آیه فَانْطَلَقا حَتَّى إِذا أَتَيا أَهْلَ قَرْيَةٍ اسْتَطْعَما أَهْلَها فَأَبَوْا أَنْ يُضَيِّفُوهُما فَوَجَدا فيها جِداراً يُريدُ أَنْ يَنْقَضَّ فَأَقامَهُ قالَ لَوْ شِئْتَ لاَتَّخَذْتَ عَلَيْهِ أَجْراً [77]
باز به راه خود ادامه دادند تا به اهل شهرى رسيدند؛ از آنان خواستند كه به ايشان غذا دهند؛ ولى آنان از پذيرايى آن دو خوددارى نمودند؛ [بااين‌حال] در آنجا ديوارى يافتند كه مى‌خواست فرو‌ريزد؛ و [خضر] آن را برپاداشت. [موسى] گفت: «[لااقل] اگر مى‌خواستى در مقابل اين كار مزدى مى‌گرفتى».
علی‌بن‌ابراهیم ( فَانْطَلَقا حَتَّی إِذا أَتَیا بِالْعَشِیِّ قَرْیَهًًْ تُسَمَّی النَّاصِرَهًَْ وَ إِلَیْهَا تُنْسَبُ النَّصَارَی وَ لَمْ یُضَیِّفُوا أَحَداً قَطُّ وَ لَمْ یَطْعَمُوا غَرِیباً فَاسْتَطْعَمُوهُمْ فَلَمْ یُطْعِمُوهُمْ وَ لَمْ یُضَیِّفُوهُمْ فَنَظَرَ الخِضْر (إِلَی حَائِطٍ قَدْ زَالَ لِیَنْهَدِمَ فَوَضَعَ الخِضْر (یَدَهُ عَلَیْهِ وَ قَالَ قُمْ بِإِذْنِ اللَّهِ فَقَامَ فَقَالَ مُوسَی (لَمْ یَنْبَغِ أَنْ تُقِیمَ الْجِدَارَ حَتَّی یُطْعِمُونَا وَ یُؤْوُونَا وَ هُوَ قَوْلُهُ لَوْ شِئْتَ لَاتَّخَذْتَ عَلَیْهِ أَجْرا.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فَانْطَلَقا حَتَّی إِذا أَتَیا أَهْلَ قَرْیَةٍ اسْتَطْعَما أَهْلَها فَأَبَوْا أَنْ یُضَیِّفُوهُما؛ آنگاه به کنار قریه آمدند و خضر (علیه السلام) در آنجا دیواری را دید که درحال فروریختن است او بی‌درنگ به پی‌ریزی مجدّد آن پرداخته و کمی بعد دیوار راست بر جای خود قرار گرفت. موسی (علیه السلام) به او اعتراض کرد که می‌بایست از این مردم اجرتی را برای کار خویش طلب می‌کردی. [لااقل] اگر می‌خواستی در مقابل این کار مزدی میگرفتی.
الصّادق ( عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَیَابَهًَْ عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (قَالَ فَانْطَلَقا حَتَّی إِذا أَتَیا أَهْلَ قَرْیَةٍ اسْتَطْعَما أَهْلَها فَأَبَوْا أَنْ یُضَیِّفُوهُما فَوَجَدا فِیها جِداراً یُرِیدُ أَنْ یَنْقَضَّ فَأَقامَهُ قالَ لَوْ شِئْتَ لَاتَّخَذْتَ عَلَیْهِ أَجْراً خُبْزاً نَأْکُلُهُ فَقَدْ جُعْنَا قَالَ وَ هِیَ قَرْیَهًٌْ عَلَی سَاحِلِ الْبَحْرِ یُقَالُ لَهَا نَاصِرَهًٌْ وَ بِهَا تُسَمَّی النَّصَارَی فَلَمْ یُضَیِّفُوهُمَا وَ لَا یُضَیِّفُونَ بَعْدَهُمَا أَحَداً حَتَّی تَقُومَ السَّاعَهًُْ.
امام صادق (علیه السلام)- عبدالرّحمن‌بن‌سیابه گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: فَانْطَلَقا حَتَّی إِذا أَتَیا أَهْلَ قَرْیَةٍ اسْتَطْعَما أَهْلَها فَأَبَوْا أَنْ یُضَیِّفُوهُما فَوَجَدا فِیها جِداراً یُرِیدُ أَنْ یَنْقَضَّ فَأَقامَهُ قالَ لَوْ شِئْتَ لَاتَّخَذْتَ عَلَیْهِ أَجْراً؛ یعنی کاش نانی می گرفتی تا بخوریم چون گرسنه شده ایم. این سرزمین در ساحل دریا قرار داشت و نامش ناصره بود و نام نصرانی ها هم از همین‌جا گرفته شده است. اهالی آن سرزمین به موسی (علیه السلام) و یوشع غذایی ندادند و تا روز قیامت هم دیگر هیچ‌کس را میهمان نخواهند کرد.
الباقر ( شَکَا مُوسَی (إِلَی رَبِّهِ الْجُوعَ فِی ثَلَاثَهًِْ مَوَاضِعَ آتِنا غَداءَنا لَقَدْ لَقِینا مِنْ سَفَرِنا هذا نَصَباً. لَاتَّخَذْتَ عَلَیْهِ أَجْراً. رَبِّ إِنِّی لِما أَنْزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیر.
امام باقر (علیه السلام)- موسی (علیه السلام) سه‌جا از گرسنگی به خدا شکایت کرد: غذای ما را بیاور، که سخت از این سفر خسته شدهایم! (کهف/۶۲) [لااقل] اگر می‌خواستی در مقابل این کار مزدی میگرفتی. (کهف/۷۷) و پروردگارا! هر خیر و نیکی بر من فرستی، به آن نیازمندم! (قصص/۲۴)
الرّسول ( فَأَبَوْا أَنْ یُضَیِّفُوهُما رَوَی أُبَیّ‌بنِ‌کَعبٍ عَنِ النَّبِیِّ (قَالَ کَانُوا أهلَ قَریَهًِْ لِئَام.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- فَأَبَوْا أَنْ یُضَیِّفُوهُما ابی‌بن‌کعب از پیامبر (صلی الله علیه و آله) روایت می‌کند که فرمود: «مردم شهر، پست و بخیل بودند».