آیه ۶۹ - سوره یوسف

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- به هر دلیلی آن‌ها به همراه بنیامین از دیار خود خارج شدند، امّا او با آن‌ها هم کلام نمی‌شد و با ایشان نشست و برخاست نمی‌کرد، وقتی آن‌ها بر یوسف (علیه السلام) وارد شدند و به او سلام کردند، یوسف (علیه السلام) به برادر مادری خود نظر کرد و او را شناخت، و مشاهده کرد که او دور از برادران دیگر می‌نشیند، از او پرسید: «تو برادر آن‌ها هستی»؟ گفت: «آری»، پرسید: «پس چرا از آن‌ها فاصله می‌گیری»؟ گفت: «چون آن‌ها برادر مرا از پدر و مادرم جدا کردند و سپس بازگشتند و ادّعا کردند که گرگ او را خورده است، بنابراین از آن به بعد من بر خود مقرّر کرده‌ام که تا وقتی زنده‌ام در کنار آن‌ها و با آن‌ها جمع نشوم». یوسف (علیه السلام) گفت: «آیا ازدواج کرده‌ای و فرزندی داری»؟ گفت: «آری من صاحب سه پسر هستم که نام یکی را گرگ، نام دیگری را پیراهن و نام سوّمی را خون گذاشته‌ام»، یوسف (علیه السلام) گفت: «این اسامی را از کجا آورده‌ای»؟! او گفت: «به این جهت این اسامی را بر پسران خود نهاده‌ام که هرگز برادرم را فراموش نکنم و هربار که یکی از آن‌ها را صدا می‌زنم به یاد برادرم می‌افتم». آن وقت یوسف (علیه السلام) سایر برادران را بیرون کرد و فقط بنیامین را نگه داشت و آنگاه به او گفت: «من برادر تو یوسف هستم، پس از هرچه پیش می‌آید، نگران نشو، من دوست دارم که تو را نزد خود نگاه دارم». بنیامین گفت: «آن‌ها هرگز مرا نزد تو نمی‌گذارند، چون پدرمان از آن‌ها پیمان محکم گرفته است که مرا نزد او بازگردانند»، یوسف (علیه السلام) گفت: «من حیله‌ای اندیشیده‌ام که تو را در جریان آن قرار می‌دهم، ولی تو چیزی به آن‌ها نگو».

امام صادق (علیه السلام)- ابان احمر از امام صادق (علیه السلام) روایت می‌کند که فرمود: وقتی برادران یوسف (علیه السلام) نزد او آمدند و بنیامین نیز آنان را همراهی می‌کرد، یوسف (علیه السلام) برای آنان سفره‌ی غذا تدارک دیده و گفت: هر دو نفر از شما که مادرتان یکی است با هم سر یک سفره بنشیند. همگی چنان کردند و برادرش بنیامین تنها ماند. یوسف (علیه السلام) به او گفت: «تو چرا با یکی از برادران بر سر یک سفره نمی‌نشینی»؟ بنیامین گفت: «در میان آنان، هیچ‌کدام از طرف مادر، برادر من نیست». یوسف (علیه السلام) پرسید: «آیا تو از طرف مادر، برادری داری که این جماعت برآنند که گرگ او را خورده است»؟ گفت: «آری». یوسف (علیه السلام) گفت: «بنشین و با من غذا بخور». برادران چون این صحنه را دیدند، از خوردن دست کشیدند و گفتند: «ما دنبال سربلندی و عزّت خود هستیم، امّا خواست خدا چیزی دیگری است، گویا خداوند، فقط می‌خواهد پسران یامین را در مرتبه‌ای بالاتر از ما قرار دهد». وقتی آماده‌ی رفتن به دیار خود شدند و بارهایشان بسته شد، یوسف (علیه السلام) فرمان داد که پیمانه را در بار بنیامین بگذارند. وقتی کاروان برادران یوسف (علیه السلام) از آن دیار رفتند، منادی یوسف (علیه السلام) بانگ برآورد که؛ ای اهل قافله، شما دزد هستید!. (یوسف/۷۰) وقتی آنان متوجّه صدا شدند، برگشتند و گفتند: «چه چیز گم کرده‌اید»؟، گفتند: «جام مخصوص پادشاه را! و هرکس آن را بیاورد، یک‌بارِ شتر [غلّه] به او داده می‌شود؛ و من ضامن این [پاداش] هستم». گفتند: «به خدا سوگند شما می‌دانید ما نیامده‌ایم که در این سرزمین فساد کنیم؛ و ما هیچ‌گاه دزد نبوده‌ایم»! آن‌ها گفتند: «اگر دروغگو باشید، کیفرش چیست»؟ گفتند: «هرکس [آن جام] در بارِ او پیدا شود، خودش کیفر آن خواهد بود». (یوسف/۷۵۷۰). مقصودشان، همان قانونی بوده که در میان خود آن‌ها اجرا می‌شده است؛ یعنی اگر شیء دزدیده شده را نزد هرکس پیدا می‌کردند، او را به زندان می‌انداختند. پیش از بار برادر به بار آن‌ها پرداخت، آنگاه از بار برادرش بیرونش آورد. (یوسف/۷۶) [برادران] گفتند: «اگر او [بنیامین] دزدی کند، [جای تعجّب نیست] برادرش (یوسف) نیز قبل از او دزدی کرد». (یوسف/۷۷)».