّنْیَا وَ إِنَّ الْمُصَلِّیَ لَیُصَلِّی فَإِذَا لَمْ یَسْأَلْ رَبَّهُ أَنْ یُزَوِّجَهُ مِنَ الْحُورِ الْعِینِ قُلْنَ مَا أَزْهَدَ هَذَا فِینَا.
امام صادق (علیه السلام)- اگر یک حوری از حوریان بهشتی بر مردمان دنیا روی آورد و طرّه‌ای از موهای خود را نمایان سازد، اهل دنیا شیفته‌ی او می‌شوند و یا اینکه می‌میرند و اگر نمازگزار در هنگام نماز از پروردگارش نخواهد که این حوری‌ها را زوجه‌ی او بگرداند، آن حوریان می‌گویند: «این مرد، چقدر به ما بی‌علاقه است»!؟
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إِنَ فِی الْجَنَّهًِْ سُوقاً مَا فِیهَا شِرًی وَ لَا بَیْعٌ إِلَّا الصُّوَرُ مِنَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ مَنِ اشْتَهَی صُورَهًًْ دَخَلَ فِیهَا وَ إِنَّ فِیهَا مَجْمَعَ حُورِ الْعِینِ یَرْفَعْنَ أَصْوَاتَهُنَّ بِصَوْتٍ لَمْ یَسْمَعِ الْخَلَائِقُ بِمِثْلِهِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- در بهشت بازاری است که در آن جز شکل‌های مردان و زنان خرید و فروشی نیست. هرکس شکلی را بخواهد در آن وارد می‌شود [و به آن شکل در می‌آید] و در آن محل اجتماع حورالعین است که با صدای رسا آوازی می‌خوانند که خلایق مثل آن را نشنیده‌اند.