سوره نور

امام صادق ( با تلاوت سوره‌ی نور اموال خود را از تلف و دامان خود را از ننگ بی‌عفّتی حفظ کنید و زنانتان را با آن [در پرتو دستوراتش] از انحرافات مصون دارید که هرکس قرائت این سوره را در هر روز یا شب ادامه دهد، احدی از خانواده‌ی او هرگز تا پایان عمر بدی نخواهد دید و هرگاه بمیرد هفتادهزار فرشته او را درحالی‌که همگی برایش دعا و استغفار می‌کنند تا قبرش تشییع می‌کنند.

امام علی ( به زنانِ خود سوره‌ی نور را آموزش دهید چراکه پندها در آن وجود دارد.

علیّ‌بن‌ابراهیم ( زنا چند صورت دارد و مجازات شرعیِ آن [نیز] چند قسم است؛ ازاین‌رو یکبار عُمربن‌خطّاب شش نفر را که به خاطر ارتکابِ زنا دستگیر شده بودند حاضر کرده و دستور داد تا بر هریک از آن‌ها مجازات شرعیِ زنا جاری شود، امیرمؤمنان (که کنار عمر نشسته بود فرمود: «ای عمر! حکمِ همه‌ی این‌ها چنین نیست». عمر عرض کرد: «پس خودت مجازات شرعی را بر ایشان جاری ساز». امام (یکی از آنان را جلو آورده و گردنش را زد؛ دوّمی را پیش آورده و سنگسارش کرد؛ سوّمی را جلو آورد و حدّ شرعی (صد تازیانه) بر وی زد؛ چهارمی را آورد و نیمی از حدّ شرعی (پنجاه تازیانه) بر او زد؛ پنجمی را پیش آورد و تعزیرش نمود و ششمین فرد را رها نمود. عمر [از قضاوت حضرت] شگفت‌زده شد و مردم نیز متحیّر شدند. عمر گفت: «ای اباالحسن (! شش نفر با گناهی مشابه بودند ولی شما بر آنان پنج مجازات جاری ساختی و یکی را رها نمودی و حکم هیچ‌کدام مانند دیگری نبود»! حضرت فرمود: «آری [چنین است] امّا نفر اوّل، کافری ذمّی بود که با زنی مسلمان زنا کرده و [با این‌کار] از [شرایطِ] ذمّه خارج شده بود؛ بنابراین حکم وی کشتن با شمشیر است؛ امّا نفر دوّم، مردی همسردار بود که زنا کرده و ما او را سنگسار نمودیم؛ امّا نفر سوّم مردی بی‌همسر بود که او را حدّ (صد تازیانه) زدیم؛ نفر چهارم بَرده‌ای بود که زنا کرده و ما نیمی از حدّ را بر وی زدیم؛ نفر پنجم این کار را به اشتباه انجام داده بود که ما او را تعزیر کرده و تنبیه نمودیم [تا از این به بعد بیشتر دقّت کند]؛ و امّا ششمین نفر، دیوانه‌ای بود که عقلش در اختیارش نیست و تکلیف از وی ساقط است.

امام باقر ( سوره‌ی نور، بعد از سوره‌ی نساء نازل شده است و مویّد این مسئله آیه‌ای است که خدای متعال در سوره‌ی نساء فرموده است: و از زنان شما کسانی که مرتکب زنا می‌شوند، چهار تن از میان خود [مسلمانان] بر آنان گواه گیرید. پس اگر شهادت دادند آنان (زنان) را در خانه‌ها نگاه دارید تا مرگشان فرا رسد یا خدا راهی برای آنان قرار دهد. (نساء/۱۵) و مراد از «سبیل» همان حکمی است که خدای متعال در سوره‌ی نور آورده است: سُورَةٌ أَنزَلْنَاهَا وَفَرَضْنَاهَا وَ أَنزَلْنَا فِیهَا آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ لَّعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ، الزَّانِیَةُ وَ الزَّانِی فَاجْلِدُوا کُلَّ وَاحِدٍ مِّنْهُمَا مِئَةَ جَلْدَةٍ وَ لَا تَأْخُذْکُم بِهِمَا رَأْفَةٌ فِی دِینِ اللهِ إِن کُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ لْیَشْهَدْ عَذَابَهُمَا طَائِفَةٌ مِّنَ المُؤْمِنِینَ.

امام علی ( خداوند تبارک‌وتعالی پیامبرش (را به همراه دلسوزی و مهربانی به‌سوی مردم فرستاد؛ یکی از مصادیقِ دلسوزی و مهربانی پیامبر (این بود که حضرت در ابتدای [دورانِ] پیامبری خویش، آداب و رسوم قومِ خود را تغییر نداد تا زمانی‌که اسلام در دل‌های ایشان استوار گردید و آیینِ خدا در سینه‌هایشان جایگزین شد. یکی از آداب و رسوم آن‌ها در دوران جاهلیّت این بود که اگر زنی زنا می‌کرد در خانه‌ای زندانی شده و مخارج زندگی‌اش تأمین می‌شد تا مرگش فرا رسد؛ و اگر مردی زنا می‌کرد او را از مجالس خویش دور کرده و دشنام و آزارش می‌دادند و سرزنش می‌کردند و مجازاتی جز این نمی‌شناختند. خداوند متعال در آغاز اسلام فرمود: و کسانی از زنان شما که مرتکب زنا شوند، چهار نفر از شما مسلمانان را به‌عنوان شاهد بر آن‌ها بطلبید؛ اگر گواهی دادند، آن زنان را در خانه‌ها [ی خود] نگاه دارید تا مرگشان فرا رسد؛ یا اینکه خداوند، برای آن‌ها راه نجاتی قرار دهد* و از میان شما، آن مرد و زنی که [همسر ندارند، و] مرتکب آن کار [زشت] می‌شوند، آن‌ها را [با اجرای حد] آزار دهید؛ و اگر توبه کنند و [خود را] اصلاح نمایند، از آن‌ها درگذرید زیرا خداوند، توبه‌پذیر و مهربان است. (نساء/۱۶۱۵) هنگامی‌که مسلمانان فزونی یافته و اسلام قدرتمند گشت و مسلمانان از کارهای دوران جاهلیّت کناره گرفتند؛ خداوند متعال این آیه را نازل فرمود: الزَّانِیَةُ وَ الزَّانِی فَاجْلِدُوا کُلَّ واحِدٍ مِنْهُما مِائَةَ جَلْدَةٍ پس این آیه، [حکمِ] آیه‌ی نگاه‌داشتن [در خانه] و آزاردادن [که در سوره‌ی نساء آمده بود] را نسخ و باطل نمود.

امام صادق ( و تازیانه زناکار از [نوعِ] شدیدترین تازیانه زدن‌هاست و چون زناکاری که [تاکنون] ازدواج نکرده است تازیانه زده شود، پس از خوردن تازیانه، یکسال از شهرش تبعید می‌شود و اگر یکی از مرد و زنِ زناکار ازدواج نکرده و دیگری ازدواج کرده باشد، هرکدام صد تازیانه خورده و آن که ازدواج نکرده، تبعید و آن که ازدواج کرده، سنگسار می‌شود.

امام علی ( مرد را به هر حالی که یافتند حدّ می‌زنند اگر[درحال زنا] برهنه بود، عریان و اگر لباس به تن داشت از روی لباس تازیانه می‌زنند. حدّ زناکار را از دیگر حدّها سخت‌تر اجرا می‌کنند. مرد را درحال ایستادن تازیانه می‌زنند، و زن را درحال نشستن، و همه جای بدن را می‌توان زد جز سروصورت و آلات تناسلی و بیضه‌ها.

امام صادق ( سماعه گوید: امام صادق (فرمود: «مرد آزاد و زن آزاد هنگامی که زنا کنند، هر کدام‌شان صد تازیانه می‌خورند و امّا محصن و محصنه، سنگسار می‌شوند».

امام باقر ( کسی که ازدواج کرده است [و مرتکب زنا شود] سنگسار می‌شود و آن‌کس که [با دیگری] عقد نموده ولی هنوز با او آمیزش نکرده است، [اگر مرتکب زنا شود] صدتازیانه خورده و یکسال تبعید می‌شود.

امام صادق ( ابان‌بن‌تغلب گوید: امام صادق (فرمود: «هنگامی‌که مرد دیوانه یا کم‌عقل مرتکب زنا شود صدتازیانه می‌خورد؛ و اگر دارای همسر باشد سنگسار می‌گردد». عرض کردم: «چه فرقی میان مرد و زن دیوانه و مرد و زن کم‌عقل است [که فقط مرد دیوانه یا کم‌عقل چنین حکمی دارد]»؟ حضرت فرمود: «به زن [دیوانه] تجاوز می‌شود ولی مرد تجاوز می‌کند و تنها زمانی مرد تجاوز [و زنا] می‌کند که می‌فهمد چگونه لذّت ببرد (یعنی در آن حال، دیگر دچار جنون و کم‌عقلی نیست)؛ ولی زن [دیوانه] مجبور [به زنا دادن] شده و مورد تجاوز قرار می‌گیرد درحالی‌که نمی‌فهمد با او چه می‌کنند [توجّه به این نکته لازم است که اگر دیوانه درحال جنون چنین گناهی را مرتکب شود مجازات نمی‌شود؛ پس این روایت درمورد جایی است که دیوانه درحال ارتکاب این گناه، حتّی به‌مقداری اندک، هوشیاری خود را بدست آورده باشد و به اصطلاح دیوانه ادواری باشد].