آیه ۴۷ - سوره نور

آیه وَ يَقُولُونَ آمَنَّا بِاللهِ وَ بِالرَّسُولِ وَ أَطَعْنا ثُمَّ يَتَوَلَّى فَريقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ ما أُولئِكَ بِالْمُؤْمِنينَ [47]

آن‌ها مى‌گويند: «به خدا و پيامبر ايمان آورده‌‌ايم و اطاعت كرده‌ايم». ولى بعد از اين [ادّعا]، گروهى از آنان رويگردان مى‌شوند؛ آن‌ها [درحقيقت] مؤمن نيستند.

۱
(نور/ ۴۷)

الصّادق ( نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ فِی أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (وَ عُثْمَانَ وَ ذَلِکَ أَنَّهُ کَانَ بَیْنَهُمَا مُنَازَعَهًٌْ فِی حَدِیقَهًٍْ فَقَالَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (تَرْضَی بِرَسُولِ اللَّهِ (فَقَالَ عَبْدُ‌الرَّحْمَنِ‌بْنُ‌عَوْفٍ لِعُثْمَانَ لَا تُحَاکِمْهُ إِلَی رَسُولِ اللَّهِ (فَإِنَّهُ یَحْکُمُ لَهُ عَلَیْکَ وَ لَکِنْ حَاکِمْهُ إِلَی ابْنِ شَیْبَهًَْ الْیَهُودِیِّ فَقَالَ عُثْمَانُ لِأَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (لَا أَرْضَی إِلَّا بِابْنِ شَیْبَهًَْ الْیَهُودِیِّ فَقَالَ ابْنُ شَیْبَهًَْ لِعُثْمَانَ تَأْتَمِنُونَ مُحَمَّداً (عَلَی وَحْیِ السَّمَاءِ وَ تَتَّهِمُونَهُ فِی الْأَحْکَامِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَی رَسُولِهِ (وَ إِذا دُعُوا إِلَی اللهِ وَ رَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ إِلَی قَوْلِهِ بَلْ أُولئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ.

امام صادق ( این آیه درباره‌ی امیرمؤمنان (و عثمان نازل شده است و ماجرا از این قرار است که بین امیرمؤمنان (و عثمان بر سر باغی اختلاف افتاد. امیرمؤمنان (فرمود: «آیا راضی می‌شوی رسول خدا (را به داوری بگیریم»؟ عبدالرّحمن‌بن‌عوف به عثمان گفت: «داوری را نزد رسول خدا (نبرید؛ چرا که او به نفع علی (داوری می‌کند؛ ابن‌شیبه یهودی را به داوری بگیرید». عثمان به امیرمؤمنان (گفت: «من فقط به داوری ابن‌شیبه راضی می‌شوم». ابن شیبه گفت: «آیا شما رسول خدا (را امانتدار وحی می‌دانید درحالی‌که او را در داوری‌کردن متّهم می‌کنید»! پس خدا به پیامبر (چنین وحی کرد: وَ إِذَا دُعُوا إِلَی اللهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ إِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُم مُّعْرِضُونَ، وَإِن یَکُن لهُمُ الحَقُّ یَأْتُوا إِلَیْهِ مُذْعِنِینَ، أَفِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ أَمِ ارْتَابُوا أَمْ یَخَافُونَ أَن یَحِیفَ اللهُ عَلَیْهِمْ وَ رَسُولُهُ بَلْ أُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۰، ص۲۹۴
بحارالأنوار، ج۲۲، ص۹۸/ بحارالأنوار، ج۹، ص۲۲۷/ القمی، ج۲، ص۱۰۷/ نورالثقلین/ البرهان
۲
(نور/ ۴۷)

ابن‌عبّاس ( قَوْلُهُ تَعَالَی وَ یَقُولُونَ آمَنَّا بِاللهِ وَ بِالرَّسُولِ وَ أَطَعْنا عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ أَنَّهَا نَزَلَتْ فِی عَلِیٍ وَ رَجُلٍ مِنْ قُرَیْشٍ ابْتَاعَ مِنْهُ أَرْضاً.

ابن‌عبّاس ( وَ یَقُولُونَ آمَنَّا بِاللهِ وَ بِالرَّسُولِ وَ أَطَعْنا ثُمَّ یَتَوَلَّی فَرِیقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِکَ؛ این آیه درباره‌ی امیرالمؤمنین (و مغیرهًْ‌بن‌وایل در باب آن زمینی که امیرالمؤمنین (از او خریده بود، نازل شده است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۰، ص۲۹۶
کشف الغمهًْ، ج۱، ص۳۲۲/ کشف الیقین، ص۳۹۲
بیشتر