آیه فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَيْهِ قالُوا يا أَيُّهَا الْعَزيزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَيْنا إِنَّ اللهَ يَجْزِي الْمُتَصَدِّقينَ [88]
هنگامى‌كه آن‌ها بر او (يوسف) وارد شدند، گفتند: «اى عزيز [مصر]! ما و خاندان ما را پريشانى [و قحطى] فراگرفته، و بهاى اندكى [براى تهيّه‌ی موادّ غذايى] با خود آورده‌ايم؛ پيمانه را براى ما كامل كن؛ و بر ما تصدّق و بخشش نما، كه خداوند بخشندگان را پاداش مى‌دهد».
الرّضا (علیه السلام)- عَنْ أَحْمَدَ‌بْنِ‌مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِی‌الْحَسَنِ الرِّضَا (علیه السلام) قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِهِ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ قَالَ الْمُقْلُ وَ کَانَتْ بِلَادُهُمْ بِلَادَ الْمُقْلِ وَ هِیَ الْبِضَاعَهًُْ.
امام رضا (علیه السلام)- احمدبن‌محمد نقل می‌کند از امام رضا (علیه السلام) درباره‌ی آیه: وَ جِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُّزْجَاةٍ پرسیدم. فرمود: «مقصود، مُقْل است. مقصود از آن بضاعت، مُقل است و سرزمین آنان، محل کشت و زرع مُقل بوده است».