آیه قالُوا تَاللهِ تَفْتَؤُا تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضاً أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهالِكينَ [85]
گفتند: «به خدا سوگند كه تو آن قدر ياد يوسف مى‌كنى تا مشرف به مرگ شوى، يا بميرى»!
الصّادق (علیه السلام)- الْبَکَّاءُونَ خَمْسَهًٌْ آدَمُ وَ یَعْقُوبُ وَ یُوسُفُ (وَ فَاطِمَهًُْ (علیه السلام) بِنْتُ مُحَمَّدٍ وَ عَلِیُّ‌بْنُ‌الْحُسَیْنِ (علیه السلام) ... وَ أَمَّا یَعْقُوبُ فَبَکَی عَلَی یُوسُفَ (علیه السلام) حَتَّی ذَهَبَ بَصَرُهُ وَ حَتَّی قِیلَ لَهُ تَاللَّهِ تَفْتَؤُا تَذْکُرُ یُوسُفَ حَتَّی تَکُونَ حَرَضاً أَوْ تَکُونَ مِنَ الْهالِکِینَ.
امام صادق (علیه السلام)- افرادی که زیاد گریه می‌کردند پنج‌نفر بودند: آدم، یعقوب، یوسف، فاطمه دختر حضرت محمّد و علیّ‌بن‌الحسین (حضرت یعقوب (علیه السلام) به‌قدری از فراق یوسف (علیه السلام) گریه نمود که چشمان خود را از دست داد و به او گفتند: تَالله تَفْتَؤُا تَذْکُرُ یُوسُفَ حَتَّی تَکُونَ حَرَضاً أَوْ تَکُونَ مِنَ الْهالِکِینَ.