آیه وَ لَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ ذلِكَ لِمَنْ خافَ مَقامي وَ خافَ وَعيدِ [14]
و شما را بعد از آنان در این سرزمین سکونت خواهیم داد، این [موهبت]، براى کسى است که از مقام [عدالت] من بترسد و از تهدیدم بیمناک باشد.
السّجّاد (علیه السلام)- وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللَّهِ أَنَّهُ مَنْ خَافَ الْبَیَاتَ تَجَافَی عَنِ الْوِسَادِ وَ امْتَنَعَ مِنَ الرُّقَادِ وَ أَمْسَکَ عَنْ بَعْضِ الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ مِنْ خَوْفِ سُلْطَانِ أَهْلِ الدُّنْیَا فَکَیْفَ وَیْحَکَ یَا ابْنَ آدَمَ (علیه السلام) مِنْ خَوْفِ بَیَاتِ سُلْطَانِ رَبِّ الْعِزَّهًِْ وَ أَخْذِهِ الْأَلِیمِ وَ بَیَاتِهِ لِأَهْلِ الْمَعَاصِی وَ الذُّنُوبِ مَعَ طَوَارِقِ الْمَنَایَا بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ فَذَلِکَ الْبَیَاتُ الَّذِی لَیْسَ مِنْهُ مَنْجًی وَ لَا دُونَهُ مُلْتَجَأٌ وَ لَا مِنْهُ مَهْرَبٌ فَخَافُوا اللَّهَ أَیُّهَا الْمُؤْمِنُونَ مِنَ الْبَیَاتِ خَوْفَ أَهْلِ التَّقْوَی فَإِنَّ اللَّهَ یَقُولُ ذلِکَ لِمَنْ خافَ مَقامِی وَ خافَ وَعِیدِ.
امام سجّاد (علیه السلام)- ای بندگان خدا! بدانید آن کس که از شبیخون در هراس باشد از بستر خواب کناره می‌گیرد و از خوابیدن می‌گذرد و از ترس سلطه دنیاپرستان تا حدّی از خوردن و نوشیدن خودداری می‌کند. وای بر تو ای فرزند آدم! پس چگونه‌ای از هراس شبیخون خداوند صاحب عزّت، با گرفتن و مؤاخذه دردناک و شبیخون او بر جماعت نافرمایان و گناهکار، همراه با مرگ‌های ناگهانی شب و روز؟! پس این همان شبیخون است که نه راه خلاص و نجاتی دارد، و نه پناهگاهی و نه گریزگاهی! پس ای مؤمنان همچون هراس پرهیزکاران از بازخواست الهی بترسید که به‌راستی خداوند می‌فرماید: ذلِکَ لِمَنْ خافَ مَقامِی وَ خافَ وَعِیدِ.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنِ ابْنِ مَسْعُودٍ قَالَ: لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَ أَهْلِیکُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ تَلَاهَا رَسُولُ اللهِ (صلی الله علیه و آله) عَلَی أَصْحَابِهِ، فَخَرَّ فَتًی مَغْشِیّاً عَلَیْهِ، فَوَضَعَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) یَدَهُ عَلَی فُؤَادِهِ فَوَجَدَهُ یَکَادُ یَخْرُجُ مِنْ مَکَانِهِ، فَقَالَ: یَا فَتَی، قُلْ لَا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ. فَتَحَرَّکَ الْفَتَی فَقَالَهَا، فَبَشَّرَهُ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) بِالْجَنَّهًِْ فَقَالَ الْقَوْمُ: یَا رَسُولَ اللهِ (صلی الله علیه و آله)، مِنْ بَیْنِنَا؟ فَقَالَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله): أَمَا سَمِعْتُمُ اللَّهَ تَعَالَی یَقُولُ ذلِکَ لِمَنْ خافَ مَقامِی وَ خافَ وَعِیدِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ابن‌سعید گوید: وقتی این آیه نازل شد؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید خود و خانواده‌ی خویش را از آتشی که هیزم آن انسان‌ها و سنگ‌هاست نگه دارید. (تحریم/۶) رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آن را برای اصحابش تلاوت فرمود و جوانی بیهوش بر زمین افتاد. پیامبر (صلی الله علیه و آله) دستش را بر روی قلب جوان گذاشت، دید نزدیک است از جایش کنده شود. فرمود: «ای جوان! بگو: لا إِلهَ إِلاَّ اللهُ». جوان تکانی خورد و لا إِلهَ إِلاَّ اللهُ گفت. پیامبر (صلی الله علیه و آله) به او مژده‌ی بهشت داد. مردم گفتند: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! چطور از بین ما]این فرد] وارد بهشت میشود»؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «آیا نشنیدید که خدای تعالی می‌فرماید: ذلِکَ لِمَنْ خافَ مَقامِی وَ خافَ وَعِید».