آیه ۲۵ - سوره یوسف

امام صادق (علیه السلام)- هنگامی‌که زلیخا قصد یوسف نمود، به سمت بتی که در خانه‌اش بود رفت و پارچه‌ای بر روی آن افکند. یوسف (علیه السلام) پرسید: «چه می‌کنی»؟ زلیخا در جواب گفت: «پارچه‌ای بر روی این بت می‌افکنم که ما را نبیند، چراکه من از آن شرم دارم [و نمی‌خواهم ما را در این حال ببیند]». یوسف (علیه السلام) گفت: «تو از بتی که نمی‌شنود و نمی‌بیند حیاء می‌کنی، چگونه من از پروردگارم شرم نکنم»؟ پس برخاست و شروع به دویدن نمود و زلیخا نیز به تعقیب او می‌دوید که ناگهان عزیز مصر، ایشان را در آن حال مشاهده کرد، چنان‌که خداوند می‌فرماید: وَ اسْتَبَقَا الْبابَ وَ قَدَّتْ قَمِیصَهُ مِنْ دُبُرٍ وَ أَلْفَیا سَیِّدَها لَدَی الْبابِ، دراین‌هنگام زلیخا پیشدستی کرده خطاب به همسرش گفت: ما جَزاءُ مَنْ أَرادَ بِأَهْلِکَ سُوءاً إِلَّا أَنْ یُسْجَنَ أَوْ عَذابٌ أَلِیمٌ، در این حال یوسف (علیه السلام) خطاب به عزیز مصر گفت: «او مرا با اصرار به‌سوی خود دعوت کرد»! و دراین‌هنگام، شاهدی از خانواده‌ی آن زن شهادت داد. (یوسف/۲۶) در اینجا خداوند به یوسف (علیه السلام) الهام فرمود که به عزیز مصر بگوید: به‌عنوان شاهد از کودکی که در گهواره بود سؤال نماید چراکه او شهادت خواهد داد زلیخا مرا به خود دعوت کرده؛ عزیز رو به کودک نمود و خداوند او را به خاطر یوسف (علیه السلام) به سخن در آورد و کودک گفت: «او مرا با اصرار به‌سوی خود دعوت کرد»! و دراین‌هنگام، شاهدی از خانواده‌ی آن زن شهادت داد که؛ «اگر پیراهن او از پیش‌رو پاره شده، آن راست می‌گوید، و او از دروغگویان است. و اگر پیراهنش از پشت پاره شده، آن زن دروغ می‌گوید، و او از راستگویان است». (یوسف/۲۷۲۶). هنگامی‌که [عزیز مصر] دید پیراهن او [یوسف] از پشت پاره شده، گفت: «این از مکر و حیله‌ی شما زنان است که مکر و حیله‌ی شما زنان، عظیم است! (یوسف/۲۸) و به یوسف (علیه السلام) گفت: یوسف از این موضوع، صرف نظر کن! و تو ای زن نیز از گناهت استغفار کن، که از خطاکاران بودی! (یوسف/۲۹) این خبر به سرعت در مصر پراکنده و باعث شد زنان مصری همه‌جا درباره‌ی زلیخا گفتگو کرده و او را ملامت نمایند و به تعبیر قرآن [این جریان در شهر منعکس شد] گروهی از زنان شهر گفتند: «همسر عزیز، جوانش [غلامش] را به‌سوی خود دعوت می‌کند! عشق این جوان، در اعماق قلبش نفوذ کرده، ما او را در گمراهی آشکاری می‌بینیم»! (یوسف/۳۰) این خبر به گوش زلیخا رسید، او هم، زنان اشراف مصری را به منزل خود دعوت کرد و مجلسی ترتیب داد و به هرکدام از آنان، ترنج و چاقویی داد و گفت مشغول پوست‌کندن شوند، آنگاه به یوسف (علیه السلام) که در اتاقی دیگر بود دستور داد بر آن‌ها وارد شود؛ وقتی نگاه ایشان به [جمالِ] یوسف (علیه السلام) افتاد [آنچنان شیفته‌ی او گشتند که به جای ترنج] شروع به بریدن دست خود نمودند و به تعبیر قرآن هنگامی‌که [همسر عزیز] از فکر آن‌ها باخبر شد، به سراغشان فرستاد [و از آن‌ها دعوت کرد] و برای آن‌ها ترنجی فراهم آورد و به دست هرکدام، چاقویی داد و دراین‌موقع [به یوسف] گفت: وارد مجلس آنان شو! هنگامی‌که چشمشان به او افتاد، او را بسیار بزرگ [و زیبا] شمردند. و گفتند: منزّه است خدا! این بشر نیست این یک فرشته‌ی بزرگوار است! (یوسف/۳۱) دراین‌موقع زلیخا گفت: این همان کسی است که به خاطر [عشق] او مرا سرزنش کردید! [آری]، من او را به خویشتن دعوت کردم و او خودداری کرد! و اگر آنچه را دستور می‌دهم انجام ندهد، به زندان خواهد افتاد و مسلّماً خوار و ذلیل خواهد شد! (یوسف/۳۲). آن روز به شب نرسیده بود که همه‌ی زنان اشراف با فرستادن واسطه‌هایی، خود را به یوسف (علیه السلام) عرضه نمودند. یوسف (علیه السلام) چون چنین دید به ستوه آمد و به پروردگارش عرضه داشت: [یوسف] گفت: «پروردگارا! زندان نزد من محبوب‌تر است از آنچه این‌ها مرا به‌سوی آن می‌خوانند! و اگر مکر و نیرنگ آن‌ها را از من باز نگردانی، به‌سوی آنان متمایل خواهم شد و از جاهلان خواهم بود»! پروردگارش دعای او را اجابت کرد و مکر آنان را از او بگردانید چراکه او شنوا و داناست!. (یوسف/۳۴۳۳) آنگاه زلیخا دستور داد که وی را زندانی کنند و چنین شد که یوسف (علیه السلام) به زندان افتاد.