الصّادق (علیه السلام)- مَنْ قَرَأَ سُورَهًَْ إِبْرَاهِیمَ وَ الْحِجْرَ فِی رَکْعَتَیْنِ جَمِیعاً فِی کُلِّ جُمُعَهًٍْ لَمْ یُصِبْهُ فَقْرٌ أَبَداً وَ لَا جُنُونٌ وَ لَا بَلْوَی.
امام صادق (علیه السلام)- هرکس در هر جمعه سوره‌ی ابراهیم و حجر را در رکعت اوّل و دوّم نماز جمعه بخواند، هرگز به فقر، دیوانگی و مصیبت دچار نمی‌شود.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ قَرَأَ هَذِهِ السُّورَهًَْ أُعْطِیَ مِنَ الْحَسَنَاتِ بِعَدَدِ مَنْ عَبَدَ الْأَصْنَامَ وَ عَدَدِ مَنْ لَمْ یَعْبُدْهَا. وَ مَنْ کَتَبَهَا فِی خِرْقَهًٍْ بَیْضَاءَ وَ عَلَّقَهَا عَلَی طِفْلٍ أُمِنَ عَلَیْهِ مِنَ الْبُکَاءِ وَ الْفَزَعِ وَ مِمَّا یُصِیبُ الصِّبْیَانَ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هرکس این سوره را بخواند به تعداد همه‌ی مردم چه آن‌ها که بت‌پرست بودند و چه آن‌ها که بت نپرستیدند، به او حسنه داده می‌شود. و هرکس که این سوره را در پارچه‌ای سفید بنویسد و بر گردن کودکی بیاویزد، از گریستن و بی‌تابی آن طفل و بیماری‌های اطفال، در امان خواهد بود.
الصّادق (علیه السلام)- مَنْ کَتَبَهَا عَلَی خِرْقَهًٍْ بَیْضَاءَ وَ جَعَلَهَا عَلَی عَضُدِ طِفْلٍ صَغِیرٍ، أَمِنَ مِنَ الْبُکَاءِ وَ الْفَزَعِ وَ التَّوَابِعِ، وَ سَهَّلَ اللَّهُ فِطَامَهُ عَلَیْهِ بِإِذْنِ اللَّهِ تَعَالَی.
امام صادق (علیه السلام)- هرکس که این سوره را در پارچه‌ای سفید بنویسد و آن را به بازوی کودک خردسالی ببندد، از گریستن و بی‌تابی آن طفل و پیامدهای ناگوار در امان خواهد بود و خدای عزّوجلّ، از شیر گرفتن کودک را برای او آسان می‌کند.
آیه الركِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلى صِراطِ الْعَزيزِ الْحَميدِ [1]
الر، [این] کتابی است که بر تو نازل کردیم تا مردم را از تاریکی‌ها [ى شرک و ظلم و جهل] به‌سوى روشنایى [ایمان و عدل و آگاهى] به خواست پروردگارشان بیرون آورى و به‌سوى راه خداوند توانا و ستوده [هدایت کنى].
آیه اللهِ الَّذي لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ وَيْلٌ لِلْكافِرينَ مِنْ عَذابٍ شَديدٍ [2]
همان خدايى كه آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمين است، از آن اوست، واى بر كافران از مجازات شديد [الهى]!
آیه الَّذينَ يَسْتَحِبُّونَ الْحَياةَ الدُّنْيا عَلَى الْآخِرَةِ وَ يَصُدُّونَ عَنْ سَبيلِ اللهِ وَ يَبْغُونَها عِوَجاً أُولئِكَ في ضَلالٍ بَعيد [3]
همان كسانىكه زندگى دنيا را بر آخرت ترجيح مىدهند و [مردم را] از راه خدا باز مىدارند و مىخواهند آن را منحرف سازند، آن‌ها در گمراهى دورى هستند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- قَالَ سُبْحَانَهُ فِی سُورَهًِْ الْبَقَرَهًِْ اللهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ یَعْنِی مِنْ ظُلْمَهًِْ الْکُفْرِ إِلَی نُورِ الْإِیمَانِ فَسُمِّیَ الْإِیمَانُ هَاهُنَا نُوراً وَ مِثْلُهُ فِی سُورَهًِْ إِبْرَاهِیمَ (علیه السلام) لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ.
امام علی (علیه السلام)- خدای سبحان در سوره‌ی بقره فرمود: خداوند، ولی و سرپرست کسانی است که ایمان آورده‌اند آن‌ها را از ظلمت‌ها، به‌سوی نور بیرون می‌برد. (بقره/۲۵۷) یعنی از ظلمت کفر به‌سوی نور ایمان بیرون می‌برد. و همان‌طورکه در سوره‌ی بقره، ایمان را نور نامید در سوره‌ی ابراهیم نیز مثل سوره‌ی بقره [از ایمان به نور تعبیر کرد]، لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّورِ.
الصّادق (علیه السلام)- النُّورُ آلُ مُحَمَّدٍ وَ الظُّلُمَاتُ عَدُوُّهُم.
امام صادق (علیه السلام)- نور، آل محمّد (و ظلمات، دشمنان آن‌ها هستند.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- الرکِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ یَعْنِی مِنَ الْکُفْرِ إِلَی الْإِیمَانِ إِلی صِراطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ وَ الصِّرَاطُ الطَّرِیقُ الْوَاضِحُ وَ إِمَامَهًُْ الْأَئِمَّهًِْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- الر، ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! [این] کتابی است که بر تو نازل کردیم تا مردم را از تاریکی‌ها [ی شرک و ظلم و جهل] به‌سوی روشنایی [ایمان و عدل و آگاهی] به خواست پروردگارشان بیرون آوری. اِلَی صِرَاطِ الْعَزِیزِ الحَمِیدِ؛ و صراط بهمعنای راه روشن و امامت ائمّهی معصومین (است.
آیه وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ بِلِسانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ فَيُضِلُّ اللهُ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدي مَنْ يَشاءُ وَ هُوَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ [4]
ما هیچ پیامبرى را نفرستادیم، جز به زبان قومش، تا [حقایق را] براى آن‌ها آشکار سازد سپس خدا هرکس را بخواهد [و مستحق بداند] گمراه و هرکس را بخواهد [و شایسته باشد] هدایت مى‌کند و او توانا و حکیم است.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- قَوْلُهُ ءَ أَعْجَمِیٌّ وَ عَرَبِیٌّ قَالَ لَوْ کَانَ هَذَا الْقُرْآنُ أَعْجَمِیّاً لَقَالُوا کَیْفَ نَتَعَلَّمُهُ وَ لِسَانُنَا عَرَبِیٌّ وَ أَتَیْتَنَا بِقُرآنٍ أَعْجَمِیٍّ فَأَحَبَّ أَنْ یُنَزَّلَ بِلِسَانِهِمْ وَ فِیهِ قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسانِ قَوْمِهِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- سخن خداوند أَعْجَمِیٌّ وَ عَرَبِیٌ؛ قرآن عجمی از پیغمبری عربی؟!. (فصلت/۴۴) یعنی اگر این قرآن به زبان غیرعرب بود می‌گفتند: «چگونه آن را بیاموزیم؟ زبان ما عربی است درحالی‌که تو برای ما قرآنی به زبان عجمی آورده‌ای»! پس خدا خواست که قرآن به زبان آن‌ها نازل شود و بههمینجهت خدای متعال فرمود: وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسانِ قَوْمِهِ.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنَّ عَلَیَّ رَبِّی وَ قَالَ لِی یَا مُحَمَّدُ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْکَ فَقَدْ أَرْسَلْتُ کُلَّ رَسُولٍ إِلَی أُمَّتِهِ بِلِسَانِهَا وَ أَرْسَلْتُکَ إِلَی کُلِّ أَحْمَرَ وَ أَسْوَدَ مِنْ خَلْقِی.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- خداوند بر من منّت نهاد و به من فرمود: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! من هر پیامبری را به زبان قومش مبعوث کردم ولی تو را برای همه‌ی بندگانم [با هر نژاد و رنگی] چه سرخ و چه سیاه مبعوث کردم».
الصّادق (علیه السلام)- مَا أَنْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی کِتَاباً وَ لَا وَحْیاً إِلَّا بِالْعَرَبِیَّهًِْ فَکَانَ یَقَعُ فِی مَسَامِعِ الْأَنْبِیَاءِ بِأَلْسِنَهًِْ قَوْمِهِمْ وَ کَانَ یَقَعُ فِی مَسَامِعِ نَبِیِّنَا (صلی الله علیه و آله) بِالْعَرَبِیَّهًِْ فَإِذَا کَلَّمَ بِهِ قَوْمَهُمْ کَلَّمَهُمْ بِالْعَرَبِیَّهًِْ فَیَقَعُ فِی مَسَامِعِهِمْ بِلِسَانِهِمْ وَ کَانَ أَحَدٌ لَا یُخَاطِبُ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) بِأَیِّ لِسَانٍ خَاطَبَهُ إِلَّا وَقَعَ فِی مَسَامِعِهِ بِالْعَرَبِیَّهًِْ کُلَّ ذَلِکَ یُتَرْجِمُ جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) لَهُ وَ عَنْهُ تَشْرِیفاً مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ (صلی الله علیه و آله).
امام صادق (علیه السلام)- خداوند هیچ کتاب و وحی‌ای را جز به زبان عربی، نازل نکرده است ولی [آن کتاب و وحی] در گوش هر پیامبری به زبان قوم آن پیامبر القاء میشد، وحی در گوش پیامبر ما به زبان عربی، القا میشد. و هنگامیکه وحی را برای قومش بیان می‌کرد به زبان عربی صحبت می‌کرد و هرکسی با هر زبانی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را خطاب می‌کرد، کلام او به زبان عربی در گوش پیامبر (صلی الله علیه و آله) القا میشد و همه‌ی این‌ها را جبرئیل برای پیامبر (صلی الله علیه و آله) به خاطر شرافت و قربی که نزد خدا داشت، به زبان عربی ترجمه می‌کرد.
الصّادق (علیه السلام)- عَن حَفصٍ الکُنَاسِیِّ قَالَ سَمِعْتُ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ بُکَیْرٍ الدَّجَّانِیَّ قَالَ: قَالَ لِیَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ (علیه السلام) یَا ابْنَ بُکَیْرٍ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) لَمْ یَخْرُجْ مِنَ الْمَدِینَهًِْ فَکَیْفَ بَلَّغَ أَهْلَ الشَّرْقِ وَ الْغَرْبِ؟ قُلْتُ: لَا أَدْرِی، قَالَ: إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَمَرَ جَبْرَئِیلَ (علیه السلام) فَاقْتَلَعَ الْأَرْضَ بِرِیشَهًٍْ مِنْ جَنَاحِهِ وَ نَصَبَهَا لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) فَکَانَتْ بَیْنَ یَدَیْهِ مِثْلَ رَاحَتِهِ فِی کَفِّهِ، یَنْظُرُ إِلَی أَهْلِ الشَّرْقِ وَ الْغَرْبِ، وَ یُخَاطِبُ کُلَّ قَوْمٍ بِأَلْسِنَتِهِمْ، وَ یَدْعُوهُمْ إِلَی اللَّهِ وَ إِلَی نُبُوَّتِهِ بِنَفْسِهِ، فَمَا بَقِیَتْ قَرْیَهًٌْ وَ لَا مَدِینَهًٌْ إِلَّا دَعَاهُمُ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) بِنَفْسِه.
امام صادق (علیه السلام)- از عبدالله‌بن‌بکیر نقل است که می‌گفت: امام صادق (علیه السلام) به من فرمJود: ای ابن‌بکیر! رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از مدینه بیرون نرفت، پس چگونه توانسته است به اهل شرق و غرب ابلاغ کند؟ عرض کردم: «نمیدانم». فرمود: «خدای تبارک‌وتعالی به جبرئیل دستور داد و او زمین را با یک پر از بال خود از بیخ‌وبن برکند و آن را در مقابل رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نهاد. و زمین در برابر دیدگان حضرت (صلی الله علیه و آله) مانند کف دستش بود، به اهل مشرق و مغرب نگاه می‌کرد و هر قومی را با زبانشان مورد خطاب قرا می‌داد و خود آنان را به‌سوی خدا و نبوّتش فرامی‌خواند پس پیامبر (علیه السلام) به این ترتیب به تنهایی توانست تمام ساکنان آبادی‌ها و شهرها را به‌سوی خداوند متعال و نبوّت خود دعوت کند».
آیه وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى بِآياتِنا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللهِ إِنَّ في ذلِكَ لَآياتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ [5]
ما موسى را با آیات [و معجزات] خود فرستادیم [و دستور دادیم]؛ قومت را از تاریکىها به‌سوى نور خارج ساز و ایّام اللهِ [روزهاى خاصّ الهى] را به آنان یادآورى کن. در این، نشانههایى است براى هر شکیباى شکرگزار.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللهِ قَالَ أَیَّامُ اللَّهِ ثَلَاثَهًٌْ یَوْمُ الْقَائِمِ وَ یَوْمُ الْمَوْتِ وَ یَوْمُ الْقِیَامَهًْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللهِ، روزهای خدا، سه روز است؛ روزی که قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قیام می‌کند و روز مرگ و روز قیامت.
الباقر (علیه السلام)- أَیَّامُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ ثَلَاثَهًٌْ: یَوْمٌ یَقُومُ الْقَائِمُ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وَ یَوْمُ الْکَرَّهًِْ وَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ.
امام باقر (علیه السلام)- أَیَّامِ اللهِ سه روز است؛ روزی که قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قیام می‌کند؛ روز رجعت و روز قیامت.
الصّادق (علیه السلام)- فِی قَوْلِ اللَّهِ وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللهِ قَالَ بِآلَاءِ اللَّهِ یَعْنِی نِعَمَهُ.
امام صادق (علیه السلام)- وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللهِ، أَیَّامِ اللهِ، یعنی نعمت‌های خدا [را به یادشان بیاور].
الصّادق (علیه السلام)- وَ ذَکِّرْهُمْ بِنِعَمِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ فِی سَائِرِ أَیَّامِهِ.
امام صادق (علیه السلام)- نعمت‌های خدای متعال را در سایر روزهای خدا به یادشان بیاور.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- أَیَّامُ اللَّهِ نَعْمَاؤُهُ وَ بَلَاؤُهُ وَ مَثُلَاتُهُ سُبْحَانَهُ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- أَیَّامُ اللهِ، نعمت‌های خدا و بلاها و عقوبت‌ها و مجازات‌های اوست.
الباقر (علیه السلام)- صَبَّارٌ عَلَی مَا نَزَلَ بِهِ مِنْ شِدَّهًٍْ أَوْ رَخَاءٍ صَبُورٌ عَلَی الْأَذَی فِینَا شَکُورٌ لِلَّهِ عَلَی وَلَایَتِنَا أَهْلَ الْبَیْتِ (.
امام باقر (علیه السلام)- صَبَّارٌ کسی است که بسیار صبر می‌کند بر سختیها و ناملایماتی که بر او وارد می‌شود و آزار و اذیّتی که در راه ما اهل بیت میبیند تحمّل می‌کند و خدا را به‌خاطر ولایت ما اهل بیت (بسیار شکر می‌کند.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- هُوَ الَّذِی یَصْبِرُ عَلَی الْفَقْرِ وَ الْفَاقَهًِْ وَ یَشْکُرُ اللَّهَ عَلَی جَمِیعِ أَحْوَالِهِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- او کسی است که بر فقر و تنگدستی صبر می‌کند و خدا را در همه اوضاع و احوالش سپاس میگوید.
آیه وَ إِذْ قالَ مُوسى لِقَوْمِهِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللهِ عَلَيْكُمْ إِذْ أَنْجاكُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوءَ الْعَذابِ وَ يُذَبِّحُونَ أَبْناءَكُمْ وَ يَسْتَحْيُونَ نِساءَكُمْ وَ في ذلِكُمْ بَلاءٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَظيمٌ [6]
و [به یاد آورید] هنگامى را که موسى به قومش گفت: «نعمت خدا را نسبت به خود به یاد داشته باشید، زمانىکه شما را از [چنگ] فرعونیان رهایى بخشید، همانها که شما را به بدترین وجهى پیوسته شکنجه مىکردند، پسرانتان را سر مىبریدند و زنانتان را [براى خدمتکارى] زنده مىگذاشتند و در این، آزمایش بزرگى از طرف پروردگارتان بود».
العسکری (علیه السلام)- یا بَنِی إِسْرائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ أَنْ بَعَثْتُ مُوسَی وَ هَارُونَ إِلَی أَسْلَافِکُمْ بِالنُّبُوَّهًِْ فَهَدَیْنَاهُمْ إِلَی نُبُوَّهًِْ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ وَصِیَّهًِْ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ إِمَامَهًِْ عِتْرَتِهِ الطَّیِّبِینَ وَ أَخَذْنَا عَلَیْکُمْ بِذَلِکَ الْعُهُودَ وَ الْمَوَاثِیق.
امام عسکری (علیه السلام)- یا بنی‌اسرائیل نعمت‌هایی را که به شما ارزانی داشتم به یاد آورید!. (بقره/۴۰) موسی و هارون (علیها السلام) را برای اجداد شما به پیامبری مبعوث نمودم، آن‌ها را به نبوّت محمّد (صلی الله علیه و آله) و جانشینی علی (علیه السلام) و امامت عترت پاکش هدایت کردیم و دراینمورد از شما پیمان‌های محکم گرفتیم.
آیه وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزيدَنَّكُمْ وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابي لَشَديدٌ [7]
و نیز به یاد آورید هنگامى را که پروردگارتان اعلام داشت: «اگر شکرگزارى کنید، [نعمت خود را] بر شما افزون خواهم کرد و اگر ناسپاسى کنید، مجازاتم شدید است»!
الرّضا (علیه السلام)- عَنْ أَحْمَدَ‌بْنِ‌عُمَرَ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَی أَبِی‌الْحَسَنِ الرِّضَا (علیه السلام) أَنَا وَ حُسَیْنُ‌بْنُ‌ثُوَیْرِ بْنِ‌أَبِی‌فَاخِتَهًَْ فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّا کُنَّا فِی سَعَهًٍْ مِنَ الرِّزْقِ وَ غَضَارَهًٍْ مِنَ الْعَیْشِ فَتَغَیَّرَتِ الْحَالُ بَعْضَ التَّغْیِیرِ‌فَادْعُ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ أَنْ یَرُدَّ ذَلِکَ إِلَیْنَا فَقَالَ أَیَّ شَیْءٍ تُرِیدُونَ تَکُونُونَ مُلُوکاً أَیَسُرُّکَ أَنْ تَکُونَ مِثْلَ طَاهِرٍ وَ هَرْثَمَهًَْ وَ إِنَّکَ عَلَی خِلَافِ مَا أَنْتَ عَلَیْهِ قُلْتُ لَا وَ اللَّهِ مَا یَسُرُّنِی أَنَّ لِیَ الدُّنْیَا بِمَا فِیهَا ذَهَباً وَ فِضَّهًًْ وَ إِنِّی عَلَی خِلَافِ مَا أَنَا عَلَیْهِ قَالَ فَقَالَ فَمَنْ أَیْسَرَ مِنْکُمْ فَلْیَشْکُرِ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ یَقُولُ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَ قَالَ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَی اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُکْراً وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُورُ.
امام رضا (علیه السلام)- احمدبن‌عمر گوید: من و حسینبنثویربنابیفاخته خدمت امام رضا (علیه السلام) شرفیاب شدیم. من به آن حضرت (علیه السلام) عرض کردم: «فدایت شوم! ما در وسعت رزق و خوشی و خرّمی بودیم و اینک وضع دگرگون شده است، تو از خداوند عزّوجلّ بخواه که آن اوضاع را به ما بازگرداند». امام (علیه السلام) فرمود: «چه می‌خواهید، می‌خواهید سلطان باشید؟! آیا خوش داری که همچون طاهر و هرثمه باشی ولی دین و اعتقادات تو برخلاف آنچه که اکنون است باشد»؟! عرض کردم: «به خدا نه! من دوست ندارم دنیایی آکنده از سیم و زر داشته باشم، امّا اعتقادم بر خلاف آنچه اکنون است باشد». فرمود: «پس هرکس از شما توانگر است باید سپاسگزار باشد. زیرا خدای عزّوجلّ می‌فرماید: لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ و نیز می‌فرماید: ای آل داوود! شکر [این همه نعمت را] بجا آورید ولی عدّه‌ی کمی از بندگان من شکرگزارند!. (سبأ/۱۳)
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ دَاوُدَ‌بْنِِ‌سِرْحَانَ، قَالَ: کُنَّا عِنْدَ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) إِذْ دَخَلَ عَلَیْهِ سَدِیرٌ الصَّیْرَفِیُّ فَسَلَّمَ وَ جَلَسَ فَقَالَ لَهُ یَا سَدِیرُ مَا کَثُرَ مَالُ رَجُلٍ قَطُّ إِلَّا عَظُمَتِ الْحُجَّهًُْ لِلَّهِ عَلَیْهِ فَإِنْ قَدَرْتُمْ تَدْفَعُونَهَا عَلَی أَنْفُسِکُمْ فَافْعَلُوا فَقَالَ لَهُ یَا ابْنَ‌رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) بِمَا ذَا قَالَ بِقَضَاءِ حَوَائِجِ إِخْوَانِکُمْ مِنْ أَمْوَالِکُمْ ثُمَّ قَالَ تَلَقَّوُا النِّعَمَ یَا سَدِیرُ بِحُسْنِ مُجَاوَرَتِهَا وَ اشْکُرُوا مَنْ أَنْعَمَ عَلَیْکُمْ وَ أَنْعِمُوا عَلَی مَنْ شَکَرَکُمْ فَإِنَّکُمْ إِذَا کُنْتُمْ کَذَلِکَ اسْتَوْجَبْتُمْ مِنَ اللَّهِ الزِّیَادَهًَْ وَ مِنْ إِخْوَانِکُمُ الْمُنَاصَحَهًَْ ثُمَّ تَلَا لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ.
امام صادق (علیه السلام)- داوودبن‌سرحان گوید: نزد امام صادق (علیه السلام) بودیم که سَدیر صیرفی وارد مجلس شد سلام کرد و نشست، امام (علیه السلام) فرمود: «ای سَدیر! هرکس ثروت بیشتری داشته باشد، حجت خدا هم بر او زیاد است (مسئولیت بیشتری دارد) و اگر شما می‌توانید ثروت خود را به خودتان بدهید». سدیر عرض کرد: «یعنی چه و چگونه انسان مال خودش را به خودش می‌پردازد»؟ فرمود: «به این ترتیب که نیازهای برادران دینی را از همین اموال تأمین نمایید و با بذل اموال، احتیاج آنان را برطرف سازید». سپس فرمود: «ای سدیر! نعمت های الهی را با حسن مجاورت و سپاسگزاری برخورد کرده و فراگیرید و از کسی که درباره شما احسان نموده، تشکر کنید و به کسی که از احسان شما تشکر می‌کند، انعام و بخشش کنید که اگر شیوه شما چنین باشد، مستوجب افزایش نعمت از خدا خواهید شد و از برادران خود محبت و خیرخواهی می‌بینید». سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود: لَئِن شَکَرْتُمْ لأَزِیدَنَّکُمْ.