آیه ۸۹ - سوره کهف

امام علی (علیه السلام)- اصبغ نقل می‌کند: امام علی (علیه السلام) فرمود: وَ سَنَقُولُ لَهُ مِنْ أَمْرِنَا یُسرًْا* ثمُ‌َّ أَتْبَعَ سَبَبًا یعنی ذوالقرنین نشانهای از خورشید را دنبال نمود. سپس فرمود: «چون ذوالقرنین با خورشید به چشمه‌ی تیره و گل آلود رسید، دید که خورشید در آن فرو می‌رود و در کنار خورشید هفتادهزار فرشته دید که با زنجیرهای آهنین و چنگال‌ها خورشید را به درون آب می‌کشیدند و بعد هم هنگام طلوع آن را در سمت راست زمین با زنجیر می‌کشیدند؛ درست همان‌طور که کشتی بر روی آب روان می‌شود. وقتی ذوالقرنین همراه خورشید به محلّ طلوع خورشید رسید، تا زمانی‌که به خاستگاه خورشید رسید؛ [در آنجا] دید خورشید بر جمعیّتی طلوع می‌کند که در برابر [تابش] آفتاب، پوششی برای آن‌ها قرار نداده بودیم. [و سایبانی نداشتند]. (کهف/۹۰) ذوالقرنین نزد کسانی رفت که خورشید آنان را سوزانده بود و جسدها و رنگشان را تغییر داده و سیاه کرده بود و سپس او در منطقه‌ی تاریکی به‌دنبال یک نشانه و راهنما به راه افتاد. [و هم‌چنان به راه خود ادامه داد] تا به میان دو کوه رسید و در کنار آن دو (کوه) قومی را یافت که هیچ سخنی را نمی‌فهمیدند [و زبانشان مخصوص خودشان بود]! (کهف/۹۳)».