آیه أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَبَؤُا الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمُودَ وَ الَّذينَ مِنْ بَعْدِهِمْ لا يَعْلَمُهُمْ إِلاَّ اللهُ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ في أَفْواهِهِمْ وَ قالُوا إِنَّا كَفَرْنا بِما أُرْسِلْتُمْ بِهِ وَ إِنَّا لَفي شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونَنا إِلَيْهِ مُريبٍ [9]
و ثمود و کسانى که پس از ایشان بودند؛ همان‌ها که جز خداوند از آنان آگاه نیست؛ پیامبرانشان با دلایل روشن به سراغ آنان آمدند، ولى آن‌ها [از روى تعجّب و استهزا] دست بر دهان گرفتند و گفتند:«ما به آنچه شما به آن فرستاده شده‌اید، کافریم و نسبت به آنچه ما را به‌سوى آن مى‌خوانید، در شکّ و تردیدى آمیخته با بدگمانى هستیم».
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- فَرَدُّوا أَیْدِیَهُمْ فِی أَفْواهِهِمْ یَعْنِی فِی أَفْوَاهِ الْأَنْبِیَاءِ (.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فَرَدُّوا أَیْدِیَهُمْ فِی أَفْواهِهِمْ یعنی کفّار دستشان را جلوی دهان انبیاء (می‌گرفتند]تا از بیان حق جلوگیری کنند[.