آیه فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَأْكُولٍ [5]
سرانجام آن‌ها را همچون كاه خورده شده [و متلاشي] قرار داد.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فَکَانُوا کَمَا قَالَ فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَأْکُولٍ قَالَ الْعَصْفُ التِّبْنُ وَ الْمَأْکُولُ هُوَ الَّذِی یَبْقَی مِنْ فَضْلِهِ. قَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام) وَ أَهْلُ الْجُدَرِیِّ مِنْ ذَلِکَ الَّذِی أَصَابَهُمْ فِی زَمَانِهِمْ جُدَرِی.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَّأْکُولٍ؛ عصف، کاه است و مأکول، پسمانده آن است. امام صادق (علیه السلام) فرمود: «و سرآغاز آبله از همان بلایی است که در آن زمان بر آنان فرود آمد».