آیه ۸۴ - سوره یوسف

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- تَوَلَّی عَنْهُمْ وَ قَالَ یَا أَسَفَی عَلَی یُوسُفَ وَ ابْیَضَّتْ عَیْنَاهُ مِنَ الحُزْنِ یعنی چشمانش از شدّت گریه کور شده بود. فَهُوَ کَظِیمٌ یعنی غمگین بود. و تأسف‌خوردن، منتهای اندوه است. از امام صادق (علیه السلام) سؤال شد: «یعقوب (علیه السلام) تا چه اندازه‌ای برای یوسف (علیه السلام)، غمگین شد»؟ فرمود: «به‌اندازه‌ی اندوه هفتاد زن که بچّه‌هایشان مرده باشند».

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فَهُوَ کَظِیمٌ یعنی اندوهگین بود. و أَسَف نهایتِ اندوه است.

امام صادق (علیه السلام)- ... تَوَلَّی عَنْهُمْ وَ قَالَ یَا أَسَفَی عَلَی یُوسُفَ وَ ابْیَضَّتْ عَیْنَاهُ مِنَ الحُزْنِ یعنی چشمانش از شدّت گریه کور شده بود فَهُوَ کَظِیمٌ؛ یعنی غمگین بود و تأسف‌خوردن، منتهای اندوه است. از امام صادق (علیه السلام) سؤال شد: «یعقوب (علیه السلام) تا چه اندازه‌ای برای یوسف (علیه السلام)، غمگین شد»؟ فرمود: «به‌اندازه‌ی اندوه هفتاد زن که بچّه‌هایشان مرده باشند» و امام (علیه السلام) افزود: «یعقوب (علیه السلام)، استرجاع إِنَّا لِلهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ (بقره/۱۵۶) را نمی‌شناخت و به‌همین‌خاطر می‌گفت: یَا أَسَفَی عَلَی یُوسُفَ پسران به او گفتند: تَالله تَفْتَأُ تَذْکُرُ یُوسُفَ دست از ذکر نام یوسف (علیه السلام) و یاد او برنمی‌داری تا در آستانه‌ی مرگ قرار گیری. (یوسف/۸۵) یعنی بمیری من غم و اندوهم را تنها به خدا می‌گویم [و شکایت نزد او می‌برم]! و از خدا چیزهایی می‌دانم که شما نمی‌دانید! (یوسف/۸۶).