آیه ۲۲ - سوره کهف

امام علی (علیه السلام)- به داخل غار سرک کشیدند تا از آن خبر کسب کنند. یکی گفت: ثَلَاثَةٌ وَ رابِعُهُمْ کَلْبُهُمْ. یکی گفت: خَمْسَةٌ وَ سادِسُهُمْ کَلْبُهُمْ. دیگری گفت: سَبْعَةٌ وَ ثامِنُهُمْ کَلْبُهُمْ. خداوند ترسی بر دل آنان انداخته بود به‌طوری که هیچ‌کس جز یار اصحاب کهف جرأت نکرد بر آنان وارد شود. هنگامی‌که آن مرد داخل غار شد، دید دوستانش از اصحاب دقیانوس در هراس هستند. دوستشان به آنان گفت که آن‌ها در این زمان طولانی در خواب فرو رفته بودند و آن‌ها نشانه و معجزه‌ای برای مردم هستند. پس گریستند و از خدا خواستند که آنان را همچون گذشته به خواب فرو برد. سپس پادشاه گفت: «شایسته است که اینجا مسجدی بنا کنیم که زیارتگاهی برای ما باشد، چون این گروه، مردمی با ایمان هستند». پس آنان در سال، دو نوبت از این‌سو به آن‌سو می‌شدند. شش ماه بر پهلوی راست و شش ماه دیگر بر پهلوی چپ می‌خوابیدند و سگ‌شان، بر آستانه‌ی غار دو دست خود را باز کرده بود وَ یَقُولُونَ سَبْعَةٌ وَ ثَامِنُهُمْ کَلْبُهُمْ آنگاه خدا به پیامبرش (صلی الله علیه و آله) فرمود: به آنان بگو: رَّبِّی أَعْلَمُ بِعِدَّتِهِم مَّا یَعْلَمُهُمْ إِلَّا قَلِیلٌ. در اینجا ماجرای اهل کهف به پایان می‌رسد و خداوند می‌فرماید: فَلَا تُمَارِ فِیهِمْ إِلَّا مِرَاء ظَاهِرًا وَ لَا تَسْتَفْتِ فِیهِم مِّنْهُمْ أَحَدًا * وَ لَا تَقُولَنَّ لِشَیْءٍ إِنِّی فَاعِلٌ ذَلِکَ غَدًا * إِلَّا أَن یَشَاء اللهُ؛ و به این‌گونه، خدا پیامبرش (صلی الله علیه و آله) را آگاه کرد که وحی چهل روز متوقّف گردید، زیرا او به قریشیان گفت: «فردا جواب سؤالهایتان را می‌دهم و اِن‌شاءالله نگفت؛ خداوند فرمود: و هرگز در مورد کاری نگو: «من فردا آن را انجام می‌دهم». مگر اینکه خدا بخواهد! و هرگاه فراموش کردی، [جبران کن] و پروردگارت را به خاطر بیاور و بگو: «امیدوارم که پروردگارم مرا به راهی روشن‌تر از این هدایت کند»! (کهف/۳۴۳۳) آنگاه خداوند، گفته کسی را که گفت: ثَلَاثَةٌ وَ رابِعُهُمْ کَلْبُهُمْ را به خبر اوّل عطف کرده و می‌فرماید: آن‌ها در غارشان سیصدسال درنگ کردند، و نه سال [نیز] بر آن افزودند. (کهف/۲۵) این آیه، نقل قولی است درباره‌ی اصحاب کهف که لفظ آن خبری است و دلیل آن، این آیه است: بگو: «خداوند از مدّت توقّفشان آگاه‌تر است غیب آسمان‌ها و زمین از آن اوست»! (کهف/۲۶).

امام علی (علیه السلام)- از مجادله و ستیزه بپرهیزید که دل‌های دوستان و برادران را بیمار می‌کنند و نفاق را می‌رویانند.

امام صادق (علیه السلام)- هرکه چهار چیز را برای من متعهّد شود، من چهار خانه را در بهشت برای او ضامن می‌شوم: بر گردن بگیرد که انفاق کند و از فقر نترسد، در حقّ مردم نسبت به خود انصاف دهد، به همه سلام کند، و با کسی جدال نکند هرچند بر حق باشد.

امام صادق (علیه السلام)- نه با بردبار دانا مراء و جدال کن و نه با سفیه نادان، چه انسان بردبار کینه شما را در دل می‌گیرد و سفیه نادان به آزارت دست می‌زند.